Παρόλη την πλούσια οινοπαραγωγική της ιστορία, η Ζάκυνθος δήλωνε απούσα από την σύγχρονη σκηνή της χώρας. Ή τουλάχιστον μέχρι να εμφανιστεί το οινοποιείο των αδελφών Γράμψα, το οποίο όχι μόνο έφερε την Ζάκυνθο στα χείλη των σοβαρών οινόφιλων αλλά και το κατάφερε χρησιμοποιώντας μόνο γηγενείς ποικιλίες του νησιού.
Στην περίπτωση των ερυθρών μάλιστα μόνο τον Αυγουστιάτη, αφού χρησιμοποιεί αποκλειστικά αυτό το βαθύχρωμο σταφύλι για όλες τις ερυθρές ετικέτες της συλλογής του!
Η πλέον κλασσική είναι το Στην Ρίζα του Βουνού, το οποίο σχετικά πρόσφατα είχα αξιολογήσει πολύ θετικά μέσα από αυτή τη στήλη. Όμως μια super -premium εκδοχή ήρθε να προστεθεί στην γκάμα, το προερχόμενο από τα πιο παλιά κλίματα του Λαγοπόδου Νεφέλη.
Η δική μου ελεύθερη μετάφραση του “premium” είναι το “πιο μαύρο και πιο βαρελάτο” και το Νεφέλη επιβεβαιώνει την ορθότητα της ερμηνείας, όντας μια ιδέα πιο πορφυρό αλλά και πιο πυκνό από το αδελφάκι του.
Η μύτη προσφέρει ακόμα πιο αδιάσειστες αποδείξεις, αφού –τουλάχιστον μέχρι το Νεφέλη να αεριστεί- οι βαρελάτες νότες του ζαμπόν καλύπτουν τα πάντα. Σιγά-σιγά όμως το ώριμο, πυκνό, μπουκέτο αρχίζει να αποκαλύπτεται και να προσφέρει με μέση ένταση μαύρα μούρα, μύρτιλο, κασσίς, γλυκόριζα και μια ιδέα μελανιού.
Ο Αυγουστιάτης είναι μια ποικιλία που έτσι και αλλιώς τονίζει τα πάντα στον υπερθετικό βαθμό, απλά εδώ ο υπερθετικός βαθμός είναι περισσότερο υπερθετικός! Έτσι, η γλύκα του τέλεια γινωμένου σταφυλιού, η θέρμη από τους 14 αλκοολικούς βαθμούς, η εντυπωσιακή οξύτητα και οι σφικτές πλην ποιοτικότατες τανίνες εκφράζονται χωρίς προσχήματα, Εν τούτοις το κρασί όχι μόνο καταφέρνει να ισορροπήσει αλλά και να μην παρουσιαστεί άξεστο, α-ραφινάριστο ή χοντροκομμένο. Το ότι γυμνάζεται καθημερινά βέβαια είναι προφανές, αλλά τουλάχιστον φροντίζει και να μην είναι βουτηγμένο στα συμπληρώματα και να ακολουθεί και πολύ τρέξιμο εκτός από τα βάρη.
Το Riedel Vinum Bordeaux και οι 16-18º θα κρύψουν το αλκοόλ και θα καταστήσουν το flavor φρέσκιας βανίλιας ακόμα εντονότερο, ενώ μια ωριαία μετάγγιση θα κρύψει το βαρέλι. Όσον αφορά στα ταιριάσματα, ακόμα και αν αραδιάσουμε ένα κάρο πιάτα όλοι μας κατά βάθος σκεφτόμαστε μόνο εκλεκτές κοπές ψημένες medium rare δίπλα στο Νεφέλη…
Το ιδιαίτερα φορμαρισμένο Κλήμα Γράμψα κατάφερε να βγάλει λίγους ίππους παραπάνω από την μηχανή –διαμάντι του Στην Ρίζα του Βουνού. Τώρα το αν αυτοί είναι αρκετοί για να δικαιολογήσουν την σχεδόν τριπλάσια τιμή των 50€ είναι ένα θέμα που μόνο η Lamborghini –η οποία χρεώνει την Huracan EVO 200000$ ενώ την STO 331000$ - μπορεί να σας απαντήσει…
Βαθμολογία: 8,5/ 10.