Οι λιτές γραμμές, το σκούρο ξύλο, ο γρανίτης, ο θεατρικός φωτισμός όλα μαζί δίνουν στο Inbi έναν λονδρέζικο αέρα… δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς αλλά μου ήρθε ακαριαία στο μυαλό με το που ξαναμπήκα –μετά από αρκετό καιρό- φέτος στον χώρο του. Τα στοιχεία που το απομακρύνουν λίγο από το Λονδίνο είναι η ύπαρξη –καλοδιαλεγμένης- μουσικής και το ότι επιτρέπεται το κάπνισμα στο μπαρ και στα 2-3 τραπέζια που βρίσκονται μπροστά του. Τώρα αν αυτή η απομάκρυνση είναι καλή ή κακή ας το κρίνει ο καθένας για τον εαυτό του.
Μετά από τέσσερα χρόνια, με λίγο-πολύ σταθερό προσωπικό αλλά και σταθερή την ηγετική ομάδα της κουζίνας, το Inbi έχει κατακτήσει μοιραία μια γαστρονομική ωριμότητα που δεν είχα διακρίνει τους πρώτους μήνες της λειτουργίας του. Και η καλή εικόνα ξεκινά από το ενημερωμένο και ευγενέστατο σέρβις και την πολύ ομαλή ροή των πιάτων στο τραπέζι. Ο κατάλογός του έχει τον γνωστό βασικό κορμό των Japanese-fusion εστιατορίων που έχουν επηρεαστεί από το Nobu… άλλωστε και οι τρεις βασικοί σεφ της κουζίνας του (Σταμάτης Σκριάπας, Παναγιώτης Τζιουτζιούμης και Takaaki Otsuka) έχουν περάσει από διάφορα Nobu στην καριέρα τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχεις την αίσθηση του déjà vu βλέποντάς τον μια και οι διαφορές είναι αρκετές, ούτε και ότι τα πιάτα μοιάζουν ιδιαίτερα με αυτά των άλλων καλών εστιατορίων του είδους.
Η κουζίνα του Inbi έχει ορισμένα χαρακτηριστικά: καταρχήν μια πολύ προσεγμένη εμφάνιση στα πιάτα, κυρίως όμως έχει την ιαπωνική κομψότητα στη γεύση. Οι συνδυασμοί είναι αρμονικοί, τα αρώματα και οι γεύσεις λεπταίσθητα και όχι φωνακλάδικα (παράδειγμα το ταρτάρ του σολομού με λάιμ και σόγια ή το yellowtail με πικάντικο dressing λάιμ και κόλιανδρου). Ταυτόχρονα όμως είναι πολύ πετυχημένες και οι fusion προτάσεις των δύο Ελλήνων σεφ. Θα αναφέρω για παράδειγμα το υπέροχο pork belly με μια πειραγμένη gremolata και καραμελωμένο τζίντζερ. Ήταν ψημένο στην εντέλεια, ζουμερό, χυμώδες, με τα αρώματα να διαδέχονται το ένα το άλλο: ένα από τα κορυφαία πιάτα του είδους στην Αθήνα: Εξίσου άψογο ήταν και το τηγάνι στην τεμπούρα γαρίδας. Από την άλλη, δεν συνάντησα σε όλα τα πιάτα αυτή την ακρίβεια στην τεχνική. Το –αναπόφευκτο- black cod με miso πράσινου μήλου (το μήλο είναι η διαφοροποίηση του εστιατορίου) έχει καλοζυγισμένη γλύκα και άρωμα, ήρθε όμως παραψημένο χάνοντας αυτή την συννεφένια υφή που είναι ένα από τα σημαντικότερα ατού του πιάτου. Ενώ και η πάπια με γουασάμπι και τρούφα ήταν γευστικότατη και αρμονική, θα μπορούσε όμως να αγγίξει το απόλυτο αν ήταν μια ιδέα λιγότερο ψημένη και η ίδια η πάπια –ως πρώτη ύλη- λίγο καλύτερη. Περνώντας στο σούσι έχω μόνο καλά πράγματα να πω! Η προσέγγιση εδώ είναι αρκετά κλασική, όμως τα ρολά είναι υποδειγματικά τυλιγμένα: συνεκτικά και αέρινα ταυτόχρονα, το ρύζι άψογο στο ξύδι του και σε απόλυτη ισορροπία με το ψάρι. Εξίσου καλοφτιαγμένα και τα nigiri με τα ψάρια κομμένα στην εντέλεια.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στα γλυκά που επιμελείται ο Δημήτρης Χρονόπουλος. Ειδικά αυτή η σούπα καρύδας με ανανά, κρουτόν φουντουκιού και «λουκουμάδες» με καταΐφι και σοκολάτα είναι απλά αριστουργηματική!
Τελειώνοντας να πω ότι το Inbi έχει και μια αρκετά ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών και μερικά σάκε, αλλά και έναν εξαιρετικό bartender, τον Αλέξη Σιμωνίδη. Η παραλλαγή του στο Negroni ήταν έξοχη, αλλά κυρίως με ενθουσίασε ένα υπέροχο κοκτέιλ με Zacapa (fat washed με λάδι λευκής τρούφας!) και έναν συνδυασμό από Amontillado & Pedro Ximenez sherry!
To Inbi, το καλοκαίρι, λειτουργεί στο ξενοδοχείο Costa Navarino.