Όταν στα 7 του χρόνια πουλούσε παγωτά στην Ύδρα από όπου κατάγεται, όταν δούλευε τα καλοκαίρια σε καντίνες κινηματογράφου για να βγάζει το χαρτζιλίκι, αλλά ακόμα και όταν σπούδαζε Λογιστική στην Αθήνα, ξεκινώντας να εργάζεται σε καφέ και μπαρ της πρωτεύουσας, δεν μπορούσε με τίποτα να φανταστεί, ότι η τύχη -στην οποία πιστεύει- θα τον οδηγούσε να είναι σήμερα ένας από τους νεότερους πιο πετυχημένους επιχειρηματίες της Αθήνας. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Γιώργος Μελισσάρης γνώρισε τον βασικό του συνέταιρο, τον Γιάννη Μωράκη, και μαζί ξεκίνησαν να γράφουν ένα success story, για το οποίο μίλησε στο FNL, αλλά με μια ωριμότητα και μια ταπεινότητα, που ήταν σαν να μιλούσε για την ζωή κάποιου άλλου...
Γιώργο, ακούγοντας κανείς τα ονόματα των μαγαζιών σου, αντιλαμβάνεται ότι μιλάμε για μια πολύ διαφορετική γκάμα εστιατορίων. Που οφείλεται αυτό; Είναι ξεκάθαρα επιχειρηματικές αποφάσεις ή υποδηλώνουν μια πολυδιάστατη προσωπικότητα;
Όχι, δεν έχει να κάνει καθόλου με την προσωπικότητα, βέβαια, επειδή στα περισσότερα μαγαζιά είμαι συνέταιρος με τον Γιάννη τον Μωράκη, θα σου πω ότι αυτός ναι, είναι μια πολυδιάστατη προσωπικότητα. Απλά τα περισσότερα μαγαζιά μας είναι στο Κολωνάκι και γύρω από αυτό, οπότε θέλαμε να δώσουμε πολλές διαφορετικές επιλογές στον κόσμο.
Γιατί τόση αγάπη για το Κολωνάκι;
Ξεκάθαρα έτυχε. Δραστηριοποιούμαστε εκεί από το 2008 και το ένα έφερε το άλλο χωρίς να είναι στόχος το Κολωνάκι εξ αρχής.
2008. Στην αρχή της κρίσης και μια περίοδο που το Κολωνάκι ξεκίνησε να ζει και την δική του κρίση...
Είμαι παιδί της κρίσης. Σκέψου ότι το Pastis, στο Golden Hall, άνοιξε τον Δεκέμβριο του 2008 και τον Φλεβάρη του 2009, δεν κυκλοφορούσε ψυχή στο εμπορικό. Είμαι παιδί της κρίσης αν σκεφτείς ότι ο πρώτος μου γιός ήρθε μαζί με τα capital control και ο δεύτερος ότι ήρθε μαζί με την πρώτη καραντίνα.
Δεν σε κράτησε πίσω ο φόβος ή τελικά οι κρίσεις δημιουργούν ευκαιρίες;
Κανένας φόβος ή δεύτερη σκέψη. Αντίθετα πίστεψα πως ήταν η ώρα μου. Έγιναν και λάθη, κάναμε και αποτυχίες, αλλά η ζυγαριά γέρνει προς την επιτυχία.Ναι, οι κρίσεις δημιουργούν ευκαιρίες και ένα παράδειγμα είναι ότι καταφέραμε και πήραμε μαγαζιά με χαμηλά ενοίκια.
Ξεκινώντας σε τόσο δύσκολες συνθήκες, φαντάζομαι ότι όταν ήρθε ο κορωνοϊός τον παίζατε στα δάχτυλα...
Ήμασταν κλειστά. Δεν θέλαμε να μπούμε στην διαδικασία του delivery, γιατί τα μαγαζιά μας είναι μαγαζιά εμπειρίας. Είναι η ατμόσφαιρα τους, είναι το σέρβις, είναι πολλοί παράγοντες. Τα καλοκαίρια δουλέψαμε καλά. Οι χειμώνες ήταν δύσκολοι.
Είμαι βέβαιη όμως ότι άνθρωποι σαν εσάς βλέπουν το μέλλον αισιόδοξα και ίσως να σκαρώνετε και κάτι..
Συνέχεια σκαρώνουμε. Είναι πολλοί οι χώροι και πάντα βγαίνουν προβλήματα. Χώροι πετυχημένοι που πρέπει να μεταφέρουμε σε μεγαλύτερα ακίνητα, κόνσεπτ προβληματικά από την αρχή που πρέπει να διορθωθούν και άλλα πολλά, στα οποία πρέπει να δώσουμε λύσεις τώρα. Για το μέλλον δεν μπορείς πια να κάνεις πλάνα. Αν ανοίξεις την τηλεόραση, θα καταλάβεις ότι δεν γίνεται να κάνεις σχέδια. Βαλλόμαστε από παντού. Ενέργεια, ακρίβεια, προσωπικό. Πάμε βήμα, βήμα για να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, για να κάνουμε σωστά την δουλειά μας.
