Μου εξηγούσε λοιπόν ότι ο έλληνας καταναλωτης δεν είναι κρασάκιας. Δεν απολαμβάνει το κρασί, απλά το καταναλώνει σαν ένα επώνυμο προιόν που τον καταξιώνει. Το ότι δεν το απολάμβάνει σημαίνει ότι δεν μπαίνει στην διαδικασία να το ψάξει, να το ανακαλύψει και τελικά συνειδητά να το απολαύσει. Σε αντίθεση με τους μπυράκιδες που είναι φανατικοί και συνειδητοί καταναλωτές της μπύρας. Ξέρουν την κατηγορία που τους αρέσει, το είδος,την χώρα προέλευσης και διαφορές που εκπλήσσουν ακόμα και τον πιο μυημένο κρασά. Η μπύρα έχει πολύ πιο ειδικό κοινό και πολύ πιο ανήσυχο. Για αυτό άλλωστε οι ενημερωμένες, σε μπύρες, κάβες είναι πραγματικά ενημέρωμένες, δεν είναι τάχα μου δήθεν. Σε αντίθεση με τους εξειδικευμένους χώρους πώλησης κρασιού (πλην εξαιρέσεων) όπου η κατάσταση είναι ως αδιάφορη. Κινούνται σε ετικέτες του συρμού, που ζητάει ο κόσμος ενώ στην καλύτερη περίπτωση θα αναζητήσουν ένα κρασί αν το γράψει ‘κανα περιοδικό οίνου. Αν δε, πας να τους μιλήσεις για νέες κυκλοφορίες και νέες χρονιές σε κοιτάνε σαν λες και τους αναφέρεσαι στην αρχή Le Chatelier-Van’t Hoff.
Και επί της αρχής δεν φταίνε οι καβίστες που δεν είναι ενημερωμένοι. Άσε που όσοι είναι λίγο ενημερωμένοι και εξυπηρετικοί κάνουν την διαφορά να φαίνεται υπερμεγέθης ενώ δεν είναι. Την μεγάλη διαφορά την κάνει ο κόσμος, κοινώς η πελατεία. Αν έχει ανάγκες που πρέπει να καλύψεις τότε θα πρέπει να εξελιχθείς για να επιβιώσεις. Και επειδή το κρασί, έναντι της μπύρας, είναι πιο δεδομένο δεν του δίνουμε την δέουσα προσοχή.
Αν θες να απευθύνεσαι σε μπυράκιδες θα πρέπει να το πιάσεις από την αρχή. Νερό, κριθάρι, λυκίσκος, μαγιά και πάει λέγοντας. Έτσι τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά και χτίζεις γνώση, έχεις εμπειρίες και διαμορφώνεις μια άποψη που μπορεί να βρει κοινό.
Με το κρασί το σκηνικό πάει ανάποδα. Και είναι ανάποδο όλο το μόρφωμα. Πίνω το τάδε κρασί γιατί το είχαν τα μπατζανάκια στον γάμο τους πρόπερσι. Αυτός είναι ένας καλός λόγος να επιλέγει κάποιος κρασί. Και μπορεί να είναι το μοναδικό κριτήριο. Μέχρι να βρεθεί ένα αντίστοιχο δυνατό επιχείρημα που θα μετακινήσει την ζήτηση στο κρασί δείνα. Δεν υπάρχει γνώση και κατ’ επέκταση αγάπη για το προϊόν, αλλά και για την ανακάλυψη της απόλαυσης
Το μάτι του κρασάκια δεν γυαλίζει σαν του μπυράκια και όσο η κατάσταση παραμένει έτσι δεν θα υπάρχει καμία βελτίωση και θα κάνουμε τον σταυρό μας να μας ανακαλύψουν μετά τους Κινέζους και οι Ινδοί.
Τώρα που μπαίνει η Άνοιξη και βγάζει η γης χορτάρι είναι η κατάλληλη περίοδος να ανακαλύψουμε ομορφιές και να ξεδώσουμε με απλά πράγματα. Ένα αφρώδες Αμυνταίου, ένα Prosecco ή μια Champagne με μια κουβέρτα και βουρ για τα βασιλικά Κτήματα στο Τατόι.
Το ότι δυσκόλεψαν οι καταστάσεις σημαινεί ότι θα πρέπει να κάνουμε λιγότερα αλλά πιο ουσιαστικά πραγματα για εμάς. Και ότι σημαινει αυτό για τον καθένα.
Για τον κρασάκια, το κρασί του μπατζανάκη και για τον μπυράκια μια Westvleteren trappist....