"Η ημέρα μου ξεκινά με ένα ποτήρι νερό και ένα φλιτζάνι τσάι με γάλα, κατά τα βρετανικά πρότυπα. Ο καφές έρχεται αργότερα, με το που φτάσω στο γραφείο, όχι γιατί δεν μπορώ να λειτουργήσω ή να ξυπνήσω, αλλά περισσότερο σαν συνήθεια… Το πρωινό το απολαμβάνω όταν είμαι διακοπές (δεν έχω χάσει ποτέ πρωινό σε ξενοδοχείο!)
Τον τελευταίο καιρό, στέκι μου για brunch έχει γίνει το Beauty killed the beast στην οδό Παραμυθίας 14 στον Κεραμεικό. Είναι ένα υπέροχο νεοκλασικό κτήριο, το οποίο ανακαινίστηκε, και εκτός από καθαρά ποτά και ευφάνταστα κοκτέιλ, προσφέρει πολύ καλό brunch. Δοκιμάστε τα scrambled eggs που σερβίρονται μέσα σε κουλούρι Θεσσαλονίκης, και θα με θυμηθείτε! Μια από τις τελευταίες εισόδους στον γαστρονομικό χάρτη της πόλης αποτελεί και η Lykovrisi στην Πλατεία Κολωνακίου. Η αναβίωσή της ακολουθήθηκε από ενθουσιασμό από τους Κολωνακιώτες αλλά και τους επισκέπτες του κέντρου που το επιλέγουν για πρωινό, μεσημεριανό ή βραδινό.
Μπορώ να δοκιμάσω οτιδήποτε αναφορικά με «φαγητό του δρόμου», αλλά ποτέ μετά το ξενύχτι. Ξέρω, είμαι ανάποδος. Απλώς, με το που βγω από το μαγαζί, θέλω να πάω σπίτι! Το πιο μαγικό hot dog που έχω δοκιμάσει είναι κάπου στην Πειραϊκή, τα Ιμαλάια (αν θυμάμαι καλά) στον Ανδρέα, που με πήγε πριν πολλά χρόνια η Μάρθα με τον Βαγγέλη, και από τότε σε στιγμές λιγούρας, το σκέφτομαι πάντα. Επίσης, το Bueno crepa στο κέντρο της Κηφισιάς. Πρόσφατα είδα κάπου στην Κολοκοτρώνη κάτι μαγαζιά που σερβίρουν πατάτες, σε όλες τις μορφές, και θέλω να δοκιμάσω. Σουβλάκια και burgers, εννοείται!
Το μεσημεριανό είναι μια ιεροτελεστία στο σπίτι. Δεν μαγειρεύω ιδιαίτερα, αλλά μαγειρεύει η μητέρα μου. Βασικά, μπορώ να κάνω μόνο ζελέ με κομμένα ροδάκινα! Είμαι ο κλασικός γιος που η μαμά του είναι η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου. Νομίζω πως η δική της γρήγορη συνταγή είναι σνίτσελ με πατάτες και σαλάτα. Απαραίτητα, συνδυασμένη με pink sauce (μαγιονέζα με κέτσαπ).
Το σούπερ μάρκετ είναι η παιδική μου χαρά. Νιώθω πως έχω μεγαλώσει μέσα σε σούπερ μάρκετ. Να φανταστείτε όσο ανακαινιζόταν το Mega AB Εθνικής (στον κόμβο της Βαρυμπόμπης), είχα τέτοιο ενθουσιασμό και ανυπομονησία σαν να ανακαίνιζα το δικό μου σπίτι. Εκτός, από εκεί, συχνάζω στον Βασιλόπουλο Κηφισιάς, και τελευταία ξανα-θυμήθηκα τον Θανόπουλο, αυτό το λουξ-ντελικατέσεν σουπερ-μάρκετ. Είμαι από εκείνους τους τύπους που πρέπει οπωσδήποτε να πάνε στο σούπερ-μάρκετ. Είναι η ψυχοθεραπεία μου. Ακόμα και στα ταξίδια μου. Στο πιο πρόσφατο ταξίδι μου στην Αμερική, πέρασα 3 ώρες στα Target (που οι κυρίες τα προφέρουν ταρζέ για πιο σικ).
