Dopios: Μοντέρνα και γοητευτική μεζεδοκατάνυξη με το άγγιγμα του Χριστόφορου Πέσκια

26 Μαΐου 2021
Τάσος Μητσελής
Dopios Χριστόφορος Πέσκιας Αδελφοί Πιτσιλή Πάτροκλος Πιτσιλής Πέτρος Πιτσιλής μεζεδοπωλείο μοντέρνα ελληνική κουζίνα κέντρο Αθήνας εστιατόριο κριτική
Ο Τάσος Μητσελής υπογράφει την κριτική για το νέο new age μεζεδοπωλείο που άνοιξε στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων. Δυο γενιές της οικογένειας Πιτσιλή και ένας Χριστόφορος Πέσκιας σε μεγάλη φόρμα να κάνει τα fusion κόλπα του.
7.0
Ατμόσφαιρα:
Εξυπηρέτηση:
Κάβα:
3.5 / 5.0
3.0 / 5.0
3.0 / 5.0
Τύπος:
Ποιότητα:
Κουζίνα:
Casual
Μοντέρνα
Ελληνική

Τελικά ό, τι θέλει μπορεί να κάνει ο Χριστόφορος Πέσκιας. Όταν δε, είναι σε κέφια, εκτινάσσει αναλόγως και τα δικά μας. Και στα υψηλά κλιμάκια της γαστρονομίας μπορεί άνετα να σταθεί και σε πιο κοσμοπολίτικα ή φανταχτερά μαγαζιά και σε ιδιοσυγκρασιακά μπιστρό που προλογίζουν τάσεις και σε ξενοδοχειακά εστιατόρια και σε catering και σε μοντέρνες ταβέρνες. Έχει μια ιδιότυπη σπιρτάδα και μια φοβερή γοητεία η κουζίνα του. Έχει κι αυτό το μαγικό απωανατολίτικο με ελληνομεσογειακές πινελιές fusion πανταχού παρών, του οποίου μόνο εκείνος ξέρει τον ακριβή συνδυασμό, οπότε ανεβοκατεβάζοντας την ένταση του ανάλογα με τη περίσταση, δεν το αφήνει ποτέ έξω από τα μενού του. Ακόμα και στο πανέμορφο Dopios, στο νέο μοντέρνο μεζεδοπωλείο των Αντρέα και Γιώργου Πιτσιλή (Balthazar, Rock & Roll κ.α) στο οποίο συμμετέχουν επιχειρηματικά και οι γιοί τους Πάτροκλος και Πέτρος, που άνοιξε πριν από λίγες μέρες στην οδό Σκουλενίου, δημιούργησε ένα πολύ νόστιμο και ανοιχτόκαρδο μικροσύμπαν με επίκεντρο αυτή τη φορά τους ελληνικούς μεζέδες. Το twist α λα Πέσκιας στα πιάτα που προσφέρονται για να τα μοιραστείς με τη παρέα είναι εμφανέστατο αλλά δοσμένο σε τέτοιες δόσεις ούτως ώστε να μην μετατοπίζουν το κέντρο βάρους από την  αμεσότητα και τη νοστιμιά που οφείλει να έχει ένας ελληνικός μεζές. Μου άρεσε πολύ και η ξέγνοιαστη ατμόσφαιρα στο Dopios. Ο μέσα χώρος με το μωσαϊκό δάπεδο, τα μαρμάρινα τραπέζια και τις καρέκλες με το γνώριμο ψαθάκι, είναι βαμμένος στα χρώματα της ελιάς και παρότι αποπνέει μια κομψότητα σε τυλίγει με μια γλυκιά αύρα και μια απλότητα η οποία ταιριάζει απόλυτα και με το γευστικό προφίλ. Σήμα κατατεθέν μια τεράστια εικαστική σύνθεση με πλακάκια στο τοίχο που απεικονίζει την μορφή ενός ντόπιου. Προς το παρόν όμως καθόμαστε έξω και όντως είναι χάρμα οφθαλμών και απολύτως χαλαρωτικό να τσιμπολογάς και πίνεις κάτω από ένα πλατάνι. Πιο εκεί στέκει ένα από τα εμβληματικότερα βυζαντινά μνημεία της πόλης, το εκκλησάκι των Αγιών Θεοδώρων. Κανονικό καρτποστάλ.

