Δεν ξέρω γιατί το ονόμασαν «Κόσκινο», αλλά είμαι σίγουρη πως το ερώτημα δεν πρόκειται να απασχολήσει κανέναν από όσους κάθονται αυτή τη στιγμή ή μέλλουν να καθίσουν στην όμορφη βεράντα του, που διακοσμητικά συνδυάζει το boho με ένα κυκλαδίτικο boheme στιλ. Βρίσκεται, κατά κάποιο τρόπο, ψηλά, στην καρδιά του οικισμού και κολλητά με το αδελφόν μπαρ Nelipot, , σε μια θέση που δεν επιτρέπει σε τίποτα άλλο να απασχολεί το μυαλό μας, εξόν από τη μαγική θέα. Εδώ, πέρα από το πλακόστρωτο δρομάκι, πέρα από τις ασπρισμένες μάντρες, πέρα από τις χαμηλόφωνες κουβέντες και τις υπέροχες μουσικές, απλώνεται το απέραντο γαλάζιο της μαγευτικής πολυνησίας των Μικρών Κυκλάδων∙ απέναντι στα δεξιά η Κέρος και διάσπαρτα, γύρω της, μερικές ακόμα από τις νησίδες του συμπλέγματος.
Παρότι με την πλάτη γυρισμένη στον μεγάλο
ξυλόφουρνο, μου ήταν αδύνατο να αντισταθώ στις «σειρήνες» των αρωμάτων που
ξέφευγαν από το μαύρο μαντεμένιο του πορτόνι. Το μενού που σχεδίασε ο Αλμπέρτο
Σιμιλλίδης και εκτελεί, με ακρίβεια και μεράκι, η ομάδα του, στήθηκε γύρω από τον
ξυλόφουρνο και πάνω στην επιθυμία του ιδιοκτήτη, Γιώργου Μανωλιά, να παντρέψει τα
περισσότερα πιάτα του, ακόμα και τις πίτσες – που φτιάχνονται με ζύμη από
ιταλικά άλευρα, η οποία ωριμάζει για 48 ώρες – με όσο γίνεται περισσότερα κυκλαδίτικα
υλικά, τα οποία παίζουν και στα διάφορα πιάτα ημέρας. Έτσι από εκτός από τις
ιταλικές πίτσες (όπως εκείνη την πικάντικη με φρέσκια μοτσαρέλα, πολύχρωμες
πιπεριές τσίλι και chorizo Δράμας) – που πλέον μπορείτε να πάρετε και take away
–και την παραδοσιακή λαδένια της Κιμώλου, με τη ντομάτα, το κρεμμύδι και αγνό
παρθένο ελαιόλαδο, υπάρχει και πίτ(Σ)α με πατάτα Νάξου, αρσενικό (Μπαμπούνη),
χοιρινό απάκι και λάδι τρούφας και μια κιμαδόπιτ(Σ)α με τσιγαριστό- κοκκινιστό
κιμά, γραβιέρα και φρέσκο θυμάρι.
Το μεγάλο hit του μαγαζιού, βέβαια – εκτός από την tagliata, την caccio e pepe και την carbonara, που ακροβατούν με μεγάλη ευχέρια μεταξύ Ιταλίας και Κυκλάδων – είναι τα φαγητά που σιγοψήνονται στις πήλινες γάστρες, οι οποίες ήρθαν απευθείας από τη Σίφνο. Ενδεικτικά αναφέρω τη ρεβιθάδα στον ξυλόφουρνο, το ντόπιο αγριοκάτσικο, που όπως αντιλαμβάνεστε δεν είναι δυνατόν να ανήκει στις σταθερές του καταλόγου και φυσικά το ψάρι ημέρας (ό,τι βγάλει η ψαριά), που ψήνεται στον ξυλόφουρνο κάτω από την κρούστα τ’ αλατιού. Προσωπικά, επειδή ταυτίζω τις διακοπές με την επιστροφή στα comfort foods της παιδικής μου ηλικίας αποθέωσα το λαζανάκι με τα κοκκινιστά κεφτεδάκια με φρέσκο βασιλικό και τριμμένη γραβιέρα κι ένα μουσακά με καλοφτιαγμένο ραγού από μοσχάρι και μπεσαμέλ καπνιστής μελιτζάνας. Αν και τα burgers δεν είναι το φόρτε μου, εκείνο το μίνι με τη μαγιονέζα-πελτέ και τη γραβιέρα ήταν τόσο καλό, που «ξεπέρασα» και τα καραμελωμένα κρεμμύδια του. Τα γλυκά δεν είναι πολλά, οπότε αν είστε μεγάλη παρέα ενδέχεται να τα πάρετε όλα, αλλά αν είναι να αφήσετε κάποιο απέξω φροντίστε να μην είναι η μπουγάτσα με την κρέμα γαλακτομπούρεκου, το σιρόπι εσπεριδοειδών και το παγωτό πορτοκάλι ή το δροσιστικό semifreddo μαστίχας με τα καραμελωμένα φιστίκια. Μια ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών-ποτών– δεν πήγαν τζάμπα τόσα χρόνια θητείας του ιδιοκτήτη στο χώρο – και ένα ευγενικό προσωπικό βοηθάνε παραμείνετε στην αίσθηση του επίγειου παράδεισου, που είναι διάχυτη, σχεδόν παντού, από την πρώτη στιγμή που πατάει κανείς το πόδι του στο νησί.
P. S. Τα τελευταία νέα από το Κόσκινο είναι πως από τις 15 Ιουλίου άρχισαν να λειτουργούν και πρωί, από τις 10:00 ως τις 14:00, για πρωινό και brunch, με διάφορα κλασικά και μερικά πιάτα βγαλμένα κι από τον ξυλόφουρνο. Μετά ξανανοίγουν 5:00 μ.μ. - 1:00 π.μ.