Μου αρέσει που πλέον τα opening στην Αθήνα έχουν κάτι να πουν. Μου αρέσει ακόμη περισσότερο που πλέον σχεδόν ό, τι ανοίγει είναι προσεγμένο, έχει ένα concept και είναι τέλος πάντων ενδιαφέρον.
Κάπως έτσι συμβαίνει και με το Kitty Kat που στεγάζεται στο πρώην Far East στο Σύνταγμα, μέσα σε μια, θα’ λεγε κανείς, ξεχασμένη στοά. Ο χώρος είναι όμορφος. Είναι τόσο όμορφος μέσα στην κατακόκκινη κιτς λάκκα που τον περιβάλλει που μου έβγαλε μια γνώριμη εικόνα, λες και τον είχα ξαναδεί σε σκηνή του Tarantino. Έχει όμως και πλαστικές πρασινάδες. Κιτς και αυτές, πάλι όμως με όμορφο αποτέλεσμα.
Διακοσμητικά μοιάζει να μην έχει αλλάξει και πολύ από τότε που εδώ στεγαζόταν το Ασιατικό εστιατόριο. Ίσως όμως και να έχει αλλάξει πολύ και να με μπερδεύει απλώς το Asian στοιχείο που είναι διάχυτο παντού: Στην γραμματοσειρά που είναι γραμμένο το Kitty Kat, στον τεράστιο δράκο που βρίσκεται στο ταβάνι… όλα λίγο ως πολύ είναι λες και θέλουν να σε μεταφέρουν σε μια 70’s Κορέα.
Φτιάχνει πάντα όμορφα μαγαζιά ο Ειρηναίος. Άλλωστε και ο Κύριος στην πλατεία Μαβίλη και πάλι ένα από τα πιο όμορφα της πόλης είναι. Εδώ όμως η λογική του μαγαζιού είναι διαφορετική. Όπως είναι διαφορετική και από εκείνη που παλαιότερα μας σύστηνε μέσα από το underground urban spot του Κ44 στο Γκάζι.
«Gigs, Fast Food & Club» γράφει η ταμπέλα και κάπως έτσι… δεν ξέρεις και πολύ τι να περιμένεις.
Απ’ ότι κατάλαβα εδώ θα γίνονται τακτικά live από τις πιο δημοφιλείς μπάντες της πόλης που επίσης απ’ ότι κατάλαβα θα επηρεάζουν και το κοινό που θα έρχεται εδώ.
Την Δευτέρα το βράδυ για παράδειγμα έπαιζαν οι Burger Project που, πείτε με άσχετη, αλλά μου θύμισαν τους Locomondo γιατί αυτό το ρέγκε «ντάπα-ντούπα» έμοιαζε να μην έχει τελειωμό. Κοινώς, και ο κόσμος σε μια τέτοια λογική κινούνταν κάτι που δεν μπορώ να πω πως δεν μου έκανε εντύπωση, ειδικά από έναν χώρο που όπως είχα ενημερωθεί «θέλει να είναι το νέο Dragoste». Στο Kitty Kat όταν έχει live, θα έχει και είσοδο και θα έχει και «πόρτα». Πληρώνεις 5 ευρώ και μπαίνεις, φαντάζομαι με χαλαρά κριτήρια καθώς στον χώρο υπήρχε κάθε λογής κόσμου, από elegant περσόνες που προφανώς θα πήγαιναν στο Dragoste, μέχρι after office κόσμο που ήρθε για να χαλαρώσει μέσα στο κοστούμι του, και μέχρι λάτρεις αυτού του είδους μουσικής –του εκάστοτε είδους, της κάθε βραδιάς- που αγαπά να είναι –αρκετά- πιο χαλαρός.
Έχω ξεφύγει από το θέμα μας, τα ποτά, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί όλα ήταν τόσο μπερδεμένα που θεώρησα πως καλό θα ήταν να τα αποσαφηνίσω. Ξέφυγα όμως και για ακόμη έναν λόγο: Πολύ απλά γιατί το κράμα παλιάς κιτς Κορέας με σετ του Tarantino, το συνονθύλευμα πιτσιρικάδων και «κυριλέδων» στον χώρο, τα «ρέγκε ντάπα-ντούπα» και κάποια burger που έβλεπα να περιφέρονται στον χώρο –και που φαίνονταν νόστιμα- δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το μπαρ αυτό καθαυτό.