Θέλω να μου μιλήσεις λίγο για την γνωριμία σου με τον βασικό σου συνέταιρο τον Γιάννη Μωράκη. Ισχύει ότι γνωριστήκατε ενώ ήταν προϊστάμενος σου σε δουλεια;
Ναι. Ήταν το 2005 και ήμουν σερβιτόρος σε ένα μαγαζί που ο Γιάννης ήταν manager. Aργότερα μου ζήτησε να γίνω υπεύθυνος σε ένα δικό του μαγαζί και κάπως έτσι καταλήξαμε λίγο αργότερα συνέταιροι.
Νομίζω ότι αρκετοί και από τους σημερινούς σου συνεταίρους, υπήρξαν εργαζόμενοι σε μαγαζιά σας. Πόσο δύσκολο είναι να διαλέξεις κάποιον για να γίνει συνέταιρος σου και πόσο δύσκολο να διαρκέσει αυτό στον χρόνο;
Ναι έτσι ακριβώς έχει γίνει, όπως έγινε με εμένα και με τον Γιάννη. Δεν είναι εύκολο. Είναι ένας γάμος ο συνεταιρισμός και δεν υπάρχει συνταγή ή κριτήρια. Βγαίνει μέσα από την δουλειά. Είναι πόση χημεία έχεις με τον άλλον, τι σχέσεις δημιουργείς. Την έχουμε πατήσει με τον Γιάννη. Δεν θα σου πω ότι δεν έγιναν λάθος επιλογές. Γενικα όμως έχουμε ένστικτο και πλέον εμπειρία από τα λάθη του παρελθόντος, οπότε είμαστε σε θέση να κρίνουμε σωστότερα. Προτιμάμε μικρά κόνσεπτ, μικρά και σταθερά βήματα με ανθρώπους που ξέρουμε και εμπιστευόμαστε, παρά μεγαλεπίβολα σχέδια με ανθρώπους που δεν ξέρουμε.Θα σου πω ότι πλέον νιώθω πολύ τυχερός γιατί και οι συνέταιροι μου και οι συνεργάτες μου είναι άνθρωποι ηθικοί, καλοπροαίρετοι, που αγαπούν την δουλειά και τους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Είναι για εμένα οικογένεια και έχουν όλο το πακέτο που μου ταιριάζει.
Γιώργο, μίλα μου λίγο για το ποιός είναι ο δικός σου
ρόλος στα μαγαζιά...
Είναι καλό ο καθένας και ειδικά όσο μεγαλώνουν οι επιχειρήσεις, να έχει έναν δικό του πολύ συγκεκριμένο ρόλο μέσα σε αυτό. Εγώ έχω αναλάβει το κομμάτι των κόσνεπτ και της κουζίνας. Design, ατμόσφαιρα, μενού. Μελετώ τις καινούριες μας κινήσεις, μιλάω με προμηθευτές για νέα προϊόντα και συνεργάζομαι με τους σεφ μας πολύ στενά που και αυτοί είναι χρόνια συνεργάτες. Νιώθω ότι δουλεύω με τα αδέλφια μου, δεν υπάρχει σχέση εργοδότη και εργαζόμενου.
Και ποιό είναι το πιο αγαπημένο σου κόνσεπτ;
Αυτό που έχει την μεγαλύτερη επιτυχία, με τα λιγότερα προβλήματα.
Μιλώντας για επιτυχία, τι έχεις στο μυαλό σου; Η επιτυχία έγκειται στο κέρδος;
Παίζει τεράστιο ρόλο το οικονομικό, γιατί πρέπει να ζήσουν τόσοι άνθρωποι και εμείς επίσης. Η επιτυχία όμως για εμάς είναι στην αγάπη του κόσμου, στην αναγνωρισιμότητα, στην επαναληψιμότητα.
Τότε θα σε ρωτήσω ποιό θεωρείς το πιο πετυχημένο σας κόνσεπτ...
Θα σου απαντήσω σε 10 χρόνια!
Η 10ετια είναι ορόσημο;
Ναι! Η επιτυχία μετριέται και με τη διάρκεια, όταν καταφέρνει κάτι και γίνεται κλασσικό.
Γιώργο, ποιό είναι το προφίλ του Έλληνα πελάτη σήμερσ;
Η Ελλάδα είναι μια χώρα φτωχή επί της ουσίας.Υπάρχει αρκετός κόσμος που ταξιδεύει και μπερδεύεται, όπως και εμείς, γιατί δεν μπορούμε να έχουμε μαγαζιά και επιχειρήσεις σαν αυτές στην Γαλλιά ας πούμε. Η Ελλάδα δεν μπορεί να το στηρίξει αυτό οικονομικά. Του Έλληνα του αρέσει να βρίσκει στέκια. Τα στέκια τα επιλέγει, ανάλογα με το που θα βρει καλή σχέση ποιότητας και τιμής, που νιώθει οικεία και σίγουρα παίζουν ρόλο οι διαπροσωπικές σχέσεις. Πειραματίζεται, αλλά πάντα επιστρέφει στα στέκια του. Δεν έχει χρήματα για να ρισκάρει με αυτά, θέλει να είναι βέβαιος ότι θα βγει και θα περάσει καλά. Ο κόσμος βγαίνει για να δει κόσμο. Ποιός θα πήγαινε να δώσει χρήματα για να φάει σε ένα ακριβό εστιατόριο βλέποντας άδειες καρέκλες; Ο κόσμος που γεμίζει τα μαγαζιά μας, που είναι η δύναμη όλων μας, είναι φοιτητές, είναι άνθρωποι με έναν βασικό μισθό και είναι και επιχειρηματίες και άλλοι με καλύτερη οικονομική επιφάνεια. Απευθυνόμαστε σε όλους, γι αυτό και τακτιμή μας είναι να προσαρμόζουμε τα κόνσεπτ στις συνθήκες της εποχής για να αντέξουμε στον χρόνο.
