Το Βοχαϊκό είναι ένα πεδινό χωριό στη Κόρινθο και μάλλον δεν
θα το άκουγα ποτέ αν δεν βρισκόταν εκεί, στην κεντρική του πλατεία, το Εβίβα
των αδελφών Γιώργου και Δημήτρη Μαυρονάσιου. Οι δυο τους πήραν τη θαρραλέα
απόφαση να εξελίξουν σιγά σιγά την οικογενειακή ταβέρνα σε κρεοφαγικό εστιατόριο,
αναζητώντας προσεγμένες ράτσες και κοπές βοδινών (και όχι μόνο) από ελληνικές και ξένες
φάρμες, ενώ στην εξίσωση αυτής της ποιοτικής αναβάθμισης μπήκε για τα καλά και
το κρασί. Απέχει περίπου εκατό χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα και αν
αναλογιστείτε που βρίσκεται, θα δυσκολευτείτε να πιστέψετε ότι η wine list του
Εβίβα έχει αυτό το εύρος, ότι τα κρασιά διατηρούνται σε ιδανικές συνθήκες, αν
χρειαστεί μεταγγίζονται σε καράφες και έπειτα σερβίρονται σε σωστά ποτήρια.
Είχα ακούσει διαφορά επαινετικά σχόλια για τη δουλειά του Γιώργου και του
Δημήτρη Μαυρονάσιου, αλλά όσο υποψιασμένος κι αν πήγα μέχρι το Βοχαϊκό, με το
που αντίκρυσα τα ψυγεία ωρίμασης με τα κρέατα, τους έβγαλα διπλά το καπέλο. Το
δείπνο ξεκίνησε με αλλαντικά και τυριά: η cecina από wagyu ήταν μεν καλή αλλά
και λίγο σκληρή μια και μόλις είχε βγει από το ψυγείο, πράγμα για το οποίο όμως
φρόντισαν εξαρχής να μας ενημερώσουν. Άλλωστε όταν περάσαμε τη πόρτα του Εβίβα,
το εστιατόριο δεν είχε ανοίξει ακόμη. Οπότε δεν το χρεώνω ως λάθος.
Μου άρεσε αρκετά το κοντοσούβλι κοτόπουλο: μερακλίδικο,
ζουμερό και με ωραία πετσούλα. Στις δυνατές στιγμές συγκαταλέγω τα απίθανα,
χρυσοτηγανισμένα καλιτσούνια με χόρτα και ένα χειροποίητο καβουρμά με δυο
μελάτα αυγά που γέμισαν το τραπέζι με πολλή νοστιμιά και θαλπωρή. Στις πιο
αδύναμες θα έβαζα τα λουκάνικα και το συκώτι (το δεύτερο , κυρίως ως προς τον
τρόπο που τα διαχειρίστηκε η σχάρα. Τα παϊδάκια από πρόβατο ήρθαν πάντως στην
εντέλεια από κάθε άποψη, αλλά και η μπριζόλα έγραψε στο φινάλε. Έχει μέλλον το
Εβίβα, να μου το θυμηθείτε αυτό. Πιστεύω πως ο χρόνος θα λειτουργήσει υπέρ
τους, μια και οι δυο έχουν πάθος, υπομονή, όρεξη και όραμα για την εξέλιξη του
εστιατορίου, ενώ και η δημιουργική βοήθεια του Ηλία Σκουλά δεν περνά απαρατήρητη.
Για μένα τα πιάτα που «μιλάνε» ελληνικά σκοράρουν ψηλότερα από τα
υπόλοιπα. Ναι, μια χαρά καλοδεχούμενη είναι και η cecina και τα prime rib από
την περιοχή των Βάσκων, αλλά αν θέλουν να γράψουν ιστορία στο Εβίβα, αυτό θα
γίνει με ένα κορυφαίο ελληνικό πρόβατο, με κάτι που η ανάμνηση της μυρωδιάς και
της γεύσης του θα σε τραβάει υπνωτισμένο μέχρι εκεί, γιατί πολύ απλά δεν θα
μπορείς να το βρεις σε καλύτερη εκδοχή, που λέει ο λόγος δίπλα από το σπίτι
σου. Πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούν να το κάνουν και τότε, ναι, θα αξίζει ακόμη
περισσότερο τη διαδρομή.