Όπως θα καταλάβετε παρακάτω είμαι λάτρης του φαγητού έξω και σε μία μεγάλη γκάμα από γαστρονομικές κουλτούρες. Στη λίστα με τα αγαπημένη μου εστιατόρια είναι ο George στη Μπιφτεκούπολη (εννοείται μπιφτέκια με πατάτες). Δεν θα ξεχάσω πως κάποτε έτρωγε δίπλα μας η Ρένα Βλαχοπούλου με τον Γιάννη Βογιατζή. Ομοίως, θυμάμαι τον μοναδικό Κώστα Χατζηχρήστο με την τελευταία του σύζυγο να τρώνε πολύ συχνά στον θρυλικό Papas της Κηφισιάς (όταν έκλεισε αυτό το εστιατόριο, ήταν σοκ για μας!) Από τα πιο αγαπημένα μου εστιατόρια είναι το L’aubrevoir στο Κολωνάκι (ειδικά το καλοκαίρι στον κήπο), το Blue Pine στην Κηφισιά, τα Prosopa στο Γκάζι. Επίσης, το μαγαζί που νιώθω πως ένας τοίχος μου ανήκει είναι τα T.G.I. Friday’s στο Κεφαλάρι, όπου η πρώτη μου φορά εκεί συνέπεσε με την πρώτη ημέρα λειτουργίας και έκτοτε το έχω συνδέσει με πολλά, γενέθλια δικά μου και φίλων, γιορτές, κοκτέιλ, χαρές, αλλά και απλά «πάμε να φάμε στο Friday’s». Το αγαπημένο μου πιάτο εκεί είναι το chicken fajitas. Τον Ιούνιο, ανακάλυψα ένα υπέροχο εστιατόριο κρεατοφαγίας, το Wood στην Εμμανουήλ Μπενάκη, στην Κηφισιά, όπου ο Μιχάλης Ντουνέτας ψήνει ωραίες καταστάσεις κρέατος. Σίγουρα, έχω να θυμάμαι ωραίες βραδιές μετά το θέατρο στο Pasaji και το Athénée (πρώην Zonars), το Fabrica del Vino στην Εμμανουήλ Μπενάκη 3 στο Κέντρο, το Παπαδάκης (Αργυρώ Μπαρμπαρίγου) ενώ την πιο τέλεια πάπια την δοκίμασα στο Spit Jack, στο στενάκι της Σκούφου στο Σύνταγμα. Στο σούσι είμαι απλός, Wagamama (δοκιμάστε το catsu curry σνίτσελ), το Odori για φανταστική πίτσα. Από σεφ, έχω δοκιμάσει θείες γεύσεις από τα χέρια του Χριστόφορου Πέσκια (ποιος ξεχνάει τον τόνο στο Π-Box), της Ντίνας Νικολάου (έχει το προσόν να μαγειρεύει ελαφριά όπως συνηθίζει να λέει η Καίτη Γαρμπή) και της Ρένας της Φτελιάς. Να μην ξεχάσω να αναφέρω το Αρχοντικό στο Μαρούσι (Πάρνωνος 2 & Λεωφ. Κηφισιάς) με τα πιο τέλεια μαγειρευτά (μην χάσετε τους ντολμάδες αυγολέμονο) – το Αρχοντικό λειτουργεί Δευτέρα έως και Σάββατο, μέχρι τις 6 το απόγευμα. Για κοπή κρέατος, στον Θανάση στη Φιλαδέλφεια και για μεξικάνικο στο Pancho στην Ακτή Θεμιστοκλέους στον Πειραιά, και για burgers σε πλατεία, δοκιμάστε το Woodpecker στην πλατεία Νέας Πεντέλης.
Εκτός από την ωραία γεύση και την καλή ποιότητα του φαγητού, απολαμβάνω πάντα την ωραία ατμόσφαιρα. Αυτό ξεκινάει από τον φωτισμό (δεν μπορώ να τρώω με χάλια φωτισμό) και καταλήγει μέχρι την βιρτουαζιτέ και το ταμπεραμέντο του προσωπικού.
Το ψυγείο είναι κάτι σαν τοτέμ στο σπίτι. Είναι κέντρο αναφοράς. Θέλω και εύχομαι να είναι πάντα γεμάτο (όσο αντέχει ακόμα το σαρκίο μας, και όσο υπάρχει κάτι στο ψυγείο μας, που λέει και ο Κραουνάκης). Γάλα, coca-cola, χυμοί, φρούτα, μαρμελάδες, γραβιέρες πικάντικες, και σαλαμάκια και μορταδέλες είναι τα standard. Αντίστοιχα, στο ντουλάπι με τα τρόφιμα, υπάρχουν πάντα φρυγανιές, πτι-μπερ μπισκότα, πατατάκια, και άλλα μη healthy food. Το πιο πρόσφατο προϊόν που λάτρεψα είναι ο χυμός Όλυμπος Ροδάκινο. Μου αρέσει η μίνιμαλ συσκευασία του, αλλά πάνω από όλα ο χυμός.
