Η ανάπτυξή του απαιτεί κρύο περιβάλλον, έντονη υγρασία και ένα κρασί με αλκοόλ μεταξύ του 14,5 και του 16%
Σε περιοχές όπως το Jerez της Ανδαλουσίας ο flor βρίσκεται παντού στον αέρα και έτσι το μόνο που χρειάζεται είναι να μισογεμίσει και να μισοταπώσει κανείς τα βαρέλια ώστε αυτός να δημιουργήσει ένα στρώμα στην επιφάνεια υπό την μορφή αφρού.
Αυτή η άνθιση έχει την μαγική ιδιότητα να προστατεύει το κρασί από την οξείδωση ενώ παράλληλα αυτό οξειδώνεται (!) και ο συνδυασμός των αρωμάτων φρεσκάδας (πχ λεμονιού) με αυτά της εξέλιξης και των ζυμών (όπως του ψωμιού και του λευκού αμυγδάλου) είναι μοναδικός. Όμως και το στόμα εκμεταλλεύεται την επίδραση αυτής της κερένιας στρώσης με την ζωντάνια της νιότης να βρίσκεται πλάι στο βελούδο της παλαίωσης.
Τα Fino και τα Manzanilla Sherry αποτελούν συναρπαστικές εκφράσεις αυτής της ελεγχόμενης οξείδωσης, με την ύπαρξη ενός συστήματος συστοιχιών βαρελιών που ονομάζεται solera να διατηρεί τον flor ζωντανό μέσω της αφαίρεσης κρασιού για εμφιάλωση από τις κάτω σειρές και του απογεμίσματος με φρέσκο στις πάνω.
Πάντως και στην περίπτωση που η …φούσκα σπάσει οι Ισπανοί έχουν εναλλακτικές, παράγοντας πιο οξειδωμένα είδη Sherry όπως τα Amontillado και τα Oloroso. Αντίθετα τα μυθικά και πολύ ακριβότερα Vin Jaune της Σαβοΐας δε έχουν τέτοια πολυτέλεια οπότε τα βαρέλια που χάνουν τον flor καταστρέφονται. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι η περιοχή αυτή παράγει τα καλύτερα ξίδια της Γαλλίας!