Με τόση ένταση αποφάσισα να κάνω μια επίσκεψη στην πατρίδα του ούζο, την Μυτιλήνη. Αγαπημένος προορισμός, υπέροχες παραλίες και κολπίσκους που πραγματικά σε μαγεύουν. Το αεροδρόμιο και γενικότερα η πρώτη αλλά και η τελευταία επαφή φεύγοντας, είναι άκρως απογοητευτικά αλλά οδηγώντας προς την πόλη της Μυτιλήνης θαυμάζεις πραγματικά τα αρχοντικά και τα αρχιτεκτονήματα. Όμορφα μεγαλοπρεπή κτήρια που μαρτυρούν ευημερία και αστική τάξη όταν στην υπόλοιπη Ελλάδα δεν υπήρχαν καν δρόμοι.
Οδηγώντας προς Μανταμάδο, πήγαμε στην Σκάλα Μυστεγνών, στην ταβέρνα του Σαρρή. Ντολμαδάκια με αμπελόφυλλα και κολοκυθοκορφάδες, ζουμερή ντοματοσαλάτα και σπιτική πατάτα τηγανητή αποτελούν τον απόλυτο συνδυασμό για ουζάκι σε ένα ειδυλλιακό τοπίο με την Τουρκία σε απόσταση αναπνοής. Πιτσιλαδής, Σαμαράς και η «Αφροδίτη» του Βαρβαγιάννη ορισμένα από τα καλύτερα ούζα που δύσκολα συναντάς εκτός Μυτιλήνης. Μια αστακοκαραβίδα που χτυπούσε παλαμάκια με τις δαγκάνες της (δαγκανάκια) ήρθε να συμπληρώσει το κάδρο.
Από τοπικά κρασιά η κατάσταση είναι εξαιρετικά περιορισμένη αφού το μόνο οινοποιείο είναι του «Μεθυμναίου» στην περιοχή της Πτερούντας, στον δρόμο για Ερεσό από Άντισσα. Ένα λευκό και ένα ερυθρό κρασί που έχω πολλά χρόνια να τα δοκιμάσω.
Μια νέα προσπάθεια όμως αξίζει προσοχής. Ο Στρατής Πατερέλλης ξεκίνησε ένα οινοποιείο με αξιώσεις στην περιοχή Ουτζά και φιλοδοξεί με γηγενείς ποικιλίες αλλά και από όλη την Ελλάδα να αναδείξει τις δυνατότητες του νησιού για την παραγωγή ποιοτικών κρασιών. Το οινοποιείο ονομάζεται "Οινοφόρος Μεγαλοχωρίου" και το πρώτο κρασί που παρήχθει ακούει στο όνομα «Δάφνις και Χλόη». Σύντομα με περισσότερα στοιχεία και γευστικές εντυπώσεις.
Μια άλλη ευχάριστη έκπληξη ήταν και το «Λεμβουργείο» στην περιοχή της Παναγιούδας. Ένας παλιός ταρσανάς, αναπαλαιωμένος με μεράκι που στεγάζει ίσως το καλύτερο εστιατόριο στην Μυτιλήνη. Ο Βίκτωρας επιμελείται των ποτών και των κρασιών και η γλυκύτατη Ελπίδα της κουζίνας. Δοκιμάσαμε cheese cake φέτας, μαστέλο, καταπληκτικά μύδια και φοβερά σπιτικά ντολμαδάκια με sauce γιαουρτιού.
Από την εκτενή και αντιπροσωπευτική λίστα κρασιών ήπιαμε αρχικά το «Χρυσό Άγγελο Μοσχοφίλερο sur lie 2009» του Νίκου Ρεπάνη που έδειχνε σημεία εξέλιξης και είχε πολύ καλή δομή, το εντυπωσιακό Gentilini Ρομπόλα του 2009 που θύμιζε ιταλικό Soave. Παρότι δυο τρύγους σχεδόν πριν και από μια ευοξείδωτη και ευαίσθητη ποικιλία έντονα αρώματα πράσινου μήλου, άφηνε μια χαρακτηριστική μεταλλικότητα στο στόμα και μια λεμονάτη επίγευση διαρκείας. Εξαιρετικό κρασί και πολύ καλή αρμονία κυρίως με τα ντολμαδάκια.
Τέλος δοκιμάσαμε το Viognier Κτήμα Μερκούρη Coma Berenices 2010. Μια ενδιαφέρουσα οινοποίηση με αρώματα εσπεριδοειδών και ικανοποιητική οξύτητα. Για χωνευτικό πήραμε μια κίτρινη chartreuse frappé και απεραντολογούσαμε με θέα το Β. Αιγαίο και ατενίζοντας την Τουρκία.
Άλλοι ρυθμοί, πιο ανθρώπινοι με πολύ απλές αποδράσεις στο 5λεπτο που γεμίζουν την μέρα και χαλαρώνεις απολαμβάνοντας την φύση και την ηρεμία μακριά από την παράλογη καθημερινότητα της πόλης. Η επιστροφή όμως από την Λέσβο είναι επιβεβλημένη και μας προσγειώνει στην άχαρη πραγματικότητα χωρίς καμία απολύτως διαφυγή. Ούτε στο 5ωρο!
Η φωτογραφίες του άρθρου είναι από το Κτήμα Μερκούρη