Όταν ο Ντίνος Στεργίδης μας μίλησε το L` Audrion ξαφνιάστηκα, όχι τόσο από τον χαρακτηρισμό «cave a manger»- που, όπως μας εξήγησε, αναφέρεται στην κάβα, που βρίσκεται στο υπόγειο κάτω από το μπιστρό, από όπου μπορεί κανείς να αγοράσει κρασιά για το σπίτι του- όσο για την απρόσμενη επιλογή του σημείου, στην καρδιά της Πλάκας, στην πλατεία Φιλομούσου Εταιρίας.
Ενώ πλησιάζαμε στο μαγαζί κοντοστάθηκα, για μια στιγμή, εντυπωσιασμένη από την ανακαίνιση του κτηρίου. Θυμήθηκα πως εδώ, σε αυτή τη δυτική γωνία της ήσυχης, τον χειμώνα, πλατείας υπήρχε και παλιότερα ένα εστιατόριο, με κακοβαμμένες καφετί πόρτες, που πρότεινε «φαγητό για τουρίστες».
Η αλλαγή είναι εντυπωσιακή. Ο χώρος με τα βαθυπράσινα ξύλινα
κουφώματα στην πρόσοψη του με προκαλεί να τον ανακαλύψω. Στο εσωτερικό οι
καναπέδες με τα πράσινα- άσπρα μαξιλάρια, οι φίκοι (Amstel King) με τα λογχωτά
φύλλα πίσω τους, οι πολυθρόνες από πλεκτό σχοινί και τα ξανθά ξύλινα τραπέζια δημιουργούν
ένα ευχάριστο σκηνικό, στο διακοσμητικό ύφος των υπερπόντιων γαλλικών περιοχών.
Αρκεί, όμως, μια γρήγορη ματιά στον κατάλογο για να με ευθυγραμμίσει με τα κλασικά μπιστρό της μητροπολιτικής Γαλλίας: τερίνα φουαγκρά, μοσχαρίσιο ταρτάρ, μαύρο λουκάνικο (boudin) σκορδάτα σαλιγκάρια alla bourguignonne, βατραχοπόδαρα, χοιρινό κότσι με ξινό λάχανο (choucroute) και, φυσικά, μάγουλα και μπακαλιάρος. Δίπλα τους φιγουράρουν και δυο-τρία, λιγότερο τυπικά- και άστοχα, κατά τη γνώμη μου- πιάτα, που είναι προφανές πως υπάρχουν μόνο και μόνο γιατί εκφράζουν τις τάσεις της εποχής μας, όπως το μαύρο μπριός με φύλλα χρυσού και τραγανό (ως πρόθεση) καβούρι, με σαλάτα wakame ή ένα ριζότο με τρούφα και μπουρατίνα, που αποκλίνουν εντελώς από την παραδοσιακή γαλλική μαγειρική αισθητική, την οποία εκφράζει με εύγλωττο τρόπο, ο άλλοτε βραβευμένος με αστέρι Michelin, σεφ Alain Parodi (παλιός μας γνώριμος από τη Hytra, της περιόδου Ψυρρή).
Ένα μεγάλο τμήμα του καταλόγου, τέλος, καταλαμβάνει το λήμμα bruts, κάτω από το οποίο συγκεντρώνονται τα γαλλικά και ισπανικά τυριά κι αλλαντικά, που μπορεί κανείς να επιλέξει μεμονωμένα, αλλά και ως συνδυασμούς, τους οποίους θα μοιραστεί με την παρέα του (planches a partager), ανάλογα με τις οινικές επιλογές του.
Διαλέξαμε για αρχή ένα πιάτο αλλαντικών που περιείχε το σκληροπυρηνικό αλλαντικό andouille (από την κοιλιά και τα έντερα του χοίρου), χειροποίητα λουκάνικα και σαλάμια αέρος από την περιοχή της Λυών, ένα ισπανικό chorizo extra cular, που μοσχοβολούσε πάπρικα και αυτό πυροδότησε έναν ευχάριστο διάλογο με τον sommelier ώστε να βρούμε το κρασί, που θα τους ταίριαζε καλύτερα. Έτσι όμως εγκλιματιστήκαμε πιο γρήγορα στο πνεύμα των γαλλικών μπιστρό. Παραγγείλαμε ένα «αμαρτωλό» μεδούλι, με fleur de sel, πουρέ από εσαλότ και εστραγκόν, το οποίο μπορεί κανείς να παραγγείλει για ένα ή περισσότερα άτομα. Ακολούθησε μια βελούδινη τερίνα από φουά-γκρα πάπιας, με μαρμελάδα κυδώνι κι ένα πραγματικά καλοφτιαγμένο και «πολύ γαλλικό» μοσχαρίσιο ταρτάρ. Το πιο ατελές πιάτο ήταν τα άνευρα βατραχοπόδαρα, που έμοιαζαν να έχουν «βράσει» μες το βούτυρο τους, παρότι στον τελικό απολογισμό ακόμα κι αυτή η αστοχία μου φάνηκε αμελητέα.
Ένα ανάλαφρο savarin-το alter ego του baba, σε διαφορετικό σχήμα, αλλά και χωρίς ρούμι ή σταφίδες- ήταν ακριβώς το γλυκό φινάλε που χρειαζόταν για να ολοκληρώσουμε το νοητικό και γευστικό μας «ταξίδι» μας στην πατρίδα του γαστρονόμου Jean-Anthelme Brillat-Savarin, στο οποίο αναφέρεται το εν λόγω επιδόρπιο.
Ενώ αρχικά πίστεψα πως η περιοχή δεν θα μπορούσε να ευνοήσει ένα αυθεντικό γαλλικό bistrot a vin, φεύγοντας ένιωσα πως μπορεί να συμβεί ακριβώς το αντίθετο: να συμβάλει, δηλαδή, το L` Audrion στην ανατροπή των δεδομένων της εστίασης στη «τουριστικοποιημένη» Πλάκα.*
*Συνεπικουρούμενο ασφαλώς από άλλα δυο αξιόλογα μαγαζιά που βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής: Το 7 Food Sins,στην άλλη γωνία του δρόμου και το 2Μαζί, στο 48 της οδού Νίκης.