Όταν αρχίσαμε να σχεδιάζουμε με την Θάλεια αυτό το θέμα για τα εστιατόρια που είναι κατά την γνώμη μας ιδανικά για να βγει κάποιος μόνος του για φαγητό, περνούσαν από μπροστά μου σινεμασκόπ όλες εκείνες οι πρώτες μου αμήχανες φορές πριν από χρόνια που άρχισα να βγαίνω αραιά και που για γεύμα ή δείπνο χωρίς παρέα. Έχει πλάκα να σας διηγηθώ σύντομα την πρώτη. Ήταν το 2006 νομίζω, όταν ένα βράδυ αποφάσισα να κλείσω τραπέζι για ένα άτομο στο τότε πολύ καλό Βαρούλκο. Οι φίλοι μου, ήταν ανένδοτοι. "Εμείς δεν θα πληρώσουμε εκατό ευρώ ένα καλαμάρι που έχει σοκολάτα επειδή εσύ είσαι του γιατρού". Μετά από αυτή την ψυχρολουσία διάλεξα επίτηδες μια καθημερινή για να μην έχει πολύ κόσμο και έκανα το μεγάλο βήμα. Φυσικά, δεν άλλαξα την ανθρωπότητα με αυτό, αλλά για ένα παιδί που ντρεπόταν τότε και την σκιά του, δεν ήταν μικρό πράγμα. Ούτε στις πανελλαδικές δεν είχα τόσο άγχος. Πρόσεξα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Έκανα πρόβα ακόμα και στον καθρέφτη πως θα παραγγείλω και έπεισα τον εαυτό μου ότι πρέπει να είναι χαλαρός τόσο όσο να μην προσέλκυα απολύτως κανένα βλέμμα πάνω μου. Άλλωστε μαζί του θα έβγαινα. Φυσικά στο δρόμο σκέφτηκα αρκετές φορές να γυρίσω πίσω. Αν το έκανα τώρα για πρώτη φορά ίσως και να επέστρεφα, όμως για την νεότητα το άγνωστο είναι αφροδισιακό. Για να μην πλατειάζω, εκείνο το βράδυ πήγα στο Βαρούλκο και όλα κύλησαν μέλι γάλα. Το δείπνο είχε μεγάλο ενδιαφέρον και το σέρβις με αντιμετώπισε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Όλα ήταν στο μυαλό μου εκτός από τα επιμελώς ατημέλητα και αδιάκριτα βλέμματα των διπλανών τραπεζιών που και αυτά από ένα σημείο και μετά ευτυχώς σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί μου.
"Βγαίνω μόνη μου όποτε πεινάω αλλά και όποτε δεν θέλω να φάω εντελώς μόνη μου". Η Θάλεια ήταν κάθετη και σίγουρη. "Μπορεί να μην το επιδιώκω γιατί ως άνθρωπος δεν είμαι μονήρης, αλλά όταν μου συμβεί το απολαμβάνω. Μου φαίνεται μαγικό το γεγονός ότι μπορώ να συγκεντρωθώ στο φαγητό μου, να σκεφτώ απερίσπαστη τις λεπτομέρειες του πιάτου μου, να παρατηρήσω τον κόσμο γύρω μου, να αισθανθώ τον παλμό του χώρου. Το θεωρώ, μάλιστα, μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να κουβεντιάσω παραπάνω με τον σομελιέ, αφήνοντας τον να παίξει το αγαπημένο του παιχνίδι. Οι μικρές παύσεις ανάμεσα στα πιάτα, είναι εξίσου μυστηριακές στιγμές. Είναι επίσης μιας πρώτης τάξεως αποφόρτιση από την δουλειά ή την συνεχή έκθεση με παρέες."
Η φοβία του να τρώει κάποιος μόνος του, κυρίως σε εστιατόρια που με μια πρώτη και επιδερμική, ίσως, ματιά, δεν διευκολύνουν αυτές τις ασυνόδευτες εξόδους είναι έκδηλη αν και εμφανώς πιο χαλαρή, ακόμα στην εποχή μας. Μάλιστα οι Άγγλοι, όσο φιλικοί και αν είναι με αυτές τις εξόδους, που είναι και με το παραπάνω, της έδωσαν και όνομα μάλλον για να την αντιμετωπίσουν: Solomangarephobia! Μέχρι και τον Mister Bean βάζανε να υποδύεται συνέχεια τον μοναχικό τύπο που έτρωγε μόνος του σε εστιατόρια. Μην ξεχνάτε ότι ο ίδιος είναι η αγαπημένη τους εθνική φιγούρα προς αποφυγή. "Για να το κάνει δηλαδή ο Mister Bean, δεν πρέπει να το κάνω εγώ".
