Έτσι, κάθε φορά που πάω Παρίσι για δουλειά ή για διακοπές τρώω τουλάχιστον μια φορά στην brasserie Le Grand Colbert . Πρώτον γιατί είναι σε βολική τοποθεσία μεταξύ της Όπερας και του Χρηματιστήριου άρα μπορώ να πεταχτώ εύκολα και ανάμεσα σε δυο ραντεβού, και δεύτερον γιατί το υπέροχο παλιό κτήριο με την γυάλινη τζαμαρία, την μακρόστενη αίθουσα με τα τυπικά τετράγωνα τραπέζια και τις χαρακτηριστικές ξύλινες καρέκλες, τους καθρέφτες και τις εντυπωσιακές κέντιες, έχει αυτή την αίσθηση του αληθινού Παρισιού που με μαγεύει. Φαντάζομαι πως γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο το Grand Colbert «έπαιξε» σαν location στην ταινία «Κάλιο αργά παρά ποτέ» με τον Jack Nicholson.
Το μενού μεγάλο και με ποικιλία πιάτων από ψάρι και κρέας μέχρι πάστα και σούπες. Εκτενής είναι και ο κατάλογος των κρασιών - τι γαλλικό εστιατόριο θα ήταν αλλιώς?- και με το δικό του κρασί να μην έχει τίποτα να ζηλέψει από τα υπόλοιπα εμφιαλωμένα. Η σπεσιαλιτέ του εστιατόριου είναι το Plateau Grand Colbert. «Ξαπλωμένα» αναπαυτικά πάνω σε μια μεγάλη μεταλλική πιατέλα με πολύ πάγο φτάνουν στο τραπέζι όστρακα από την Νορμανδία, γαρίδες, στρείδια, κοχλίες , καβούρια και ότι άλλο θαλασσινό είναι της εποχής, μαζί με διάφορες σως που τους ταιριάζουν απόλυτα. Και με μια ματιά στα γύρω τραπέζια, διαπιστώνει κανείς πως είναι μάλλον και το δημοφιλέστερο πιάτο.
Σε ότι αφορά στα κύρια πιάτα, μετά από πολλές επισκέψεις και δοκιμές έχω αποφασίσει ότι η Belle Sole meuniere (γλώσσα) είναι ένα από τα καλύτερα πιάτα που έχω φάει. Παρουσιάζεται μέσα σε ένα χάλκινο τηγάνι με άφθονο βούτυρο που τσιτσιρίζει και μυρίζει υπέροχα, και αφού στην παρουσιάσουν, την καθαρίζουν γρήγορα και διακριτικά και στην σερβίρουν στο πιάτο με βραστά λαχανικά. Η εκτέλεση και το ψήσιμο είναι πραγματικά καταπληκτικά και με κάποιον παράξενο τρόπο το βούτυρο δεν σκεπάζει την γεύση του ψαριού.
Τελειώνω το γεύμα μου πάντα με crème brulee που είναι ελαφριά αλλά απολαυστική και με την σωστά τραγανή κρούστα από ζάχαρη.
Στο Grand Colbert, ανάλογα με την ημέρα και την ώρα που θα πάς, θα συναντήσεις επιχειρηματίες , κομψές κυρίες καθώς και τουρίστες να τρώνε το μεσημεριανό τους. Το βράδυ η εικόνα αλλάζει, και η νεολαία ανακατεύεται αρμονικά με τους καλοντυμένους Γάλλους που τρώνε μετά το θέατρο η την Όπερα που είναι κοντά. Αυτό που δεν αλλάζει ποτέ είναι το σέρβις. Γρήγορο αλλά άψογο καταφέρνει να υπάρχει συνεχώς κάποιος που σου βάζει κρασί η νερό, μαζεύει τα πιάτα και ασχολείται με το τραπέζι σου, χωρίς όμως να σε ενοχλεί ή να το καταλαβαίνεις.