Έχουν μια σχεδόν μελαγχολική γλύκα αυτά τα παραθαλάσσια μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδας που αν και περιποιημένα, δεν καταφέρνουν να γίνουν τουριστικοί προορισμοί. Η Σκάλα της Αταλάντης είναι από τις ομορφότερες περιπτώσεις. Δεν λέω να έρθετε διακοπές εδώ, σίγουρα όμως αξίζει μια ημερήσια εκδρομή.
Επιστρέφοντας από Χαλκιδική με το αυτοκίνητο, έκανα μια παράκαμψη ενός χιλιομέτρου από την Εθνική για να έρθω στον «Φάρο». Είχα ακούσει καλά λόγια και η Μαριλού Μαντά που έχει αναλάβει πια το μαγαζί (3η γενιά) είναι νέα, όμορφη, με χιούμορ και ταμπεραμέντο. Όταν δεν μαγειρεύει, διδάσκει σκι και οδήγηση ταχύπλοων ενώ έχει σπουδάσει φωτογραφία! Όπως καταλάβατε ταβέρνα και ιδιοκτήτρια είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση και ένας σπάνιος συνδυασμός.
Κατεβαίνοντας τον δρόμο προς τη θάλασσα, ο «Φάρος» είναι στη γωνία απέναντι από την μικρή μαρίνα και το λιμεναρχείο, μπροστά στην –περίπου- οργανωμένη παραλία. Το σκηνικό είναι ειδυλλιακό, η αυλή με το ντεκ και τα μεγάλα δέντρα με τα κρεμασμένα φανάρια απλά μαγική και η σάλα με το δάπεδο που θυμίζει κατάστρωμα και τα θαλασσινά στοιχεία καλόγουστη και μοντέρνα. Όπως είπα ξανά, ο «Φάρος» είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Από τα μαγαζιά που σε προδιαθέτουν θετικά με το «καλημέρα». Το φρεσκοζυμωμένο ψωμί που έρχεται μαζί με ελιές και κρίταμα, η ικανοποιητικότατη λίστα κρασιών και το γεγονός ότι το μαγαζί βρίσκεται σε έναν από τους κορυφαίους ψαρότοπους της Ελλάδας τροφοδοτούν τις προσδοκίες μου.
Δεν θα σας πω ότι η Μαριλού είναι μια σπουδαία σεφ που περιμένει να την ανακαλύψετε, άλλωστε δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Έχει όμως μεράκι, άποψη, τεχνική και το σπουδαιότερο ξέρει να σέβεται την πρώτη ύλη και να την αναδεικνύει. Δεν διστάζει καμιά φορά να προσθέτει και δημιουργικές πινελιές, το σημαντικό όμως είναι ότι δεν χάνει το μέτρο. Παράδειγμα, αυτές οι θαυμάσιες αχνιστές καραβίδες με καλοζυγισμένη βανίλια ή το υπέροχο και τρυφερό χταπόδι με το μέλι. Σε μια ψαροταβέρνα όμως, πέρα από τα ολόφρεσκα και εξαιρετικά υλικά μετρά και η μαεστρία στο ψήσιμο και το τηγάνι. Και εδώ τους βγάζω το καπέλο. Η γλώσσα ήταν απλά εξαιρετικά ψημένη, ζουμερή και πεντανόστιμη ενώ και η δύσκολη σκορπίνα είχε κρατήσει τους χυμούς και τα αρώματά της παρόλο που εγώ θα την ήθελα ακόμη λιγότερο ψημένη. Εξίσου καλές και οι επιδόσεις στο τηγάνι. Τα –φρέσκα- καλαμαράκια ήταν απλά κορυφαία και με έκαναν να ανυπομονώ να ξαναπάω χειμώνα να δοκιμάσω γλώσσα τηγανιτή (είναι η εποχή της).
Αυτή την φορά δεν δοκίμασα ζυμαρικά (ας έχω και κάτι να περιμένω) οπότε εντυπώσεις από αυτό το κομμάτι του μενού θα σας έχω την επόμενη φορά. Ότι δοκίμασα πάντως ήταν καλό και δεν βρίσκω τον λόγο να γκρινιάξω για κάτι. Ίσως τα χόρτα να ήθελαν λιγότερο βράσιμο ή η σαλάτα με ρόκα και Κατίκι Δομοκού να ήθελε λιγότερο τυρί, όμως η ουσία είναι ότι ο «Φάρος» ικανοποίησε ακόμη και τις αυξημένες μου προσδοκίες.
Οι τιμές του είναι λογικότατες, τα προϊόντα τοπικά και στα συν του είναι και τα γλυκά που διαθέτουν σπάνια φινέτσα για επιδόρπια ψαροταβέρνας!Το ότι σας προτείνω να κάνετε την βόλτα μέχρι εδώ και όχι απλά την παράκαμψη που έκανα εγώ μιλάει καλύτερα από μια σειρά βαθμών και αριθμών.