Στα δεξιά του χώρου ένας άλλος κόσμος φαίνεται να ξεκινά. Το μπαρ είναι υπέροχο και από βαρύ ξύλο, οι bartender είναι τόσο όμορφοι που έπιασα τον εαυτό μου να κολλάει πότε πάνω τους, πότε στις υπέροχες στολές τους, ακόμη και οι σερβιτόρες είναι ντυμένες γκέισες και είναι τόσο όμορφο σαν εικόνα αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι λες και μπήκες πράγματι σε ένα πολύ διαφορετικό μαγαζί.
Τι θα πιούμε; Να σας πω την αλήθεια δοκίμασα περίπου 4 cocktail και δεν θα κρύψω ούτε λεπτό πως και τα 4 είναι τόσο νόστιμα που θα έρθω να τα δοκιμάσω ξανά.
Ο κατάλογος μοιάζει βαρετός και σχεδόν φλύαρος, τόσο που μου πήρε αρκετή ώρα μέχρι να καταλήξω στο τι θα ήθελα να πιω. Ξεκίνησα με το Honey & Mango Mezcal, στο οποίο το Mezcal είναι τόσο αισθητό που δεν μπορούσα να μην το λατρέψω από την πρώτη γουλιά. Μπλέκει μάλιστα θαυμάσια με το Mango, κάτι που ενισχύεται από την οξύτητα του lime και όλα αυτά έρχονται σε απόλυτη ισορροπία με το μέλι και το λικέρ από το πορτοκάλι. Από πάνω τρίβεται και μοσχοκάρυδο, κάτι που επίσης βρήκα πετυχημένο. Το «Cucumber Bitch» είναι μία βατή και αντικειμενικά αρεστή συνταγή φτιαγμένη με την safe συνταγή του gin, lime, αγγούρι, ginger και ένα πικάντικο σιρόπι. Το αποτέλεσμα θα βγαίνει όσο spicy φοβόμουν, ενώ και το ginger είναι εκεί τόσο όσο να σου υπενθυμίζει την ύπαρξή του χωρίς να καπελώνει το επίσης έντονο gin.
Ενδιαφέρον βρήκα και το Breakfast Martini, κυρίως γιατί ο κύριος Δημητρίου ο οποίος γνωρίσαμε στον Κύριο και έχει στήσει και εδώ το μενού, προτείνει ένα πολύ ενδιαφέρον chutney από mango που αλλάζει όλο το –και πάλι mainstream- μείγμα από gin, λεμόνι και λικέρ πορτοκαλιού.
Τα cocktail του Kitty Kat μπορεί να μην είναι πρωτότυπα σαν σύλληψη ιδέας αλλά είναι νόστιμα και μάλιστα πολλές φορές ακόμη και σε συνταγές που αρχικά φαίνεται να μην σου γεμίζουν το μάτι.
Θα μπορούσαν να μην είναι «όλα κίτρινα και στο ίδιο ποτήρι» όπως μου επισήμανε η παρέα μου, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν παρατήρησα, προφανώς γιατί είχα εντυπωσιαστεί είτε με τις γεύσεις… είτε με τους bartender. Την βρήκα ωστόσο ενδιαφέρουσα σαν πληροφορία και είπα να την μοιραστώ μήπως τύχει και είστε και εσείς τόσο παρατηρητικοί με τα cocktail σας.
Αν θέλω να συνοψίσω θα έλεγα λοιπόν πως το Kitty Kat είναι αρχικά ένας χώρος που αξίζει να δείτε. Αν θέλετε να έρθετε για ποτό, μην φοβηθείτε να το κάνετε –κάθε άλλο, το μπαρ είπαμε είναι εξαιρετικό στο σύνολό του, και μάλιστα θα πρότεινα να το επισκεφθείτε και νωρίς το βράδυ γιατί φαντάζομαι πως όλα θα είναι πιο ήσυχα. Το τόσο mixed κοινό δεν μπορώ να πω πως με ικανοποίησε, αλλά από την άλλη είναι τόσο mixed και ο ίδιος ο χώρος που –πάλι φαντάζομαι- πως είναι λογικό κάπως έτσι να είναι και ο κόσμος του.
Θα το επισκεφθώ ξανά μετά τις γιορτές και θα επανέλθω με νέες εντυπώσεις. Κάπου μέσα μου θέλω να πιστεύω πως αυτό το τόσο ενδιαφέρον μαγαζί θα καταλήξει να μαζεύει όντως και εξίσου ενδιαφέρουσες προσωπικότητες.
Σταδίου 7, Σύνταγμα