Η ψαροφαγία μπορεί να μην έχει βρει μέχρι στιγμής την θέση
που της αξίζει στην εστιατορική σκηνή της Αθήνας - δεν εκθρονίζεται εύκολα
βλέπετε η αγάπη για το κρέας- αλλά κι από την άλλη ένα καλό εστιατόριο ή μια
νόστιμη ψαροταβέρνα είναι διαχρονικά γραμμένα και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα
στην ατζέντα πολλών καταναλωτών.
Η έξοδος για ψάρι και θαλασσινά είτε παρά θιν’
αλός, ιδιαιτέρως τώρα που ανοίγει σιγά σιγά ο καιρός και η Άνοιξη μας
ξεσηκώνει, είτε στο κέντρο της πόλης, είτε σε πιο off Broadway συνοικίες αρχίζει
από αυτό το διάστημα κι έπειτα να ξαναμπαίνει έντονα στην επικαιρότητα, για
αυτό είπαμε να φρεσκάρουμε επιγραμματικά τη μνήμη σας με κάποιες αξιοσημείωτες
προτάσεις που έχουμε βραβεύσει ή επισημάνει ξανά στο παρελθόν και θεωρούμε πως
αξίζουν την προσοχή σας.
Ξεκινώντας από το Σύνταγμα, θα κάνουμε μια πρώτη στάση στο
βραβευμένο εστιατόριο Milos, το οποίο επέστρεψε σε μια πανέμορφη, μοντέρνα και
επιβλητική σάλα εντός του πρώτου και μοναδικού, Xenodocheio Milos, στο
Σύνταγμα, πίσω από την παλιά Βουλή. Ο δημιουργός του, Κώστας Σπηλιάδης, έβαλε
ξανά στη πόρτα το κλειδί, συνεχίζοντας στο μοτίβο που έκανε αυτό το brand
παγκοσμίως γνωστό: η αναζήτηση των κορυφαίων πρώτων υλών και η δωρική
διαχείριση τους από την κουζίνα παραμένουν η αιχμή του δόρατος σε ένα από τα
πιο fine dining (και πιο ακριβά) εστιατόρια για ψάρι. Παρόμοιας φιλοσοφίας και
αισθητικής είναι και τα εστιατόρια ενός από τους αρχιτεχνίτες της μίνιμαλ
ψαροφαγιάς, του Γιώργου Παπαϊωάννου, ιδιαιτέρως από τότε που ο Δήμος
Στασινόπουλος συνεργάστηκε μαζί του και γεννήθηκαν δυο ακόμη μαγαζιά στο
Καβούρι και στη Κηφισιά. Αυτό, ναι, θα πει εγγυημένη απόλαυση, ιδιαιτέρως αν
πέσετε σε μέρα που έχει πλούσια ψαριά και μπορούν να ξεδιπλώσουν τη δυναμική
τους.
Ίσως έχετε αναρωτηθεί γιατί το Βαρούλκο συμπεριλαμβάνεται από τα FNL Best
Restaurant Awards στην κατηγορία της ελληνικής υψηλής γαστρονομίας κι όχι στα
εστιατόρια για ψάρι. Είναι νομίζω προφανές ότι οι δημιουργικές σπεσιαλιτέ του
Λαζάρου και η εντυπωσιακή αντοχή τους στο χρόνο, ανεβάζουν το εστιατόριο στους
πρόποδες του γαλανόλευκου fine dining. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το θρυλικό
εστιατόριο δεν προφέρεται και για απλούστερη ψαροκατάνυξη. Στο Πειραιά όμως
βρίσκεται και ο Δουράμπεης με ιστορία που πλησιάζει τον ένα αιώνα, αν και στα
χέρια του Σέργιου, το μαγαζί ανακαινίστηκε, εκσυγχρονίζοντας ταυτόχρονα κι ένα
μέρος της γευστικής του πρότασης. Επιμένει όμως ως επί το πλείστον να παίζει ταξίμια
σε κλασικούς δρόμους, και η αλήθεια είναι, πως με τέτοιους θησαυρούς στα πόδια,
ξέρει καλά πως να αναδεικνύει τα ψάρια και τα θαλασσινά του.
