Enoteca Pinchiorri: Η γοητεία της Ιταλικής μπουρζουαζίας

Η Enoteca Pinchiorri βρίσκεται μέσα σ’ ένα υπέροχο palazzo στην Φλωρεντία και συστεγάζεται με το 5άστερο ξενοδοχείο Relais Santa Croce. Όπως είναι αναμενόμενο είναι εξαιρετικά πολυτελές και ίσως το πιο ακριβό εστιατόριο που έχω πάει. Οι τιμές είναι αστρονομικές και το mark-up στα κρασιά είναι τουλάχιστον 10 φορές πάνω. Αναρωτιέται κανείς αν έχει λόγο ύπαρξης σε εποχές τέτοιας οικονομικής αυστηρότητας. Και παρ’όλα αυτά ήταν γεμάτο μ’ενα ανομοιογενές μείγμα που περιελάμβανε από ένα υπέργηρο Ιταλό επιχειρηματία που συνοδευόταν από μια ξανθιά με πλαστικά μαλλιά μέχρι ένα γκρουπ από Ασιάτες που στο τέλος ρώτησαν αν μπορεί ν’αφαιρεθεί ο φόρος και σχεδόν δάκρυσαν όταν τους απάντησαν αρνητικά. Στο κέντρο όλου αυτού του θιάσου βρισκόταν η Annie Feolde και ο Giorgio Pinchiorri, το ζευγάρι των ιδιοκτητών που με άγρυπνο βλέμμα παρακολουθούσαν τα πάντα, χαιρέτησαν προσωπικά όλους τους πελάτες- φεύγοντας μάλιστα ο Pinchiorri πρόσφερε ορχιδέες στη συνοδό μου- αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι αν θέλεις να συντηρήσεις την επιτυχία μιας επιχείρησης πρέπει να δουλεύεις σκληρά κάθε βράδυ. Παρ’ολο λοιπόν που η πολυτέλεια και το πολυάριθμο προσωπικό θα μπορούσαν να προκαλούν το δέος, στην ουσία δεν ξεχνούσες ούτε μια στιγμή ότι ήσουν σ’ένα «σπίτι» στη Via Ghibellina. Έχουν πολύ ταμπεραμέντο οι Ιταλοί για να μπορέσουν να πετύχουν haute froideur.

Όσο για το φαγητό οι επιλογές εκτός από à la carte, ήταν ένα μενού 20 μικρών πιάτων για 275 ευρώ κι ένα μενού 9 μεσαίων πιάτων για 225 ευρώ. Πιστεύω ότι η κουζίνα πραγματικά δείχνει τις δυνατότητες της, την τεχνογνωσία και τους πειραματισμους της στα γαστρονομικά μενού αλλά εγώ είχα πεθυμήσει λίγο κανονικό φαγητό κι όχι μπουκιές γι’αυτό διάλεξα ότι ήθελα από τον κατάλογο. Και πολύ καλά έκανα γιατί οι Ασιάτες στο διπλανό τραπέζι που πήραν τα 20 πιάτα μετά το δέκατο άρχισαν να βογγάνε από αγωνία για το αν θα τα καταφέρουν μέχρι το τέλος.

Εγώ πάντως έφαγα εξαιρετικά, από τα ζεστά ψωμιά με το φρέσκο λάδι από την Τοσκάνη μέχρι το ζεστό πανετόνε που μας πρόσφεραν στο τέλος και θα ήμουν πολύ μίζερος αν άρχιζα να ψάχνω να βρω ατέλειες και παραλείψεις. Από τα πρώτα ένα daurade με μάραθο, κινόα και παντζάρια είναι ίσως το κορυφαίο πιάτο με ψάρι που δοκίμασα φέτος. Το γλυκοξινο ριζότο με λαγό, μαύρο λάχανο και ζαφορά ήταν ένα ποίημα και κάτι ζυμαρικά που λέγονται paccheri ήταν γεμιστά με αληθινή bouillabaise αρωματισμένη με κάρδαμο. Στα κύρια ένα γουρουνάκι γάλακτος από τη ράτσα mora romagnola ήταν υπέροχα μελωμένο, συνοδευόταν με φακές κι είχε ένα ελαφρύ άρωμα κανέλας. Ο πιο αναπάντεχος συνδυασμός που όμως λειτουργούσε απόλυτα αρμονικά ήταν τα φιλέτα τηγανητού μπαρμπουνιού συνοδευμένα με φρέσκο φουα γκρά και πουρέ αγκινάρας. Είναι ακριβώς το είδος πιάτου που περιμένεις να βρεις σ’ένα τριάστερο εστιατόριο, με φρέσκα και πολυτελή υλικά, δημιουργικό και ανακουφιστικά νόστιμο και χορταστικό. Τα γλυκά ήταν πολύ καλά αλλά όχι αξιομνημόνευτα. Η λίστα κρασιών, με την προσωπική επιμέλεια του ίδιου του Pinchiorri, είναι πραγματικά εντυπωσιακή και περιλαμβανει την πιο πλήρη συλλογή μεγάλων Ιταλικών κρασιών στον κόσμο, αλλά δε νομίζω να υπάρχει εκεί κανένα κρασί με τιμή κάτω από 150 ευρώ! Ίσως η καλύτερη επιλογή είναι κρασιά με το ποτήρι που να συμπληρώνουν τις γεύσεις ανά πιάτο.

Πάντως το μόνο αρνητικό της βραδιάς ήταν ένα κουνούπι που προφανώς με είχε ερωτευτεί  και δεν ξεκολλούσε απο πάνω μου όσο κι αν το έδιωχνα. Αλλά έτσι είναι μερικές σχέσεις, σου επιβάλλονται με το ζόρι. Και μόνο το καλό φαγητό σε βοηθά να τις ξεπεράσεις.

ΒΑΘΜΟΣ: 9/10