Ελάχιστα βράδια τα τελευταία χρόνια με γέμισαν τόση αισιοδοξία για την γαστρονομική σκηνή της Αθήνας όσο το χθεσινό στο Θείο Τραγί! Γεμάτο νέο κόσμο, φάτσες που βλέπεις συνήθως σε μπαράκια του κέντρου ή διάφορα «κουτούκια», με ατμόσφαιρα πολύβουη, χαρούμενη, χαλαρή, αντισυμβατική, με ήχους punk-rock να ξεφεύγουν από το μπαρ δίπλα: εδώ είναι το γκουρμέ εστιατόριο του 25άρη! Το να ακούω δε από κοπέλες με piercing -στο σέρβις- ότι το πιάτο μου έχει «αέρα σκόρδου» ή «αφρό μήλου» ήταν μια εμπειρία σουρεαλιστικά ευχάριστη! Μίλησα όμως για αισιοδοξία και αυτό ακριβώς ένιωσα. Εδώ, προετοιμάζονται οι πελάτες που θα αναζητούν και θα απαιτούν καλύτερο, τιμιότερο και πιο ενδιαφέρον φαγητό στο μέλλον... και από ότι φαίνεται είναι πολλοί!
Καμιά φορά, οι προθέσεις και η συνολική φιλοσοφία ενός εστιατορίου
είναι πιο σημαντικές από την πιάτο-προς πιάτο κριτική και την βαθμολογία που
μοιραία οφείλει να λαμβάνει υπόψη τα πάντα και να είναι ενιαία για κάθε είδους
εστιατόριο. Τα λέω αυτά γιατί η κουζίνα στο Θείο Τραγί μπορεί να είναι άνιση
και να έχει ορισμένες αδυναμίες, από την άλλη όμως έχει άποψη, πρωτοτυπία και
τόλμη και δεν διστάζει να την εκφράζει. Επιπλέον, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι,
στα €5-7 για τα πρώτα και €9-12 για τα κύρια, δεν θα δοκιμάσετε πουθενά πιο
ενδιαφέρον φαγητό. Καλύτερο μπορεί, πιο ενδιαφέρον και πρωτότυπο όμως όχι!
Το μενού που δοκίμασα είχε μόλις αλλάξει και έλειπαν από αυτό κάποιοι ακραίοι συνδυασμοί που στο παρελθόν είχαν ξεσηκώσει σχόλια και αντεγκλήσεις στα social media. Το ριζότο με ελαφρύ κάρι, ζωμό καραβίδας, κομμάτια και αφρό μήλου ήταν γευστικότατο και αρωματικό, θα έπρεπε όμως να είναι λίγο περισσότερο χυλωμένο και μια ιδέα λιγότερο βρασμένο. Δοκίμασα ακόμη λεπτά κανελόνια με βουβαλίσιο συκώτι πάνω σε ένα ρευστό ζελέ φράουλας που τους πήγαινε πολύ και συνοδεύονταν με λαγό κονφί που θα τον ήθελα πιο ζουμερό. Το «κρουασάν» (από λαζάνι) με μελιτζάνα, φέτα, ελιά με μαρμελάδα ντομάτας ήταν το μόνο πολύ μέτριο πιάτο της βραδιάς: πολτώδης γέμιση, μαλακό εξωτερικό, αδιάφορη γεύση.
Στα κύρια, ο κόκορας, με πάπρικα και ελάχιστη τομάτα, ήταν θαυμάσια ψημένος και νοστιμότατος με μια φίνα σος από μουστάρδα και λάιμ και αφρό σκόρδου. Το μοσχάρι ήταν σωστά ψημένο, αλλά μέτριο σε ποιότητα, με μια πολύ καλή σος από αμαρέτο και μια μετριότατη τάρτα λαχανικών. Γενικά στην κουζίνα υπήρχε μια αδυναμία στον χειρισμό των λαχανικών που ίσως να εξηγεί και την ανεπαρκώς ανοιξιάτικη αίσθηση του νέου μενού. Τέλος, στα ατού του εστιατορίου είναι η σύντομη αλλά ενδιαφέρουσα λίστα με κρασιά, θαυμάσιες μπίρες draught και ποτά.
Το Θείο Τραγί είναι ένα εστιατόριο μοντέρνο, γοητευτικό, με άποψη, πολύ καλή σχέση ποιότητας-τιμής και απόλυτα εναρμονισμένο με το περιβάλλον του και τον κόσμο του.