«Εμπειρία» χαρακτηρίζει ο ίδιος το pop up εστιατόριο του μέσα στο υπεροχα ανακαινισμένο ξενοδοχείο Cafe Royal και έχει δίκιο. Είναι πολύ περισσότερο από ένα δείπνο ή ενα εστιατόριο, είναι η 2016 εκδοχή του El Bulli αν υπήρχε ακόμα το El Bulli και βρισκόταν στο Λονδίνο.
Η εμπειρία λοιπόν ξεκινά στο πανέμορφο μπαρ «Οσκαρ Γουάιλντ» του ισογείου με ένα είδος afternoon tea. To μπαρ είναι ίσως ένας από τους πιο πολυτελεις και σεξυ χώρους στο Λονδίνο και καταλαβαίνω γιατί ο διάσημος συγγραφέας το είχε στεκι του. Μαζί με τη βοήθεια από το «μάγο οινόπνευμα» που θα έλεγε κι ο δικός μας εστέτ ο Καβάφης μπορείς να ζήσεις νύχτες με απολυτες προοπτικές σ’αυτό το μπαρ. Οσον αφορά δε το τσάι που σερβίρει ο Αντριά είναι στην ουσία ένα κοκτέιλ με βάση το αψέντι. Το συνοδεύει ένας τριωροφος δίσκος με αλμυρές μπουκιές που όπως θα περίμενε κανείς είναι μικρά τεχνολογικά θαύματα γευστικών εκπλήξεων και εκρήξεων. Όσοι έχουν επισκεφτεί στη Βαρκελώνη το Tickets και το 41o experience θα βρουν μερικά οικεία στοιχεία και φυσικά την περίφημη υγρή ελιά που είναι και η πρωτη γεύση τη βραδιας.
Αφού έχεις μπει στο κλίμα κι έχεις κανει κεφάλι σε ανεβάζουν στον πάνω όροφο που βρίσκεται το εστιατόριο Domino. Μέσα στο ασανσερ ένας τύπος βγαλμένος από Ισπανική παντομίμα και ντυμένος ανάλογα μας βγάζει μια selfie που θα μας τη δωσουν στο τέλος της βραδιας για αναμνηστικό κι εγώ που σιχαίνομαι τις selfies και τις εκπλήξεις σκεφτομαι να χρησιμοποιησω τις ιατρικές μου γνώσεις για να τον εξολοθρεύσω και να το κάνω να φανεί σαν ατύχημα.
Στο εστιατόριο του πρώτου ορόφου παίζεται η δεύτερη πράξη που περιλαμβάνει μεγαλύτερες μερίδες και ονομάζεται «Σουρεαλιστικό μενού». Από τα δέκα πιάτα ξεχωρίζω ένα υπεροχο κανελόνι από αβοκαντο γεμιστο με μους από καβούρι που με ξάφνιασε με την παρουσίαση και την αλλαγή των ισορροπιών αν και είναι κάτι που το συναντάς σχεδον παντού πράγμα που αποδεικνύει ότι ακόμα και οι πιο κουρασμένες ιδέες έχουν προοπτικές ανανέωσης όταν αξιζει το γευστικό αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό ήταν το βούτυρο αρωματισμένο με τσαι σερβιρισμενο μεσα σε ένα ασημένιο κέρατο της Αμάλθειας που συνόδευε το ψωμι- όπου ψωμί σκέψου ένα μεγάλο κρακερ. Τον καπνιστό σολωμό τον έπιανες με μια χειρουργική λαβίδα και η κρεατόπιτα ήταν στην ουσία ενα dim sum βγαλμένο από τη βρεττανική εξοχή. Εξαιρετικό ένα σπαγκέτι με τρουφα και ζωμο από στρείδια όπως και το φιλέτο με τις πεντανοστιμες πατάτες.
Εκεί όμως που του βγάζεις κυριολεκτικά το καπέλο είναι στα γλυκα μια και ο ιδιος είναι πάνω απ’ όλα σπουδαίος ζαχαροπλάστης. Το τσιζκέικ που παρουσίασε ήταν ένα ατομικο κεφαλι τυρί με την ετικέτα του και δεμένο με σπάγκο που το απλωνες πάνω σε μπισκότα, ενα θαύμα τεχνικής και γεύσης.
Κι εκεί που νομίζεις οτι τελείωσες κατεβαίνεις πάλι για καφέ στο μπαρ που τώρα έχει αλλάξει φωτισμό και η μουσική ειναι χορευτική. Ένας δίσκος με πτι φουρ συνοδεύει τους καφέδες και οι κλασσικες after eight mints κάνουν την εμφάνιση τους πάνω σε ένα γρασίδι από μέντα. Στο τέλος ένα cigar box με αληθινό καπνό από πουρο, κρύβει σοκολατένια πούρα γεμιστα με δυο είδη κρέμας.
Η «εμπειρία» τελειώνει και σε αφήνει με χαμόγελο στα χείλη και με 150 λίρες λιγότερες στην τσεπη αλλα χωρίς καμμία ενοχή.
Αν και δεν υπάρχουν πια θέσεις για την όλη εμπειρία, μπορεί κάποιος να κλείσει θέση στο μπαρ που είναι και το πιο χαρουμενο κομμάτι. Και γλυτώνεις και τη selfie.