Στο άλλο άκρο η Marina Van Goor, δημιούργησε στο Άμστερνταμ
το πρώτο εστιατόριο αυστηρά για σόλο πελάτες. Λέγεται EenMaal, από τις λέξεις
"Ένα" και "Γεύμα" και τα τραπέζια του έχουν μόνο μια
καρέκλα, μετατρέποντας επισήμως μια αμήχανη κατάσταση σε καθημερινότητα.
Στην Αθήνα όμως τι γίνεται; Τα πράγματα έχουμε την αίσθηση ότι ως συνήθως είναι κάπου στη μέση. Αν και για να είμαστε δίκαιοι τα τελευταία χρόνια αρκετοί επαγγελματίες της εστίασης αντιμετωπίζουν με διακριτικότητα αυτούς τους πελάτες οι αναστολές των οποίων ως προς αυτό το ταμπού σταδιακά χαλαρώνουν. Αναφορικά τώρα με την γιορτή των ερωτευμένων που πλησιάζει. Δεν έχουμε καμιά κόντρα ούτε με την ίδια ούτε με όσους την διαιωνίζουν. Για να έγινε "άγιος" ο Βαλεντίνος, ποιος ξέρει πόσα πέρασε και πόσα έκανε επίσης. Είχαμε όμως και εμείς ένα "δαιμονικό" σχέδιο που δεν ήταν άλλο από το να σας παρουσιάσουμε τα εστιατόρια που είναι κατά τη γνώμη μας ιδανικά για μοναχικές εξόδους και όχι απαραίτητα για μοναχικούς ανθρώπους, αυτές τις ημέρες που όλοι λίγο πολύ κλείνουν τραπέζι για δυο. Η επιλογή είναι βασισμένη στην συνολική εμπειρία, η σειρά είναι τυχαία και δεν θα σας αποκαλύψουμε ποιος επέλεξε ποιο. Άλλωστε αυτό το κείμενο αν και αναφέρεται στον εν δυνάμει πελάτη των εστιατορίων που θα βγει μόνος του για φαγητό, το συνυπογράφουν δυο.
Τα εστιατόρια των ξενοδοχείων.
Συνήθως elegant, άνετα, στο όριο του sic ψυχρού ή του βαρύτιμου και με τραπέζια που αγαπούν τις αποστάσεις, τα restaurants των ξενοδοχείων ενδείκνυνται για μοναχικές γαστρονομικές ή και πιο casual εξόδους. Μια πρώτης τάξεως ιδέα είναι κυρίως τα αξιόλογα πρωινά αλλά και το brunch του φιλόξενου New Taste στην καρδιά της πόλης. Μάλιστα όταν δεν έχουν πολλές κρατήσεις θα φροντίσουν να σας βολέψουν σε ευρύχωρα τραπέζια κει να σας περιποιηθούν με την ίδια ευχαρίστηση που θα το έκαναν αν ήσασταν πελάτες του ξενοδοχείου.
Ο σταθερά πολύ προσεγμένος Milos του Κώστα Σπηλιάδη στο Hilton είναι ακόμη ένα εστιατόριο που ευνοεί κατά την γνώμη μας το only the lonely γαστρονομικό σενάριο. Το έχουμε τολμήσει αρκετές φορές παίρνοντας μόνο ένα πιάτο με ένα ποτήρι κρασί το οποίο συνήθως είναι τα φανταστικά τσιπ από κολοκύθια και μελιντζάνες με γραβιέρα και τζατζίκι.