Ποιές είναι οι προβλέψεις σου για το φετινό καλοκαίρι;
Ο τουρισμός είναι το Α και το Ω και δυστυχώς λείπει από την μεσαία τάξη του Έλληνα που ματώνει για να μπορέσει να βγει και να καταναλώσει. Τα δείγματα από τα προηγούμενα δύο καλοκαίρια είναι πολύ καλά και μαθαίνω πως γίνονται και μεγάλες επενδύσεις στον χώρο της φιλοξενίας. Είμαι πολύ αισιόδοξος, ωστόσο πρέπει η Ελλάδα να γίνει και χειμερινός προορισμός, για να βρει την ταυτότητα της, για να γίνει επιτέλους μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα όπως το Παρίσι.
Στο κομμάτι της εστίασης, για να γίνουμε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, όπως είπες και εσύ, δεν πιστεύεις ότι μας κρατά πίσω ή μη εξειδίκευση του προσωπικού; Προφανώς δεν αναφέρομαι στο κομμάτι της κουζίνας και του μπαρ.
Σωστά. Στο κομμάτι του μπαρ και της κουζίνας έχουμε σημαντικό και υπερταλαντούχο προσωπικό. Αναφέρεσαι στο σέρβις, όμως θα σου πω πως και γι αυτό παίζει ρόλο η οικονομική κατάσταση της χώρας και η κρίση που μας βρήκε μετά το 2008. Πιο πριν, οι σερβιτόροι έπαιρναν ποσοστά και δούλευαν στα μαγαζιά, βοηθούσαν να στηθούν, πριν καν ανοίξουν, γιατί ήξεραν ότι θα πληρωθούν καλά.Τώρα, οι επιχειρηματίες λόγω συγκυριών, πολλές φορές δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν όπως θα ήθελαν στα μεροκάματα και οι υπάλληλοι δεν πληρώνονται καλά., Έτσι τους λείπει το κίνητρο. Είναι όλο το σύστημα λάθος στημένο. Αν θεσμοθετηθεί το φιλοδώρημα ως υποχρεωτικό με φορολογία, τότε θα δεις που όλοι θα βρουν το πάθος τους και το κίνητρο τους.Βέβαια θα σου πω και κάτι άλλο. Όταν κάποιος νοιάζεται πέρα από την δουλειά του, για το γενικό καλό της επιχείρησης, ακόμα και σήμερα, ακόμα και λαντζέρης να είναι, τον περιμένει ένα λαμπρό μέλλον!
Γιώργο, είσαι ένας άνθρωπος 40 χρονών, που έχεις γράψει ήδη ένα success story. Κάποιος, διαβάζοντας για εσένα, θα σκεφτεί: Γιατί αυτός και όχι εγώ;
Τύχη και ένστικτο, ξεκάθαρα. Είναι πολλοί οι άνθρωποι εκεί έξω που δουλεύουν σκληρά και δεν τα καταφέρνουν. Πιστεύω στην τύχη. Ευνόησαν οι συγκυρίες, οι χώροι που βρέθηκα, οι άνθρωποι που συνάντησα, το ένστικτο, ότι μου αρέσει αυτή η δουλειά.
Προσωπικός χρόνος υπάρχει;
Καθόλου. Για εμένα υπάρχει μόνο η δουλειά και η οικογένεια. Δεν κάνω τίποτα για εμένα. Είμαι ερωτευμένος με τους γιους μου! Εύχομαι κάποια μέρα να μπουν και αυτοί στις δουλειές μας. Έτσι θα μείνω και εγώ περισσότερα χρόνια στην δουλειά. Στον μεγάλο φαίνεται ότι του αρέσει. Συγκρίνει τα φαγητά, κάνει κριτικές, ακούει τραγούδια στο ραδιόφωνο και μου λέει: Μπαμπά αυτό το τραγούδι, ταιριάζει σε αυτό το μαγαζί. Δεν θα τους επηρεάσω, θα είμαι δίπλα τους σε ότι επιλέξουν, αλλά θα ήθελα πολύ να με ακολουθήσουν.
Είσαι ευτυχισμένος; Φαίνεσαι χορτασμένος...
Εντελώς ευτυχισμένος και χορτασμένος. Έχω μια δουλειά που αγαπώ, μια υπέροχη οικογένεια, εξαιρετικούς συνεργάτες, καλούς φίλους. Τι άλλο να ζητήσω;