Θα ξεκινήσω αποκαλύπτοντας τις αρχικές μου επιφυλάξεις για το Homey. Καταρχήν όπως έχω γράψει έχω ένα άλυτο θέμα με την λέξη «σπιτικό» όταν αυτή προσδιορίζει την κουζίνα ενός εστιατορίου. Κατά δεύτερον, επειδή μένω κοντά, η ιδέα ενός εστιατορίου πάνω στην «καταραμένη» (από άποψη εμπορικής επιτυχίας) Εθνικής Αντιστάσεως με θέα το βενζινάδικο δεν με ιντριγκάριζε επαρκώς. Προσθέστε σε όλα αυτά και ότι ο «Παπαδάκης», παρά τις κάποιες αρετές του, ποτέ δεν με έπεισε απολύτως και έχετε μια εξήγηση γιατί δεν έσπευσα να το επισκεφθώ.
Από την άλλη μεριά όμως εκεί που άκουγα μόνο παράπονα, ξεκίνησα να ακούω καλά λόγια οπότε είπα να μην αφήσω τις προκαταλήψεις να διαμορφώνουν την γνώμη μου και πήρα την μεγάλη απόφαση. Ο χώρος είναι μοντέρνος, ανοιχτόκαρδος, αεράτος, ανοίγει και από πάνω οπότε όλα καλά. Μπαίνοντας μάλιστα η συστοιχία των τριών ξυλόφουρνων και το άρωμα του ξύλου είναι ιδιαιτέρως ορεκτικά! Το ίδιο ορεκτικές και οι εξαιρετικές θρούμπες ελιές με πιτούλες με χοντρό αλάτι και λάδι που φτάνουν με το που κάθεσαι.
Ο κατάλογος είναι επίσης ωραία δομημένος και φλέρταρα με την ιδέα πολλών πιάτων πριν καταλήξω. Διάβασα μάλιστα στο site τους ότι έχουν και σούσι (!). Δεν το πήρα είδηση όσο ήμουν εκεί ευτυχώς γιατί από επαγγελματική διαστροφή μπορεί και να υπέκυπτα στον πειρασμό και ομολογώ ότι η ιδέα του συνδυασμού σούσι με ελληνική κουζίνα μου φαίνεται επιεικώς άστοχη... ακόμη και αν αυτό είναι τελικά καλό.
Όταν ο σεφ Γιώργος Λέκας (υπεύθυνος για τον ξυλόφουρνο) έφερε στο τραπέζι μας την πλούσια χορτόπιτα με το κρουστό φύλλο και την μυρωδάτη γέμιση, οι προσδοκίες μου από την κουζίνα εκτινάχθηκαν. Ήταν βλέπετε η καλύτερη χορτόπιτα που έχω δοκιμάσει στην Αθήνα. Στην πορεία, η πίτα αποδείχθηκε το καλύτερο πιάτο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν φάγαμε νόστιμα. Τα ντολμαδάκια γιαλατζί της Αργυρώς στον ξυλόφουρνο με το μπόλικο κουκουνάρι ήταν πολύ καλά ενώ η πατατοσαλάτα με την –νόστιμη- μαγιονέζα προδόθηκε από τις ίδιες τις πατάτες. Στα κύρια, το γιαουρτλού κεμπάπ ήταν ζουμερό, γευστικό και η ντοματένια σος στο μπολάκι δίπλα ήταν εξαιρετική. Τα μοσχαρίσια μάγουλα ήταν μελωμένα και γευστικότατα, η μανέστρα που τα συνόδευε όμως ήταν παραβρασμένη και όντως …homey. Και –ως συνήθως- εγώ αυτό δεν το λέω για καλό.
Δοκίμασα το παγωτό ημέρας που συμπύκνωνε εξαιρετικά τη γεύση μιας black forest, ενώ η μπουγάτσα της ώρας από τον ξυλόφουρνο ήταν πλούσια, με ωραίο φύλλο όμως η ιδέα του στακοβούτυρου της έπεφτε πολύ βαριά.
Η ουσία πάντως είναι ότι εδώ δοκιμάζουμε μια κουζίνα εκφραστική, γευστική, καλοφτιαγμένη, σωστά τιμολογημένη που τελικά τείνει να υποστηρίξει το όνομα του εστιατορίου με τους καλούς ή λιγότερο καλούς συνειρμούς που αυτό προκαλεί.