Βρίσκουμε όμως ότι και GB Roof Garden του Μεγάλη Βρετανία είναι ένας από τους πιο ευχάριστους χώρους για να απολαύσει κανείς ένα δείπνο για έναν. Μια απλή κακαβιά σαν αυτή που "τρέχει" όλο τον Φεβρουάριο μαγειρεμένη από τον ταλαντούχο Αστέριο Κουστούδη, με την αυθεντική συνταγή των παλιών ψαράδων. Καρτ ποστάλ η Ακρόπολη και ασφαλώς η καθησυχαστική παρουσία του ευγενέστατου Μιχάλη Λαδά, που συνήθως προλαβαίνει τις επιθυμίες των πελατών του πριν καν γεννηθούν ως σκέψεις. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω πόσες φορές κάναμε ένα pit stop και στο Winter Garden για το εκπληκτικό τους club sandwich. Μη μου πείτε ότι αντέχετε να το μοιραστείτε το συγκεκριμένο με παρέα;
Για τους πιο τολμηρούς, στο διπλανό Tudor Hall, θα αποζημιωθείτε και από την εξαιρετική ελληνική κουζίνα του Αλέξανδρου Κοσκινά και από το χαμογελαστό σέρβις το οποίο γνωρίζει να κρατάει τους πελάτες του στα χέρια.
Ο δημιουργικός Αλέξανδρος Χαραλαμπόπουλος στο Kastri Bistro στην αρχή της Εκάλης, πέρα από την στιβαρή δουλειά που κάνει στο εστιατόριο, είναι από εκείνες τις καλοσυνάτες φιγούρες που γνωρίζει τι θα πει διακριτική φιλοξενία με χαρακτήρα. Μια τέτοια αποζητούν overall όσοι θα διαθέσουν μια δυο ώρες για να απολαύσουν με την απόλυτη ησυχία τους ένα γαστρονομικό μενού.
Τέλος μια κατηγορία από μόνος του, είναι ο Jean Charles Metayer και η συγκινητική avant garde Γαλλική Κουζίνα του στο Premiere του Intercontinental. Το σέρβις και εδώ φυσάει ενώ τις ατέλειες του χώρου εκτός από τα υπέροχα πιάτα, καλύπτει μια από τις ωραιότερες πόζες του Παρθενώνα.
Τα μεσημεριανά της πόλης.
Είναι συνήθως συντομότερης διάρκειας μιας και συνδέονται για όσους εργάζονται με το διάλειμμα από την δουλειά. Οπότε το σέρβις πρέπει να είναι άμεσο, γρήγορο και το μενού ντυμένο πιο casual χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα εμπεριέχει γαστρονομικές τσαχπινιές, συντηρώντας ταυτόχρονα μια easy going προσέγγιση στον ουρανίσκο.
Στην φημισμένη Cookoovaya θα προτιμήσω να πάω μόνος μου ένα μεσημέρι, την ώρα που λαχταράω τα γεμιστά και τις πίτες της μητέρας μου στο πιο πειραγμένο τους. Μου αρέσει που στην αχανή της αίθουσα ξαναζώ την πολυκοσμία των παλιών εστιατορίων του κέντρου της Αθήνας, όπου μου επιτρέπεται να βλέπω τι τρώει ο διπλανός μου για να το παραγγείλω.
Ο all time classic Φιλίππου στο Κολωνάκι σερβίρει ελληνική αστική κουζίνα και ορισμένα από τα μαγειρευτά του στην κυριολεξία φυσάνε αν και παραμένω σταθερά πιστός, εφόσον αλλάζω πίστα στον αγαπημένο μου Οικονόμου. Έχει γοητεία αυτή η πατίνα του χρόνου αν και οι μοναχικές επισκέψεις στην προσεγμένη ταβέρνα των Πετραλώνων έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο για το τίμιο φαγητό του και την more than ok σχέση ποιότητας τιμής.
Τα μεσημέρια της Κυριακής αν βρίσκομαι στα βόρεια προάστια, επιλέγω το επίσης εγγύηση "Καλοσώρισμα του Αντώνη" στην Κηφισιά για το κατσικάκι λαδορίγανη το οποίο μαγειρεύει με μεγάλη μαεστρία.
Στη Grilleria καταλήγω μόνος μου όποτε τύχει να βρεθώ στην Γλυφάδα για δουλειές ή για ψώνια. Παρότι είναι παρεΐστικο μαγαζί και δεν έχει περαντζάδα μπροστά του η ευχάριστη και φιλόξενη ατμόσφαιρά του, μπορεί να γίνει το ιδανικό περιβάλλον για κάποιον που λαχτάρησε να φάει ένα σωστά ψημένο κομμάτι κρέας χωρίς να νιώθει μόνος.
