Λαμπερό κίτρινο χρώμα. Μεσαίας έντασης αρώματα από φλούδες πορτοκαλιού, κίτρινο λευκόσαρκο φρούτο, βερίκοκο και ροδάκινο και νότες κέικ βανίλιας. Στόμα με έντονη έκλυση διοξειδίου του άνθρακα, νότες καπνού, ελαχίστη γλύκα και έντονη οξύτητα που ζωντανεύει το στόμα. Σύντομη διάρκεια και δροσερή επίγευση με ελαχίστη πίκρα εσπεριδοειδών.
Αφρώδες από Βιδιανό.
Βαθμός 86/100 για ένα κρασί που αυτή η βαθμολογία μάλλον το κατατάσσει ως ένα από τα καλύτερα ελληνικά αφρώδη. Τα αρώματα έχουν εύρος και φρεσκάδα. Όσον αφορά το αρωματικό σκέλος η αίσθηση της μαγιάς, που είναι και ο κύριος λόγος της δεύτερης ζύμωσης στη φιάλης, μάλλον απουσιάζει. Στο ποτήρι, ο αφρισμός είναι ιδιαίτερα έντονος και περισσότερος από τον επιθυμητό. Η έκλυση φυσαλίδων είναι σχετικά σύντομη με αρκετά μεγάλες σε μέγεθος. Για το λογο αυτό στο στόμα η έκλυσή τους στο στόμα γίνεται με πληθωρικό τρόπο που δίνει την εντύπωση ότι το κρασί εκρήγνυται και εξαερώνεται. Το μειονέκτημα της πολύ έντονης αίσθησης στο στόμα διορθώνεται από μόνο του, μετά από μικρή παραμονή στο ποτήρι. Στο τελος αυτής της διαδικασίας εξαέρωσης εμφανίζεται η οξύτητα που είναι πολύ ικανοποιητική και καλοβαλμένη χρονικά. Εάν ήταν περισσότερη θα ήταν μάλλον ενοχλητική. Η γλύκα δεν έχει στη διάθεση της τον απαραίτητο χρόνο να κάνει την εμφάνισή της. Το κρασί έχει πλούσιο σώμα κάτι που το κάνει ισχυρό ώστε να ενσωματώσει τα επιμέρους γευστικά στοιχεία του.
Δεν έχει πάρει τις μυρωδιές ωρίμανσης του κομμένου μήλου που βρίσκουμε σε πολλά αφρώδη όπως στις σαμπάνιες και προστατεύεται θαυμάσια από κάθε οξείδωση. Για να φτάσει στο επίπεδο μιας σαμπάνιας θα χρειαστεί διόρθωση του αφρισμού και να γινει πιο φανερή η μαγιά. Το ερώτημα εάν είναι η ιδανική λευκή ελληνική ποικιλία για αφρώδη όταν έχει να ανταγωνιστεί τα υπόλοιπα απαιτεί μια μικρή περιήγηση και η απάντηση είναι μάλλον ναι. Το αφρώδες Βιδιανό φαίνεται ότι κερδίζει γιατί έχει την απαραίτητη αρωματική ένταση και σώμα. Αντίθετα τα αφρώδη από Ντεμπίνα ή Αθήρι είναι πολύ λεπτά στο σώμα για να αντέξουν το διοξείδιο, το Ασύρτικο όταν έχει πλούσιο σώμα φτάνει στο ποτήρι σχεδόν χωρίς αρώματα, ενώ το Μοσχάτο μάλλον είναι τριανταφυλλένια μονότονο.
Φυσικά πρόκειται για ένα κρασί φαγητού. Όσον αφορά την παλαίωση υποτίθεται ότι τα αφρώδη αντίθετα με τα ήσυχα κρασιά κυκλοφορούν όταν είναι στο απόγειο της ποιότητάς του. Δεν φαίνεται ότι υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος να παλιώσει περισσότερο.