Δεν μπορώ να φάω αν δεν έχω στο τραπέζι αγγούρι, είτε κομμένο σε φέτες μόνο του ή σε σαλάτα. Αποφεύγω τον αρακά. Μεταξύ μας, είναι το χειρότερό μου. Με αυτό που όπως λένε «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς» είναι το χαμομήλι με γάλα και μέλι. Πραγματικά βάλσαμο!
Είμαι μπιφτεκάς. Συνεπώς είναι η πρώτη μου επιλογή όταν παραγγέλνουμε φαγητό απ’ έξω. Το Peppers στη Νέα Ερυθραία έχουν υπέροχο μπιφτέκι (χοιρινό και κοτόπουλο). Από burgers, τελευταία παραγγέλνουμε από το Bullseye στην ίδια περιοχή. Και φυσικά, Pizza Fun.
Τρώω και μεσημέρι και βράδυ. Κανονικά. Ακόμα δεν έχω φτάσει στο επίπεδο να τρώω υγιεινά. Γενικά, δεν πίνω. Ή όπως το λέμε πια, πίνω socially. Η αγαπημένη μου κουζίνα είναι η γαλλική. Από τα πρωινά τους με τα κρουασάν, τα τυριά και τις φρουτοσαλάτες, μέχρι τα φιλέτα τους, οι Γάλλοι ξέρουν να μαγειρεύουν. Και να απολαμβάνουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Ιταλούς. Στη Ρώμη, αγάπησα τα μακαρόνια. Η μουσική που μου ξυπνά γεύσεις είναι το Altalena (Lino Cannavacciuolo) – που με ταξιδεύει στη Νάπολη σε τραπέζια ανάμεσα σε αμπέλια με ντομάτες και παρμεζάνες…
Το αγαπημένο μου φαγητό όμως είναι το γιουβέτσι ή αλλιώς κρέας με κριθαράκι. Μπορώ να φάω όλο το ταψί. Ωστόσο όλη μου η παιδική ηλικία είναι συνυφασμένη με τα παγωτά Igloo (τα θυμάστε;), καθώς και με τον Βάρσο. Άραγε πόσα τσουρέκια, και κρέμες με κανέλλα να έχω φάει; Η οικογένεια Παράσχου στο Αιγάλεω έχει δημιουργήσει ένα συγκλονιστικό ζαχαροπλαστείο, με γεύσεις που θυμίζουν εκείνες της παιδικής ηλικίας, με τις πάστες αμυγδάλου, τις γλώσσες, τα τρουφάκια, τα μαρόν-γλασέ και πόσα άλλα. Κάθε φορά που πάω, συναντώ πελάτες που έρχονται από την άλλη άκρη της Αττικής για να ψωνίσουν τα γλυκά τους. Γαλακτομπούρεκο από την Χρύσα στο Πρώτο στην αρχή της Γούναρη στη Γλυφάδα, λατρεύω ό,τι κάνει ο Στέλιος Παρλιάρος και κυρίως για το πώς ανακατεύει τα φρούτα στα γλυκά του, και το The Sweet Spot όπου εμπιστεύομαι την Ζωή Βιδάλη για τις τούρτες μου. Τέλος, στην κατηγορία γλυκά, θα ήθελα να αναφερθώ και στο I frati (Κηφισιά και Μύκονος) όπου ο pastry chef Ευάγγελος Χασιώτης δημιουργεί κάτι ατομικά γλυκά-πύργους.
Παρολ’ αυτά στην παιδική μου ηλικία νομίζω πως τα πακοτίνια ήταν το απαραίτητο σνακ όταν έβλεπα Χτυποκάρδια στο Beverly Hills, Baywatch και Πριν χτυπήσει το κουδούνι. Επίσης, τοστ με τετράγωνο ψωμί ντόνατς, που δεν βρίσκω πια πουθενά. Και επιτέλους, ας τοποθετηθώ δημόσια προς την Kellogg’s που κατήργησε τα Kellogg’s Smacks, τα κόκκινα με τον βάτραχο!
Το μέρος που περνάω τα καλοκαίρια μου είναι το Κουφονήσι, στις Μικρές
Ανατολικές Κυκλάδες. Όταν πήγα ήταν ο μυστικός μου παράδεισος και πλέον έχει
γίνει ο παράδεισος για όλους. Εκεί, έχω πολλά λατρεμένα μου εστιατόρια, αλλά το
θέμα είναι ότι όπου καθίσεις για φαγητό, θα φας καταπληκτικά!