Ο Θαλασσινός πίσω από το Ωνάσειο, είναι ένα πολύ παλιό εστιατόριο ψαροφαγίας με πολλές και σοβαρές άκρες στο φρέσκο ψάρι. Το επιλέγω για την ποιότητα των πρώτων υλών του και το εξαιρετικό τηγάνι του σεφ Ξενοφώντα Κατσίμαγκλη. Επίσης για το γεγονός ότι όσες φορές έτυχε να πάω για θαλασσινά και ένα τσίπουρο, μόνος μου ή με παρέα, αισθάνθηκα την ίδια φιλόξενη αντιμετώπιση εκ μέρους του προσωπικού. Γι’ αυτό το προτείνω ανεπιφύλακτα όχι μόνο στους μόνους αλλά και στους μοναχικούς.
Στην καρδιά της Πλάκας το 7 Food Sins συνδυάζει την πολύ ενδιαφέρουσα και παιχνιδιάρικη κουζίνα του Τάσου Στεφάτου και μια συλλογή από σοβαρές ετικέτες μικροζυθοποιών. Έχουμε αναμετρηθεί αρκέτες φορές δυο μας με τον ντελικάτο crunchy μουσακάς του σαν φλογέρα και ασφαλώς με νίκησε.
No reservations, τα έθνικ και ο Botrini.
Μου αρέσει που το ολοκαίνουριο Nolan δεν δέχεται προς το παρόν τουλάχιστον κρατήσεις. Αυτός έχω την αίσθηση ότι είναι ένας σοβαρός λόγος που ευνοεί εκείνους που θέλουν να καθίσουν σε ένα από τα τραπέζια του ή στο μπαρ και να δοκιμάσουν τα ενδιαφέροντα fusion πιάτα του Σωτήρη Κοντιζά. Το έχω κάνει δυο φορές μέχρι τώρα και η αίσθηση είναι γοητευτική.
Στην ίδια γειτονιά το Sushimou είναι ένα από τα αγαπημένα μου εστιατόρια στο κέντρο. Κομμένο και ραμένο για ατομικές εξόδους μιας και αποτελείται μόνο από ένα μπαρ και δώδεκα θέσεις. Το μεγαλύτερο μέρος του μενού αποτελείται από υπέροχα nigiri σε καλές τιμές. Σουξέ το madai με το μπαρμπούνι και ο σεφ ιδιοκτήτης ο οποίος ξέρει καλά το τετ α τετ με τον πελάτη.
Λίγο πιο κάτω, στο Dosirak έχω περάσει αρκετές φορές για αυτές τις αυθεντικές όπως λένε, κορεάτικες και αρκετά νόστιμες χειροβομβίδες του ενώ κάποιες άλλας όταν θέλω να περάσω την φάση Portobello, καταλήγω στο Indian Masala κυρίως γιατί νιώθω ευχάριστα και μόνος στην βαθυκόκκινη σάλα. Στα συν το νόστιμο ινδικό φαγητό και οι καλές τιμές. Το Momo στην Γλυφάδα είναι μια new age προσέγγιση του ασιατικόυ noodle bar φιλική στον χρήστη ενώ για ένα ή και παραπάνω Baozi του Βενιέρη, ανέβαινα πολύ εύκολα μόνος μου στο Oozora the House.
Άφησα για το τέλος το υπέροχο Botrini’s το οποίο συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία σε ένα δείπνο τα οποία μπορούν να με ξαναφέρουν στο εστιατόριο του πολύ εύκολα και φυσικά μόνο μου. Η ανοιχτή κουζίνα, το εξαιρετικό μενού με τις εκπλήξεις, το ρονταρισμένο και επαγγελματικό σέρβις και ο θερμός τρόπος που αντιμετωπίζουν τους πελάτες, το κάνει να είναι μαζί με την κορυφαία Σπονδή τα δυο εστιατόρια που θα διάλεγα να πηγαίνω μόνος μου εναλλάξ και κάθε φορά που θέλω να κάνω ένα γενναίο δώρο σε μένα. Αν και ορισμένες καταστάσεις έχουν τόση ομορφιά που θες να την μοιράζεσαι.