Το Lost είχε κατεβάσει ρολά γιατί προετοίμαζε μια γερή επανεκκίνηση. Αυτή τη φορά το αφήγημα χτίστηκε εξαρχής γύρω από την νέα του σεφ, την Ελένη Σαράντη, η οποία μαζί με το δεξί της χέρι, Ηλέκτρα Ρίγκου και φυσικά τον Βασίλη Στεφανάκη, τον Λαέρτη Λοϊζίδη και τον Γιώργο Τσούμα, ξεκίνησαν την αλφάβητο του Lost με πρώτο γράμμα το Κ, που σημαίνει κουζίνα, η οποία παρεπιπτόντως είναι πλέον ορθάνοιχτη και φωτεινή για να δείχνει πως αποτελεί πια το κέντρο βάρους του μαγαζιού.
Κατά τα λοιπά, τις αλλαγές που έχουν γίνει στο εσωτερικό, τόσο στο ισόγειο όσο και στο πατάρι, δεν τις λες και λίγες: τα αρτίστικα τοπία στους τοίχους είναι φωτογραφίες του Στεφανάκη από διακοπές του - αν θυμάμαι καλά - στην Αμοργό, τα πιο πολλά από τα ξύλινα τραπέζια είναι μοναστηριακά για να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στο socializing, το μπαρ και ο χώρος του dj δένουν με γλύκα σε ένα βιομηχανικό, προσεγμένο και πολύ ευγενές «χύμα στο κύμα» που εκπέμπει ζεστασιά, εγκαρδιότητα και μια χειροποίητη τρέλα που έχει τη πλάκα της. Σε αυτό το τελευταίο στήριγμα είναι και το αντικομφορμιστικό σέρβις. Οι στακάτες και to the point περιγραφές, το μετρημένο χιούμορ και η σβελτάδα τους ενώ ταυτόχρονα παραμένουν χαλαροί, κάνει την εξυπηρέτηση αεράτη και απολύτως ταιριαστή με το very cool προφίλ του εστιατορίου. Δέχομαι ότι σε αρκετούς μπορεί να μην ταιριάζει το ιδιοσυγκρασιακό στυλ που διατρέχει το Lost. Προσωπικά, αυτό το story στο σύνολό του μου φτιάχνει τη διάθεση για μια χαλαρή μεσοβδομαδιάτικη έξοδο, μια και από Πέμπτη μέχρι Κυριακή γίνεται πατείς με, πατώ σε από κόσμο.
Όλα καλά κατά τη γνώμη μου μέχρι εδώ, αλλά με το φαγητό τι γίνεται; Έχω ξαναγράψει για την Ελένη Σαράντη και την Ηλέκτρα Ρίγκου σε μια πρόσφατη κριτική για το Diego στο Θησείο. Μου αρέσει πολύ η ματιά τους στη μαγειρική και η ευχέρεια που έχουν να κινούνται μεταξύ θαλπωρής και λεπτότητας, συνδυάζοντας επιτυχημένα το οικείο με το σύγχρονο. Το μενού του Lost ακουμπάει σε Μεσόγειο και Γαλλία, έχει όμως μέσα του και αρκετή νοσταλγία από Ελλάδα. Αυτή η ντομάτα για παράδειγμα είναι όνομα και πράγμα Belladona: έρχεται χωρίς τις φλούδες της, σε δροσερή θερμοκρασία και με ωραίο, απαλό λάδι, με τη νόστιμη, γλυκιά σάρκα της να είναι αλατισμένη στην εντέλεια, ενώ της πάει γάντι η κρέμα από τσαλαφούτι και ανθότυρο από τη Νάυπακτο. Στα must βάζω τη χειροποίητη, ανάλαφρη φοκάτσια που συνοδεύεται από έναν ξύλινο δίσκο με τέσσερις αλοιφές, εξαιρετικές χειροποίητες πίκλες και μια σαλάτα από σωστά βρασμένα (αν και λίγο άχαρα σε σχέση με τα υπόλοιπα πιατάκια) μαυρομάτικα φασόλια. Το πορτοκάλι ζωντανεύει γευστικά τη φάβα, η οποία όπως έχει λίγο σφιχτή δομή και το λεμόνι κονφί δίνει έξτρα σεξαπίλ με την οξύτητα του σε μια ταραμοσαλάτα που θα ζήλευαν οι εννιά στις δέκα ψαροταβέρνες στην Ελλάδα. Από την άλλη, πιστεύω ότι ένα χέρι σαν αυτό της Σαράντη μπορεί να κάνει πιο μεστή τη γεύση ενός μοσχαρίσιου ταρτάρ. Θα το προτιμούσα λίγο πιο κρεατένιο. Η αθηναϊκή όμως είχε φοβερή νοστιμιά και ανάλογη υφή, χωρίς να πέφτει βαριά στη παλέτα. Βέβαια η τσιπούρα δεν την βοηθάει ιδιαίτερα αλλά στα €13, δύσκολα παίζει να βρείτε κάποια άλλη με καλύτερη σχέση ποιότητας - τιμής στην Αθήνα.
Οι απίστευτα καλές τιμές στο Lost είναι από τα μεγαλύτερα ατού του. Ίσως πρόκειται για το κορυφαίο low budget εστιατόριο στην πρωτεύουσα. Θα καταλάβετε τι λέω όταν δοκιμάσετε τον απολαυστικό a la franchaise λαχανοντολμά τους στα €8, ένα κολασμένο τηγανόψωμο με φέτα, γραβιέρα, μαγιονέζα τρούφας και συγκλονιστικό σαλάμι από τη Δράμα στα €9 ή μια μοσχαρίσια μπλανκέτ που μαρτυράει το πέρασμα της Σαράντη από τη κουζίνα του σπουδαίου Alain Parodi, πάλι στα €9. Βρήκα ένα κλικ ανεβασμένη την οξύτητα στις κατά τα άλλα γευστικότατες παπαρδέλες με σιγομαγειρεμένο αρνάκι και αχρείαστη τη μαρμελάδα ντομάτας στα χειροποίητα μαντί. Πάντως το τροφαντό σνίτσελ από γουρουνάκι ήρθε πανέμορφα ζουμερό και με καλή κρουστά. Δεν θα πέσουν όπως πρέπει οι τίτλοι του τέλους αν δεν τιμήσετε στο φινάλε τις «Χίλιες Κρέπες» με άρωμα πορτοκαλιού και παγωτό από βανίλια Μαδαγασκάρης. Όταν τις δοκίμασα για πρώτη φορά η υφή τους ήθελε ακόμη δουλειά, κάτι το οποίο διαπίστωσα ότι λύθηκε στη συνέχεια. Έκτοτε χαμογελάω.