Όταν έγραφα το πρώτο «νέο» για το Giacomo, σημείωνα την αισιοδοξία μου για το εγχείρημα. Χαίρομαι που αποδείχθηκα σωστός. Αυτό που δεν φανταζόμουν, μέχρι να το δω ζωντανά, ήταν το πόσο όμορφο και κομψό θα μπορούσε να γίνει αυτό το μαγαζί. Μιλάμε για ένα υπέροχο μπιστρό, μικρό αλλά ψηλοτάβανο, μοντέρνο αλλά με μια πατίνα που σε κάνει να νομίζεις ότι ήταν πάντα εκεί (!), ένα πραγματικά κομψό all-day εστιατόριο.
Όταν όμως κάθομαι για φαγητό σε ένα ιταλικό εστιατόριο της Αθήνας, όσο όμορφο και να είναι, ξεκινώ σχεδόν πάντα επιφυλακτικά. Έχω γράψει πολλές φορές άλλωστε για το πόσο έχει ατυχήσει η θαυμάσια αυτή κουζίνα στην πόλη μας. Βέβαια η ομάδα από την –εξαιρετική- Fuga ήταν εγγύηση, όμως δεν θα αρκούσε μόνο η τεχνική τους, η γνώση τους. Η κουζίνα ενός εστιατορίου χρειάζεται και προδιαγραφές και υλικά και επιχειρηματική στήριξη. Από ότι φαίνεται λοιπόν στο Giacomo συντρέχουν όλοι οι παραπάνω παράγοντες. Αποτέλεσμα; Πριν καν κλείσει μια εβδομάδα λειτουργίας μπορεί να πει κανείς ότι είναι ένα πραγματικά καλό εστιατόριο και βέβαια ένα από τα καλύτερα –αν όχι το καλύτερο- ιταλικά!
Το μενού του είναι ότι ακριβώς θα περίμενα ή μάλλον θα ήλπιζα από ένα καθημερινό, all-day ιταλικό. Ο ξυλόφουρνος, σε περίοπτη θέση, δίπλα στην υπέροχη μπάρα βγάζει αυθεντική (και εξαιρετική) πίτσα. Λεπτή, τραγανή ζύμη, ανάλαφρο topping που αποφεύγει το παραδοσιακό ελληνικό παραφόρτωμα που διαλύει την φιλοσοφία της πιο κλασικής ιταλικής σπεσιαλιτέ. Το vitello tonato είναι απλά έξοχο: βελούδινη και πυκνή αλλά κομψή σάλτσα τόνου, τρυφερό και ζουμερό κρέας με φυλλαράκια σέλινο. Η σαλάτα Ceasar’s μπορεί να ξεφεύγει λίγο δημιουργικά από την παραδοσιακή αλλά είναι εξαιρετική και δροσερή, ενώ αυτές οι τραγανοτηανισμένες κροκέτες με κοτόπουλο και παρμεζάνα που την συνοδεύουν είναι ένα ποίημα. Το ριζότο Milanese άψογα βρασμένο (πολλοί θα διαμαρτυρηθούν άδικα για το al dente του) και σωστά χυλωμένο βγάζει αρμονικά κάθε γεύση και άρωμα από το σαφράν, την παρμεζάνα και τον ζωμό από το μοσχάρι, τα νιόκι με ραγού μανιταριών είναι υποδειγματικά και η καρμπονάρα με το ποσέ αβγό που πρέπει να σπάσεις και να ανακατέψεις μόνο σου μπορεί να είναι λίγο πιο φίνα κι ελαφριά από την παραδοσιακή εκδοχή της, δεν παύει όμως να είναι ίσως η καλύτερη της πόλης! Η κλασική κοτολέτα Milanese τέλος είναι πληθωρική, ζουμερή, βουτυράτη, ενώ σωστά ψημένη είναι και η ταλιάτα από γευστικό βοδινό. Τα επιδόρπια, τέλος, είναι απολαυστικά με την πανακότα να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και απρόσμενου συνδυασμού.
Η λίστα κρασιών, μόνο ιταλική για την ώρα (πράγμα με το οποίο δεν συμφωνώ), προσφέρει κάποιες επιλογές, είναι ωστόσο το μόνο στοιχείο του εστιατορίου που χρειάζεται ουσιαστική βελτίωση, ενώ οι τιμές γενικά είναι ελαφρά τσιμπημένες αλλά δεν μπορώ να πω ότι η ποιότητα ή η θέση του Giacomo δεν τις δικαιολογούν. Το εστιατόριο είναι ήδη αναμενόμενα δημοφιλές και πιστεύω ότι θα γίνει σύντομα αγαπημένη συνήθεια!