Φαντάζομαι την Dorothy Parker σε διάφορες φάσεις της ζωής
της, να πίνει το αγαπημένο της, πέμπτο στη σειρά, Gin on the Rocks στον
βελούδινο καναπέ του Kyrios με φόντο την Σινοειδή ταπετσαρία De Gournay και να
μην καταλαβαίνει όποιος την βλέπει, αν είναι χαρούμενη ή λυπημένη. Στην
πραγματικότητα βέβαια, ούτε αυτή θα γνώριζε και όντως, θα της ταίριαζε κουτί το
μπαρ του Ειρηναίου Φιλιππίδη μιας και θα ψυχανεμιζόταν ότι παρά τον
αυτοπροσδιορισμό στο όνομα, ο Kyrios έχει σίγουρα κεντημένο ένα έντονο
γυναικείο άγγιγμα, σχεδόν παντού.
Ο Kyrios κατά την γνώμη μου αισθητικά είναι ένα
κομψοτέχνημα. Τα εύσημα ανήκουν στην διεθνούς φήμης φωτογράφο Μάρα Δεσύπρη η
οποία με την πολύτιμη αρωγή του Διονύση Δημουλίτσα, σχεδίασε και διακόσμησε ένα
αρτ νουβό μπαρ υψηλής αισθητικής, συνταιριάζοντας εξτραβαγκάντσες με τόση
αρμονία που στο σύνολό τους το κάνουν σαγηνευτικό. Θα μπορούσε να είναι το
πολυτελές μπαρ ενός πρεστιζάτου boutique ξενοδοχείου στο εξωτερικό ή και εδώ. Η
art nouveau ατμόσφαιρά του έχει αισθησιασμό και ξεκάθαρη ταυτότητα μιας και τα
στοιχεία της φύσης που χρησιμοποίησε στα πλαίσια του συμβολισμού, εκτός από
θεατράλε είναι και μεταξύ τους αρμονικά. Τα πολυφωτογραφημένα στα social media
βαλσαμωμένα πουλιά πίσω από το μπαρ δείχνουν ότι εδώ τίποτα δεν έγινε στην
τύχη. Όσο για τις μουσικές του επιλογές, νομίζω ότι θα τις λατρέψετε.
Πριν περάσω στα cocktail και την αξιόλογη Άννα Μεταξά η
οποία ανέλαβε Bar Manager της επιχείρησης, θέλω να πω μεταξύ σοβαρού και
αστείου ότι για το Kyrios έχω ακούσει κατά καιρούς τα μύρια όσα, αναφορικά
κυρίως για το service. Νομίζω ότι η αλήθεια ως είθισται σε αυτές τις
περιπτώσεις, είναι κάπου στην μέση. Προσωπικά μιλώντας, καμία από τις φορές που
έχω πάει και δεν είναι λίγες, δεν με κράτησαν στα χέρια αλλά ούτε ένιωσα όμως
ποτέ και ανεπιθύμητος. Εντάξει, το service μελετημένα νομίζω, έχει μια απόσταση
από τον πελάτη η οποία κάποιες φορές γέρνει προς την ουδετερότητα και κάποιες
άλλες προς ένα ελαφρώς ξινούτσικο στυλάκι που πραγματικά τους αδικεί. Την
τελευταία φορά πάντως ο κύριος που μας εξυπηρέτησε ήταν σβέλτος και με αντανακλαστικά
αλλά εντελώς διεκπεραιωτικός. Στο τραπέζι ήμασταν δυο άτομα και τρία κοκτέιλ
και αυτή η εξίσωση που μπορεί να μην βγαίνει δεν τον απασχόλησε καθόλου. Δεν
μας ρώτησε δηλαδή καν αν μας άρεσαν ή όχι τα ποτά. Τα συμπεράσματα, δικά
σας.
Πάντως, τα cocktail ήταν αρκετά καλά. Η Άννα Μεταξά με την teamwork του μπαρ, έχει κάνει ένα πολύ προσεγμένο ραφινάρισμα κλασικών συνταγών, δίνοντάς τους ένα εκλεπτυσμένο δημιουργικό twist χωρίς τυμπανοκρουσίες. Επιμένει στην αψυχολόγητη για πολλούς άποψη της απλής ανάδευσης μιας και στο Kyrios τα shaker ήταν και συνεχίζουν να είναι ίσως τα μοναδικά θύματα της πόρτας του. Οι δεκαπέντε και βάλε συνταγές της λίστας λοιπόν έχουν διαύγεια, ικανοποιητικό γευστικό βάθος, σοβαρές πρώτες ύλες, αξιόλογα αποστάγματα και φροντισμένη εκτέλεση από τον πολύ ταλαντούχο Πασχάλη Καψάλη η τεχνική του οποίου είναι εγγύηση.
Το αποτέλεσμα είναι απολύτως ικανοποιητικό και απολύτως ταιριαστό με το αριστοκρατικό prestige του μπαρ. Πολύ ενδιαφέρον είναι το κρεμώδες Foggy Day που το δοκίμασα με βάση ένα μπέρμπον το οποίο ταίριαξε γάντι με τον αφρό γιαουρτιού, το λεμόνι και τον βασιλικό ενώ στο No. 2 μπορεί κάποιος να καθρεφτιστεί στην καθαρότητα ενός πολύ ισορροπημένου και αέρινου blending με G`Vine Floraison Gin, grapefruit, βασιλικό, Peychauds Bitters και 3Cent Mediterranean Tonic. Στο Lillady από τα Low ABV αναδεύουν Lillet Blanc, σπιτική λεμονάδα και berries σε ένα γουστόζικο αν και κάπως υδαρές απεριτίφ που θα μπορούσε να είναι η έναρξη ενός δείπνου. Από την άλλη το θαυμάσιο Manhattan τους είναι από τις στιβαρότερες εκδοχές του θρυλικού κοκτέιλ στην πόλη και το SiR Negroni ενισχύεται με δυο gin, Cochi di Torino και Manchino Chinato σε ένα bras de fer του κλασικού με το μεταμοντέρνο τολμηρό, που επιβιώνει συνήθως ο πιο κύριος.
Info: Δορυλαίου 4, Πλ. Μαβίλη