Οι πραγματικές εκπλήξεις σπανίζουν στην αθηναϊκή εστιατορική σκηνή, για αυτό και είναι τόσο ευπρόσδεκτες όταν εμφανίζονται. Περπατώντας λοιπόν στην κοσμοπλημμυρισμένη πλατεία της Αγίας Παρασκευής, προσπερνάμε Pitta-Pan και Pizza Hut και πέφτουμε πάνω στο Κουζίνα Breeze Café. Ένα μοντέρνο, κομψό café που βρίσκεται εκεί πέντε χρόνια όμως εδώ και μερικούς μήνες έχει προσθέσει με αξιώσεις και το εστιατόριο στην λειτουργία του. Ο νεαρός σεφ Γκίκας Ξενάκης, έχει περάσει από «Σπονδή», Boschetto και «Ορίζοντες», όμως εδώ δείχνει πραγματικά το ταλέντο του.
Παρά τις πληροφορίες και τις συστάσεις η παρέα –και εγώ ομολογώ- μπήκαμε διστακτικά. Δεν λέω ότι ο χώρος δεν είναι μια χαρά, ίσα-ίσα που και το εστιατόριο είναι ξεχωριστά από το café και είναι ευχάριστα μοντέρνο, περιποιημένο και άνετο. Όμως κάτι η πλατεία, κάτι η διάχυτη αίσθηση του café προετοιμαστήκαμε για πιθανή αποτυχία και οι φίλοι μου είχαν ξεκινήσει ήδη να με βρίζουν όταν καθίσαμε. Μετά όμως ήρθε ο κατάλογος και ήταν σαφές ότι κάτι ενδιαφέρον συνέβαινε στην κουζίνα. Και πάλι όμως η διστακτικότητα έμεινε με αποτέλεσμα δυο από την παρέα να καταφύγουν στην ασφάλεια του... παιδικού μενού. Πήραν για πρώτο μια –γευστική, αλλά θα την ήθελα λίγο πιο ξεροψημένη- πίτα με πολύ καλή μοτσαρέλα, ντοματάκια και –θεόστεγνη- ρόκα και για κύριο μια πραγματικά αυθεντική καρμπονάρα σε μια ραφιναρισμένη αλλά νοστιμότατη εκτέλεση.
Ευτυχώς οι υπόλοιποι εμπιστευθήκαμε τελικά την κουζίνα και παραγγείλαμε πιάτα που δίνουν το στίγμα της προσπάθειας του σεφ. Στα πρώτα πιάτα, τόσο το σκουμπρί με την μικρή σαλάτα μυρωδικών όσο και η παλαμίδα με την κρέμα αβοκάντο και την ντομάτα ήταν πολύ καλά. Αυτό που με ενθουσίασε όμως ήταν ένα πιάτο με κουνελάκι (δυο κομματάκια φιλέτο και μια κροκέτα) με σιτάρι σε ρόλο ριζότο και απαλή, αρωματική κρέμα κάρι.
Στα κύρια, η –τύπου- παέγια με κριθαράκι, θαλασσινά και τσορίζο ήταν ένα πιάτο βαθιάς νοστιμιάς που ακτινοβολούσε φρεσκάδα, αρώματα και ήταν εκτελεσμένο στην εντέλεια, με το κριθαράκι να κρατά στο βράσιμο και να είναι ταυτόχρονα χυλωμένο σαν ριζότο. Εξίσου εξαιρετική ήταν και μια παντσέτα (ουσιαστικά pork belly, καθώς ήταν ολόκληρο το κομμάτι) σιγομαγειρεμένη για 12 ώρες με παλαιωμένο balsamico και σιρόπι σφενδάμου. Είναι πολύ δύσκολο να ισορροπήσεις τόσο έντονα υλικά και εδώ ο σεφ τα είχε καταφέρει άψογα. Πολύ καλό και το ριζότο μιλανέζ, μοσχοβολούσε σαφράν και συνοδευόταν από εξαιρετικό κοκοράκι κονφί με τραγανή πέτσα. Αν μάλιστα ήταν και μια ιδέα λιγότερο βρασμένο, θα ήταν στο επίπεδο των δύο προηγούμενων πιάτων.
Το μόνο πράγμα που μας προσγείωσε στην πραγματικότητα των café-restaurants ήταν η συμβατική και αδιάφορη λίστα κρασιών. Μια κουταλιά όμως από τον «καπουτσίνο» με μους σοκολάτας και ζελέ εσπρέσο μας έκανε να την ξεχάσουμε. Τελικά πληρώσαμε €50 ο καθένας με τέσσερα μπουκάλια κρασί για έξι άτομα, με πρώτα, δεύτερα, γλυκά, καφέδες, γκράπες και ήταν το πιο well spend πενηντάρικο των τελευταίων μηνών!