Όταν κάποιος ανοίγει ένα εστιατόριο έχει διάφορες παραμέτρους στο μυαλό του. Φαντάζομαι ότι οι ανάγκες του κόσμου υπαγορεύουν και υποδεικνύουν την επιχειρηματική ευκαιρία. Όταν μάλιστα η αγορά είναι σε τέτοια κρίση, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα, τότε αυτή η παράμετρος πρέπει να είναι η βασικότερη.
Και δεν μιλάω μόνο για καινούργια εστιατόρια, μιλάω και για αυτά που αποφασίζουν να αλλάξουν γραμμή πλεύσης. Οι δυνατότητες του σεφ, η κουζίνα που τον εκφράζει, οι κρυφοί πόθοι του εστιάτορα οφείλουν να έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Ειδικά όταν μιλάμε για σεφ και εστιάτορες που δεν έχουν καμιά τεράστια προϋπηρεσία στον χώρο.
Τα «θέλω» και οι άστοχες φιλοδοξίες πολλών είναι εν μέρει υπεύθυνες για την διεστραμμένη εικόνα της αθηναϊκής εστιατορικής σκηνής. Τι εννοώ; Ότι είναι τόσο πολλά τα δήθεν καλά εστιατόρια, τόσο πολλές και ανούσιες οι απόπειρες δημιουργικής κουζίνας και τόσο πήλινα τα πόδια στα οποία στηρίζονται πάρα πολλά από τα μενού γύρω μας, που το αποτέλεσμα είναι να λουζόμαστε ένα σωρό «δημιουργίες» που επιπλέον είναι και εξοργιστικά υπερτιμημένες!
Αντί η Αθήνα να έχει μερικές εκατοντάδες απλά, καθημερινά εστιατόρια με τίμια κουζίνα και τιμές που να ανταποκρίνονται στις επιθυμίες αλλά και τις δυνατότητες του κόσμου, έχει μερικές εκατοντάδες εστιατόρια που θα ήθελαν να είναι καλά και που –το χειρότερο- τιμολογούνται σαν να ήταν! Και μετά απορούμε γιατί τα εστιατόρια περνούν κρίση. Και καταλήγουμε σε εύκολους εχθρούς όπως ο ΦΠΑ στο 23% που είναι ηλίθια και αυτοκαταστροφική απόφαση. Δυστυχώς όμως έρχεται απλά να προστεθεί σε πολλές άλλες ακόμη ηλιθιότερες επιχειρηματικές κινήσεις και προσωπικές φιλοδοξίες που δεν βασίζονται πουθενά παρά μόνο στο εγώ νεαρών σεφ που νομίζουν ότι είναι κάτι πολύ σημαντικότερο από ότι είναι στην πραγματικότητα αντί να δουλέψουν με ταπεινότητα μπας και εξελιχθούν!