Αξιοζήλευτα σταθερό παραμένει και το μοναδικό αθηναϊκό
εστιατόριο που βραβεύεται σερί τα τελευταία χρόνια με δυο αστέρια από τα FNL
Best Restaurant Awards και δεν είναι άλλο από το Τραβόλτα (φωτό παρουσίασης άρθρου), στο Περιστέρι. Οι
φρεσκάδα των υλικών αστράφτει, ενώ η ευχέρεια που έχει ο Ανέστης Λαζάι με την
ομάδα του να κινείται από τη μία σε πιο ρουστίκ σπεσιαλιτέ κι από την άλλη σε
έντεχνα πιάτα, ιδιαιτέρως με τα ωμά, είναι αξιοθαύμαστη. Όμως στα φετινά
γαστρονομικά βραβεία του FNL, είχαμε μια νέα και πανάξια αν με ρωτάτε είσοδο σε
αυτή τη θαλασσινή κατηγορία: το Bluefish στη Βουλιαγμένη. Σας θυμίζω πως
επεξηγεί τη βράβευση του ο οδηγός: «Οι συνεχείς πειραματισμοί του Γιώργου Οικονομίδη πάνω στην
ανατομία και στην ωρίμανση των ψαριών, τον οδήγησαν εκτός από το a la carte,
στο να προτείνει το μαγείρεμα τους from head to tail με διαφορετικούς τρόπους
κάθε φορά: κεφάλια, κολάρα, φιλέτα, παΐδάκια, μέχρι και οι ουρές βρίσκουν τη
θέση τους στα πιάτα, αποδεικνύοντας έτσι με έμπρακτο τρόπο την αειφόρο
κουλτούρα του Bluefish. Αν και το εστιατόριο λειτουργεί καθόλη τη διάρκεια του
χρόνου, το καλοκαιρινό set up με τα τραπέζια του τελευταίου διαζώματος σχεδόν
να επιπλέουν στο νερό, είναι σαν να βγήκε από τις σελίδες της Condé Nast.» Αλλά
και η γειτόνισσά του, η Akti (φωτό επάνω) εξελίσσεται με σταθερά βήματα σε ένα από τα πιο
δυνατά fun dining ψαροφαγικά στέκια στο Λεκανοπέδιο, μια και ο executive chef
της Παναγιώτης Γιακαλής, έχει εξασφαλίσει την πρόσβαση σε εξαιρετικά υλικά τα
οποία η κουζίνα ντύνει με κοσμοπολίτικη νοστιμιά και πληθωρικότητα και όμορφες
παρουσιάσεις.
Και επειδή πυκνά συχνά η διάθεση σηκώνει κάτι πιο απλό, ιδού και ορισμένες διευθύνσεις από ψαροταβέρνες που κάνουν τη διαφορά: οι Μικρές Κυκλάδες (φωτό επάνω) του Αντώνη Κωβαίου φέρνουν μέχρι την ήσυχη γειτονιά της Ηλιούπολης, αρκετό κόσμο που εκτιμάει τις ψαριές - οι περισσότερες έρχονται από Σχοινούσα - τα ωραία τηγανιά και τα αχνίσματα. Πρόσφατα άνοιξαν νέο μαγαζί στη Κηφισιά που δείχνει ήδη να έχει πάρει φόρα. Επιστρέφοντας στο κέντρο, το πάναπλο και cult Ουζερί του Λάκη στη Πλατεία Βικτωρίας είναι εδώ και σαράντα χρόνια αποκούμπι για πολλούς hard core ψαροφάγους, ενώ ανηφορίζοντας στα βόρεια, το εκκεντρικό στις γεύσεις και στους τρόπους που παρουσιάζονται Ψάριστον του Βασίλη Ακρίβου στο Ν. Ηράκλειο και το Παράμαλο στη Νέα Κηφισιά με αξιόλογη πρώτη ύλη από Χαλκίδα και μια αυλή που όταν ανοίγει ο καιρός γίνεται σαν σκηνικό από παλιά ελληνική ταινία είναι δυο αξιόλογες προτάσεις για μια χαλαρή και safe έξοδο.