Όταν είχα πρωτοακούσει για το Kiku της Βουλιαγμένης είχα σκεφτεί αυτό που φαντάζομαι ότι όλοι σας αναρωτηθήκατε. Τι τύχη μπορεί να έχει το Kiku εκεί όταν σε απόσταση αναπνοής και στο κορυφαίο ίσως καλοκαιρινό σποτ της Αθήνας υπάρχει το Matsuhisa; Η εξέλιξη των πραγμάτων αποδεικνύει ότι άδικα είχα «ανησυχήσει». Εντάξει, η θέση του Matsuhisa δεν υπάρχει, αλλά και το Kiku Seaside είναι εξαιρετικά στημένο και αφήνει το μάτι να ξεφύγει προς την θάλασσα της Βουλιαγμένης. Όμως το πολύ όμορφο περιβάλλον δεν είναι το κύριο ατού του, η κουζίνα του Χρόνη Δαμαλά, που εδώ εκτελείται από τον, προφανώς ταλαντούχο, Βαγγέλη Λεούση είναι ο βασικός λόγος επίσκεψης!
Γράφοντας την κριτική για το Kiku στο Κολωνάκι τον περασμένο Νοέμβριο, είχα γράψει ότι ο σεφ Χρόνης Δαμαλάς διανύει την ωριμότερη και πιο φορμαρισμένη περίοδό του μέχρι τώρα. Και οι επιδόσεις της ομάδας του -υπό την διεύθυνση του νεαρού Βαγγέλη Λεούση και την επιμέλεια του ιδίου- το αποδεικνύουν περίτρανα. Η κουζίνα του έχει φινέτσα και εξαιρετική τεχνική και πατάει γερά στο 7,5 στα 10 παρόλο που ο ίδιος δεν μαγειρεύει εδώ.
Το μενού είναι μεγάλο και κινείται στην γνωστή κατεύθυνση του Japanese fusion που τόσα χρόνια πριν λάνσαρε ο Nobu και έμελλε να αποδειχθεί μια από τις ισχυρότερες μαγειρικές μόδες της ιστορίας! Εδώ όμως υπάρχουν και μερικά πιάτα που ξεφεύγουν λιγάκι από τα γνωστά. Τα μικρά burgers σε buns ατμού, τα έξοχα τηγανισμένα καλαμαράκια με κόλιανδρο και μαρμελάδα τσίλι ή η πιο …κινέζικη, αρωματική σαλάτα με ζουμερή πάπια κονφί, μάνγκο και κάσιους είναι πιάτα πιο απλά και προσιτά, αλλά γευστικότατα και άψογα.
Το signature nigiri του Χρόνη Δαμαλά (από την εποχή του Sea You Up, στο Sani) με ζεστό χέλι και φουαγκρά είναι πάντα έξοχο, αλλά αυτή την φορά είχε λίγο περισσότερη σος και ήταν λίγο πιο γλυκερό, γεγονός που του στερούσε τη φινέτσα και το απομάκρυνε από το επίπεδο της τελειότητας που το θυμόμουν. Αντίθετα, ήταν εκπληκτικά τα nigiri με λαυράκι και spicy mayo. Πέρα, από την έξοχη συνταγή και ισορροπία, είχαν εξαιρετικά δουλεμένο ρύζι: όχι μόνο νόστιμο και τέλεια βρασμένο, αλλά ολόσωστα φτιαγμένο έτσι ώστε ενώ το «βομβίδιο» να είναι συνεκτικό να διαλύεται αβίαστα μόλις το βάζεις στο στόμα. Το Gindara Saikyo Yaki (κοινώς η δικιά του εκδοχή του –αναπόφευκτου- black cod with sweet miso) ήταν τέλεια μαριναρισμένο, απόλυτα ισορροπημένο και αν ήταν μια ιδέα λιγότερο ψημένο θα ήταν απλά μεγαλειώδες.
Δοκίμασα πολλά πιάτα ακόμη, αλλά δεν έχει νόημα να απαριθμήσω όλο τον κατάλογο. Ήταν όλα τους πολύ καλοφτιαγμένα και νόστιμα και δίνουν το στίγμα μιας κουζίνας που αποπνέει σιγουριά και ποιότητα. Στα συν και τα πολύ ενδιαφέροντα –μοιραία πιο δυτικότροπα- επιδόρπια, αλλά και η πολυσυλλεκτική, αν και σχετικά σύντομη, wine & sake list.
0 - 4 | 4.5 - 5 | 5.5 | 6 - 6.5 | 7 - 7.5 | 8 - 8.5 | 9 - 10 |
Κακό | Μέτριο | Αποδεκτό | Καλό | Πολύ Καλό | Εξαιρετικό | Άριστο |
*«βελάκι-σύμβολο»: το βελάκι προς τα πάνω, δεξιά από τον βαθμό, αν εμφανίζεται, συμβολίζει εστιατόριο που είναι κοντά στο να ανέβει το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι. |