Φέτος, θυμήθηκα 2 αγαπημένα μου νησιά: την Πάρο και την Ρόδο. Στην Νάουσα της
Πάρου άνοιξε το Stilvi (συγκλονιστικό μαγαζί) όπου έφαγα τέλειο rib-eye και ριζότο με τρούφα (συνδυασμένο με margarita mango). Στην Ρόδο τώρα, η αγαπημένη μου φίλη
Μαίρη Καραγιάννη –που έχει το ξενοδοχείο Cactus στο Ενυδρείο- μας πήγε μέχρι το χωριό Στεγνά και
καθίσαμε στην πιο γαλήνια αυλή των Δωδεκανήσων, στην ταβέρνα Περγιάλι. Εκεί έφαγα τα ρουζέτια (ροζ
μπαρμπούνια), γαριδάκι συμιακό και ένα καρπούζι-μέλι.
Ταξιδίων σύνέχεια ... Την πρώτη μου φορά στη Νέα Υόρκη, απόλαυσα όσο τίποτα τα hot dogs στα υπαίθρια kiosk, τα Wendy’s που είχαν ήδη λείψει από την Ελλάδα, στο Παρίσι δεν θα ξεχάσω το δείπνο στο Le Matignon, αλλά και τα φαγητά που τρώγαμε στο Πούκετ (και αμέσως μετά τρέχαμε να κάνουμε μασάζ με κίνδυνο να πάθουμε και τίποτα)!
Παρακολουθώ τις εξελίξεις στην ελληνική γαστρονομία. Κερδίζει έδαφος και ακολουθεί τάσεις. Κάποτε είχαμε το σούσι σαν την νέα είσοδο, και πλέον το σούσι θεωρείται είδος που εύκολα βρίσκει κανείς στην Ελλάδα, και μάλιστα σε εξαιρετικές ποιότητες. Αντιθέτως, το frozen yogurt ή το cup cakes stores δεν συγκίνησαν απόλυτα τον Έλληνα. Το τελευταίο φαινόμενο είναι τα μεγάλα και σικ σουβλατζίδικα αλλά και οι φούρνοι. Επίσης, οι ταράτσες με θέα Ακρόπολή είναι –εξ΄ ορισμού- μοναδικά! Είμαστε τυχεροί που -ακόμα και στις σκοτεινές μας μέρες- έχουμε την δυνατότητα να βγούμε και με 5 ευρώ να φάμε ένα σουβλάκι, να πιούμε μια μπύρα, και να χαλαρώσουμε με έναν φίλο. Αν είμαστε και δίπλα στη θάλασσα, ακόμα καλύτερα. Οπότε, αυτό δεν το αλλάζω.
Με την δύναμη των social media και τις γρήγορες εναλλαγές της εικόνας, ωστόσο, βαριόμαστε γρήγορα. Έτσι και στη γεύση. Νέα εστιατόρια -μικρά ή μεγάλα- ανοίγουν με φιλοδοξίες χρυσού σκούφου. Το κέντρο έχει την δυναμική ενός Soho με άπειρα μαγαζιά να συναγωνίζονται σε ποιότητα, ατμόσφαιρα, και συνεργασίες με αναγνωρισμένους σεφ. Ο διάσημος σεφ δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες για τον πελάτη. Άλλοι δικαιώνονται και άλλοι όχι. Στην τελευταία περίπτωση, σίγουρα θα υπάρχει ένα άλλο εστιατόριο που θα δικαιώσει την επιλογή σου.
Προσωπικά, μου αρέσει να δοκιμάζω γεύσεις από όλες τις κουλτούρες. Κάθε μέρα είναι διαφορετική, όπως και το κέφι για το τι θα γευτούμε. Σίγουρα, η ελληνική κουζίνα είναι η πρώτη μου επιλογή, αλλά είμαι ανοιχτός σε νέες προκλήσεις. Αν και τις περισσότερες φορές το τι θα φάω δεν εξαρτάται από εμένα, αλλά από την διάθεση της παρέας…
Μιλώντας για παρέα λοιπόν... εκτός από τα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια που ξεκινάνε στις 2 και καταλήγουν το βράδυ, λατρεύω και τα after theater dinners, στο κέντρο, γύρω από τις θεατρικές σκηνές. Εκεί χαλαρώνουμε, και οι ιδανικοί συνδαιτυμόνες σε αυτά τα τραπέζια είναι οι αγαπημένοι μου ηθοποιοί. Ονειρικά μιλώντας, θα ήθελα να κάθομαι σε μια ροτόντα και να συντρώω με την Julia Roberts, την Cate Blanchett, της Bette Midler, την Goldie Hawn, την Meryl Strip, τον Brad Pitt και τον Jude Law. Πού ξέρεις; Μπορεί να γίνει και πραγματικότητα."