Η εκτίμησή μου για την δουλειά του Παύλου Αργυρόπουλου κρατάει από την προηγούμενη …χιλιετία, αφού ως επικεφαλής οινολόγος της Ευάγγελος Τσάνταλης είχε απογειώσει ποιοτικά ακόμα και ετικέτες τρομακτικά μεγάλων όγκων όπως ο Μακεδονικός, ενώ έχει αφήσει παρακαταθήκη κάποιες από τις σπουδαιότερες ελληνικές ερυθρές προσπάθειες όλων των εποχών όπως το Μετόχι. Και οι προσδοκίες μου μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο όταν στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας αποφάσισε να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, ιδρύοντας μαζί με τον Αντρέα Πάντο το Κτήμα Πιερία Ερατεινή. Προσδοκίες που εν πολλοίς δικαιώθηκαν, αφού αν και ακόμα ανήλικο το κτήμα που βρίσκεται κοντά στον Κολινδρό με έχει κερδίσει με την αισθητική του, την τόλμη του αλλά και τις επιδόσεις μέσα στην φιάλη. Έχοντας αναγεννήσει τον αμπελώνα των 150 στρεμμάτων της γειτονικής Μονής του Αγίου Διονυσίου, οι ικανοί οινοποιοί μας προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα γκάμα που βασίζεται σε ελληνικές αλλά και διεθνείς ποικιλίες, με την σειρά Ερατεινές Ευχές να προσφέρει υπέροχες, ζουμερές συμπράξεις τους και την Μαλαγουζιά να μεταμορφώνεται στα χέρια τους από γλυκό νέκταρ μέχρι οξειδωμένο βελούδο. Αυτό το κρασί όμως που δεν έχει καταφέρει να με κερδίσει είναι ο Γυμνός Βασιλιάς, η ερυθρή ναυαρχίδα του κτήματος αλλά και η πρώτη ετικέτα που κυκλοφόρησαν, το 2008. Βασισμένο στο Syrah αλλά και με ένα ποσοστό της τάξης του 20% από την σπάνια γηγενή ποικιλία Κολινδρινό το κρασί αυτό φιλοδοξεί σύμφωνα με τους δημιουργούς του να πει την γυμνή αλήθεια, στεκάμενο μπροστά μας χωρίς φτιασιδώματα αλλά μόνο με τα αγνά κάλλη που προσφέρει το χαρισματικό terroir από το οποίο προέρχεται. Δυστυχώς αυτή του η προσπάθεια μάλλον με έχει αφήσει ασυγκίνητο, αφού αντί για γύμνια εγώ εισέπραττα ένα παχύ φάσκιωμα από υπερβολικό βαρέλι, συμπυκνωμένη υπερωριμότητα και υπερβολικό αλκοόλ. Βέβαια η νεότητα των δειγμάτων αλλά και οι ακατάλληλες συνθήκες δοκιμής τους ίσως να με είχαν οδηγήσει σε μια άδικη κρίση· οπότε γεμάτος περιέργεια και ανυπομονησία στάθηκα μπροστά σε 3 διαφορετικές εσοδείες του, με το Riedel Vinum Syrah και το θερμόμετρο που τσεκάριζε την παραμονή σε θερμοκρασίες 16-19°C να εξασφαλίζουν ότι θα προσέφερα στους …υψηλότατους ένα βασιλικό σέρβις! Ο Γυμνός Βασιλιάς 2012 (7,5/10) είναι έντονος και πυκνός στην μύτη, με λίγα ζωικά αρώματα να συμπληρώνουν τις μαρμελάδες μαύρων φρούτων και το ξερό δαμάσκηνο. Το στόμα είναι ιδιαίτερα πληθωρικό με τους 15 αλκοολικούς βαθμούς να φροντίζουν για την γλύκα αλλά και την ζέστη του flavor. Όντας σχετικά χαμηλό στην οξύτητα, βασίζει την δομή του σε άφθονες και άγριες τανίνες που ίσως να έδιναν εφόδια για παλαίωση. Η ωριμότητα της μύτης ωστόσο δεν θα με έκανε να περιμένω περισσότερο από 2-3 χρόνια…Φρεσκότερη η παρουσία του Γυμνού Βασιλιά 2013 (7,5/10) που χαρίζει εξίσου εντυπωσιακά τα αρώματά του. Μόνο που τώρα αυτά θυμίζουν καλή Χιλή, αφού το κασσίς κυριαρχεί ενώ το ώριμο βατόμουρο και το ωμό κρέας σιγοντάρει. Περιέργως βέβαια αυτό που έχει εξελιχθεί περισσότερο εδώ το στόμα, που αν και διαθέτει την οξύτητα που απαιτείται για να κοντραριστούν οι 15 βαθμοί ενοχλεί λίγο με το άρωμα λιαστής ντομάτας που κυριαρχεί στο flavor. Επομένως κατανάλωση και παλι ως το 2022. Η αλκοόλη παραμένει ο ίδιο τρομακτική και στον Γυμνό Βασιλιά 2015 (8/10). Όμως το ιδανικά ωριμασμένο φρούτο και η βοτανική διάσταση που διαθέτει την καθιστούν λιγότερο τονισμένη. Το ’15 παίρνει κεφάλι και σε άλλους δύο τομείς: στην συνέπεια μύτης –στόματος όσο και στην ποιότητα των τανινών που παρόλη την πίκρα της νιότης τους είναι λιγότερο στυφές και ξυλώδεις σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Καλύτερα τα εχέγγυα για παλαίωση ως εκ τούτου, με το κρασί να δείχνει ότι θα φθάσει στην κορύφωσή του μεταξύ 2025 και 2027. Ήταν άραγε αυτή η μίνι κάθετη ικανή να μου αλλάξει τα αισθήματα για τον Γυμνό Βασιλιά; Η απάντηση είναι και ναι και όχι. Ναι, γιατί σε σωστές συνθήκες το ιδιαίτερο αυτό blend χαρίζει συμπύκνωση και εντυπωσιακή πληθωρικότητα ενώ παράλληλα οι πρόσφατες χρονιές του (έχω δοκιμάσει σε άλλη στιγμή και το ’16) φαίνεται ότι διαθέτουν πιο ευγενικές τανίνες και καλύτερη ισορροπία, απόρροια ίσως και της ενηλικίωσης του αμπελώνα. Όχι, γιατί βρίσκω το στυλ αυτού του κρασιού υπερβολικά πουσαρισμένο και νεοκοσμικό, αντίληψη που δεν επιτρέπει στην γυμνή αλήθεια να λάμψει. Όμως είμαι σίγουρος ότι οι φίλοι των blockbuster προτάσεων θα ενθουσιαστούν με την πληθωρική γενναιοδωρία του Γυμνού Βασιλιά· και δεν θα λάβουν καθόλου υπόψη τους την άποψη ενός ανθρώπου που ακούει την Yoko Ono να τραγουδά “There may be not much difference between Eldridge Cleaver and Queen of England if we bottle their tears”…