Δυστυχώς ο William Deutz δεν είναι μαζί μας για να δει το σπίτι του να βρίσκεται ανάμεσα στα κορυφαία της Καμπανίας· ούτε και ο John Fladgate για να απολαύσει τους καρπούς της δουλειάς του πίνοντας ένα από τα μυθικά Vintage Port τού δικού του Taylor’s. Το ίδιο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε για τον Max Schubert που με το μυθικό Grange έφερε την Αυστραλία και τον Penfolds στα χείλη κάθε οινόφιλου ή την Anne Claude Leflaive, ο οίκος της οποίας εξακολουθεί να παράγει κάποια από τα πλέον ποθητά λευκά κρασιά του κόσμου.
Εκατοντάδες χιλιάδες τέτοια παραδείγματα μπορεί κανείς να βρει στο παγκόσμιο κρασί· παραδείγματα χαρισματικών ανθρώπων που οραματίζονται και δημιουργούν οινική τέχνη ενώ η επόμενη γενεά παίρνει την σκυτάλη βάζοντας το δικό της λιθαράκι σε ένα οικοδόμημα του οποίου η ιστορία, η παράδοση και η συνέχεια αποτελούν θεμελιώδεις λίθους.
Το οινοποιείο Χατζηδάκη είναι μια τέτοια περίπτωση με την βιολογική αλλά και την οινολογική οικογένεια του Χαρίδημου Χατζηδάκη να παίρνουν την σκυτάλη μετά τον τόσο πρόωρο χαμό του. Και με σεβασμό και πίστη στα οράματά του να συνεχίζουν τον ξεχωριστό οινικό δρόμο που εκείνος χάραξε.
Η πρόσφατη ευκαιρία που μου δόθηκε να δοκιμάσω τις νέες κυκλοφορίες του πιστοποιούν δίχως αμφιβολία τα παραπάνω. Βέβαια δεν ήταν η πρώτη φορά που έρχομαι σε επαφή με κρασιά της μετά Χαρίδημου εποχής, όμως πρώτη φορά φέρνω στα ποτήρια 4 κρασιά της Στέλλας Χατζηδάκη και των οινολόγων Στέλλας Παπαδημητρίου και Μαριέττας Σαμαρά. Και παρόλο που ανάμεσά τους δεν βρέθηκε το ξεχωριστό για εκείνον Assyrtiko de Louros –που σύντομα θα επανακυκλοφορήσει για πρώτη φορά μετά την απώλειά του, από την εσοδεία του 2019 –είναι σαφές ότι κάθε ετικέτα που φέρει το logo με τον κίονα εξακολουθεί να εκφράζει την πυκνή, πληθωρική και εξωτική πλευρά της Σαντορίνης.
Το Σαντορίνη Familia 2020 (8,5/10) μπορεί να είναι τόσο νέο που να απαιτεί μετάγγιση, ωστόσο η τελευταία δεν στοχεύει στην ανάδειξη της εκφραστικότητας αλλά στη σαφήνεια του πυκνού μπουκέτου κίτρινων φρούτων, ζυμαριού και ποσαρισμένου αχλαδιού. Ο όγκος αυτού του Ασύρτικο από τον Πύργο ίσως κάνει κάποιες από τις παλαιότερες βασικές Σαντορίνες του οινοποιείου να φαντάζουν ελαφριές και άγουρες(!), με το μάκρος να ενισχύεται από υπέροχα ενσωματωμένη οξύτητα.
Το Σαντορίνη Σκυτάλη 2018 (9/10) κερδίζει ελάχιστους extra πόντους συμπύκνωσης, εκφραστικότητας και εξωτισμού, γεμίζοντας το ποτήρι με ζαχαρωμένο ανανά, γλυκό λεμόνι και άφθονο μπριός, αποτέλεσμα της 12μηνης παραμονής με τις οινολάσπες. Το φρούτο των πολύ παλαιών αμπελιών εγγυάται εξαιρετική επίγευση και δομή 6ετίας, όμως το μαγικό εδώ είναι το πως όλα τα παραπάνω ντύνονται με μια ξεχωριστή ελαφράδα και μια κομψότητα.
Το Σαντορίνη Νυχτέρι 2018 (9/10) δεν διαθέτει μεγαλύτερη συμπύκνωση από τα 2 προηγούμενα κρασιά, εν τούτοις το παλαιό βαρέλι προσδίδει επιπλέον δύναμη αλλά και τανίνες, χαρακτηριστικό που απουσίαζε στα 2 προηγούμενα κρασιά. Αυτό το Νυχτέρι διαθέτει λιγότερο οξειδωτικό χαρακτήρα σε σχέση με το παρελθόν, οπότε η βανίλια και οι ζύμες έρχονται να σταθούν πλάι στα κίτρινα φρούτα σε ένα πιο συμβατικά βαρελάτο σύνολο. Όμως η οξύτητα είναι τόσο καλή και το κρασί τόσο ασύνδετο που θα έχει τουλάχιστον μια 10ετία για να δημιουργήσει μια ξηροκαρπάτη μανιταρένια πανδαισία κάστανου.
Ένας τομέας που κατά τη γνώμη μου έχει περάσει σε άλλο επίπεδο είναι η διαχείριση των ερυθρών σταφυλιών, κάτι που διαπίστωσα πέρυσι απολαμβάνοντας ένα απίθανο Rosette. Όμως τα πράγματα είναι εξίσου εντυπωσιακά και στην περίπτωση του “βαρέως ερυθρού πυροβολικού” με το Μαυροτράγανο 2017 (8,5/10) να διαθέτει ένα μεθυστικό άρωμα στο οποίο συνυπάρχουν η σταφίδα, το δέρμα και η κόλλα με την φρεσκάδα του κασσίς και του βατόμουρου. Παρόλους τους 15 αλκοολικούς βαθμούς το σύνολο είναι σχετικά ελαφρύ, ενώ ο συνδυασμός εξαιρετικής οξύτητας και υπέροχα βελούδινων τανινών κάνει το ισχυρό να φαντάζει εύθραυστο και το εύθραυστο ισχυρό…
Ένα όραμα, μια familia, μια σκυτάλη, ένα εμβληματικό οινοποιείο.