Μέχρι πριν από ένα χρόνο, όταν ακόμα βλέπαμε να παρακμάζει, μέρα με τη μέρα, το παλιό αθηναϊκό εστιατόριο Κεντρικόν μέχρι που έκλεισε οριστικά τις πόρτες του – έτσι νομίσαμε τότε – μουρμουρίζαμε πως θα χανόταν και το τελευταίο «οχυρό» της ελληνικής αστικής κουζίνας, στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Ευτυχώς για μας τις γαστρονομικές Κασσάνδρες, διαψευστήκαμε. Η καινούργια ιδιοκτησία, όχι απλώς δεν μετέτρεψε το ιστορικό εστιατόριο σε ένα ακόμα μπεργκεράδικο, αλλά αντιθέτως επέλεξε να συνεχίσει τη μακρόχρονη παράδοσή του. Για αυτό, πέρα από το όνομα, διατήρησε και πολλά από τα γνώριμα στοιχεία του χώρου∙ ένα μέρος από δάπεδο, την ξύλινη σκάλα και κάποιους παλιούς πίνακες. Διαχώρισε κι εκσυγχρόνισε, όμως, την υπόλοιπη σάλα του και τη φώτισε διακριτικά κι όμορφα. Στο κέντρο της, λίγο μετά την είσοδο, σήμερα υπάρχει μια μακριά μπάρα και κάποια ψηλά τραπέζια και stools, όπου μπορεί κανείς να παραγγείλει ποτά και cocktails, συνοδεύοντας τα, αν το θελήσει, με κάποια πιάτα από τον κατάλογο. Δεξιά και αριστερά της υπάρχουν τα ξύλινα τραπέζια του εστιατορίου με γκρενά καναπέδες από τη μεριά των τοίχων και αναπαυτικές γκριζοπράσινες πολυθρόνες.
Ξεφυλλίζοντας τον κατάλογο αντιλαμβάνεται κανείς πως η κουζίνα έχει πάρει πλέον μια πιο κοσμοπολίτικη κατεύθυνση, παρότι είναι σαφές πως αυτή η στροφή δεν επηρεάζει την ελληνικότητα του. Το Κεντρικόν ανοίγει νωρίς το πρωί και σερβίρει πρωινό και brunch, ενώ το μεσημέρι η κουζίνα του εστιάζει στα κλασικά μαγειρευτά, κατσαρόλες και φούρνο, τα οποία, βέβαια, μπορεί να παραγγείλει κανείς και το βράδυ, παράλληλα με τα πιο διεθνή πιάτα (όπως το ριζότο και τα χτένια με πουρέ κουνουπιδιού και bisque αστακού), τα ψάρια (από ceviche μέχρι tataki τόνου και γλώσσα meuniere) και τις προτάσεις κρεατικών (short ribs, σπαλομπριζόλα, φιλέτο wagyu, παϊδάκια, rib-eye).
Προτίμησα να περιοριστώ μόνο τις παραδοσιακές συνταγές, για τις οποίες φημιζόταν άλλοτε το Κεντρικό και προτιμούν μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι στο κέντρο και οι επισκέπτες της πόλης, ντόπιοι και ξένοι. Αρχίζοντας από μια φίνα κρεμμυδόσουπα και συνεχίζοντας με μια από τις πιο καλοφτιαγμένες εκδοχές της αθηναϊκής που έχω δοκιμάσει πρόσφατα, με σφυρίδα, ελαφρύτερη μαγιονέζα, ωραία βρασμένα λαχανικά κι «ευδιάκριτα» κομμάτια ψαριού αισθάνθηκα πως το εστιατόριο, τουλάχιστον όσον αφορά στο κομμάτι της αστικής μας κουζίνας, είναι σε πολύ καλό δρόμο.
Ακολούθησαν τα τηγανητά κεφτεδάκια σμυρνέικα, με
την σάλτσα ντομάτας σερβιρισμένη πάνω σε τριγωνάκια ψητής ζύμης και γιαούρτι, τα
οποία αν και κάπως στεγνά δεν στερούντο νοστιμιάς. Στη συνέχεια δοκίμασα μια πιο
εκσυγχρονισμένη εκδοχή του κοτόπουλου μιλανέζε – και πάλι με πιο ελαφριά σος – κι ένα μουσακά επίσης ελαφρύ και νόστιμο, παρά
τις κάποιες μικρές του αστοχίες. Για το μόνο που διαφώνησα ήταν τα «άνευρα» κολοκυθάκια
γεμιστά ,ε αυγολέμονο. Περίμενα εκείνο το κάτι παραπάνω, που δυστυχώς η κουζίνα
δεν κατάφερε να τους δώσει, καθώς της χρειάζεται ακόμα το σχετικό ροντάρισμα.
Λίγη ώρα αργότερα, περπατώντας στη χειμωνιάτικη νύχτα, αποφάσισα πως θέλω να ξανάρθω, όχι μόνο για τα γιουβαρλάκια ή το κατσικάκι φρικασέ, που δεν δοκίμασα, αλλά και για υπόλοιπα πιάτα του καταλόγου – τα οποία άκουσα να σχολιάζουν πολύ θετικά οι διπλανοί μου.
Τελικά, χάρηκα που άνοιξε ξανά το Κεντρικόν, ελληνικό, πολύ πιο στιλάτο, με αξιόλογη λίστα κρασιών, προσιτές τιμές και με καλό σέρβις (τα εύσημα πάνε στον ευγενέστατο κύριο Λευτέρη). Η Αθήνα τα έχει ανάγκη αυτά τα εστιατόρια που συνεχίζουν την παράδοση μας, χωρίς να τη μετατρέπουν σε έκθεμα μουσείου.
Info: Κολοκοτρώνη 3, Σύνταγμα, τηλ. 2103232482, http://estiatorio-kentrikon.gr