Κάποτε ο στιχουργός Πόλυς Κυριάκου έγραψε, και η μαγευτική Φωτεινή Βελεσιώτου τραγούδησε: «Τώρα θα δεις μες στης ψυχής τα υπόγεια, τραπέζι με ψωμί, νερό κι αλάτι». Ένας στίχος που σιγο-τραγουδώ κάθε φορά που επισκέπτομαι το εστιατόριον Τα Κανάρια, στο Μοσχάτο της Αθήνας. Ένα φάρο απλότητας και σιγουριάς, μες στις πολύπλοκες -και ενίοτε μπερδεμένες- γαστρονομικές θάλασσες της πρωτεύουσας.
Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Στην οδό
Κανάρη στο Μοσχάτο, σε ένα κτίριο λες και είναι βγαλμένο από ελληνική
ασπρόμαυρη ταινία και με μια κληματαριά να σκεπάζει την όμορφη αυλή του,
στεγάζεται από το 1950 το εστιατόριον Τα Κανάρια της οικογενείας Αργυροπούλου. Τρεις
γενιές, ένα εστιατόριο, πέντε πιάτα το πολύ. Σε κάθε τραπέζι θα βρει κανείς τα
εξής: μία σαλάτα εξαιρετικής βιολογικής ντομάτας με λίγο κρεμμύδι, σε ένα
πιατάκι δίπλα μαύρες ελιές, και χώρια μόνη της η πλούσια φέτα. Ένα καρβέλι ζεστό
ψωμί και φυσικά ο μεγάλος πρωταγωνιστής – οι τηγανητές γαρίδες Πλαταμώνα. Χρυσαφένιες,
άριστα τηγανισμένες και αλατισμένες, με υπέροχη υγρασία στην σάρκα τους. Αληθινά
νόστιμες. Η συγκεκριμένη γαρίδα αλιεύεται κοντά στις εκβολές του Πηνειού
ποταμού στον Θερμαϊκό κόλπο, εκεί όπου γλυκά και αλμυρά νερά συναντώνται. Η
πέτρα του ποταμού και η έλλειψη της άμμου, την κάνουν πιο νόστιμη από τις άλλες
θα μου αναφέρουν στο μαγαζί. Και μετά την γαρίδα, καταλήγουμε στο πέμπτο πιάτο
του καταλόγου, που κανείς δεν θα σας εγγυηθεί ότι θα υπάρχει πάντα. Μπαρμπούνια
κατά κύριο λόγο ή/και κάποιο άλλο ψαράκι, οτιδήποτε έχει προσφέρει η θάλασσα
εκείνη την μέρα.
Κατά την επίσκεψη μου, έπεσα επάνω σε πολύ ωραία μπαρμπούνια, μικρά και μεγάλα. Διαλέξαμε μικρά για το τηγάνι, μεγάλα για την σχάρα με ελαιόλαδο. Το τηγάνι έκλεψε και πάλι την παράσταση. Τα μπαρμπούνια σχάρας αν και αρκετά πετυχημένα, φτάσανε «γυμνά» χωρίς το δέρμα τους, και θεωρώ ότι χάθηκε το κομμάτι της μοναδικής νοστιμιάς που προσφέρουν τα ερυθρά δέρματα ψαριών, όπως συμβαίνει και με την κουτσομούρα, με την σκορπίνα κ.α.. Η παρατήρηση αυτή, και ενδεχομένως και ένα πιο προσεκτικό καθάρισμα στο εντεράκι της γαρίδας, ίσως και να είναι οι μοναδικές. Ακόμη αξίζει να αναφερθεί, πως εδώ και δεκαετίες η οικογένεια παρασκευάζει το δικό της λευκό και ροζέ κρασί, από Σαββατιανό και Ροδίτη αντίστοιχα. Τα μεγάλα βαρέλια στο εσωτερικό του μαγαζιού δημιουργούν μία πολύ γραφική, γλυκιά εικόνα.
Και να ήθελα να γράψω περισσότερα, δεν θα μπορούσα. Και δεν θα είχε και νόημα άλλωστε. 71 χρόνια οικογενειακή επιχείρηση, που τα τελευταία 56 σερβίρει αποκλειστικά 5 πιάτα. Ένα παράδειγμα γαστρονομικής ειλικρίνειας…