το twist α λα Πέσκιας στα πιάτα που προσφέρονται για να τα μοιραστείς με τη παρέα είναι εμφανέστατο αλλά δοσμένο σε τέτοιες δόσεις ούτως ώστε να μην μετατοπίζουν το κέντρο βάρους από την  αμεσότητα και τη νοστιμιά που οφείλει να έχει ένας ελληνικός μεζές

Πήγα τη δεύτερη μέρα που άνοιξε για να πάρω μια γεύση και παρότι αποφεύγουμε να δημοσιεύουμε κριτική για ένα σχεδόν «αγέννητο» εστιατόριο, βρήκα το φαγητό τόσο ενδιαφέρον, νόστιμο και καλοφτιαγμένο που δεν μου άφησε περιθώρια. Επιμέρους παρατηρήσεις και πολύ μικρές όμως, τεχνικές αστοχίες υπάρχουν αλλά σας διαβεβαιώνω ότι σπάνια ένα μαγαζί βρίσκεται σε ανάλογη φόρμα με το καλησπέρα σας, αποσπώντας μάλιστα μια βαθμολογία που υπό κανονικές συνθήκες θα κατάφερνε να πάρει στην καλύτερη μετά από έξι μήνες. Όμως, Πέσκιας είναι αυτός και ξέρει να βάζει γκολ από τα αποδυτήρια με μια γλυκοφάγωτη και με ντελικάτο τρόπο καπνιστή μελιτζανοσαλάτα με dressing από πιπεριές Φλωρίνης, ενώ στο ωραίοτατο τζατζίκι με αβοκάντο, δε διστάζει να δώσει εγγράφως στο μενού τα εύσημα στον δημιουργό του, Αθηναγόρα Κωστάκο. Να δείτε επίσης πόσο δεξιοτεχνικά ισορροπεί έναν αιχμηρό αφρό από τυροκαυτερή με μαρμελάδα από βύσσινο. Στις πιο έντεχνες δημιουργίες ανήκει το carpaccio λαυράκι με το θαλασσινό παστουρμά. Είναι ένα πιάτο με φινέτσα και εντάσεις που κλείνει κιόλας το μάτι στην πιο high end fusion κολεξιόν του Πέσκια. Οι κροκέτες, τώρα, βγήκαν από το τηγάνι τροφαντές και με πλούσια γέμιση από γραβιέρα Κρήτης και ξανθιώτικο κασέρι. Το κράτησαν όμως κάπως το λαδάκι τους στην κρούστα. Γερά στο ρουστίκ πατάει η όμορφα χυλωμένη ρεβιθάδα με κρέμα από μανούρι, ενώ στα άψογα ψημένα και ζουμερά φιλέτα από το πεντανόστιμο μπαρμπούνι με τις λεπτοκομμένες φέτες φρυγανισμένους ψωμιού, η σάλτσα σαβόρο ήταν μεν αρκετά καλή και στη γεύση και στην υφή, έγερνε όμως μια ιδέα περισσότερο προς το γλυκό. 

Τα θρυλικά κεφτεδάκια του Χριστόφορου τα ξέρετε από το Balthazar. Τα σερβίρουν και στο Dopios, κατά τι μικρότερα αλλά το ίδιο θεϊκά. Αυτό το «τα καλά σαν και του άλλου μαγαζιού» που γράφουν στο κατάλογο ισχύει δηλαδή στο απόλυτο. Μεγάλη απόλαυση είναι και τα μικρά λαρισινά κεμπάπ με προβατίνα και μια κρέμα από αβοκάντο που κοντρολάρει τόσο όσο τη λιπαρότητα. Στον κατάλογο θα συναντήσετε και μια ξεχωριστή ενότητα με first class ελληνικά προϊόντα από κορυφαίους παραγωγούς όπως το αυγοτάραχο του Ζαφείρη Τρικαλινού, το καπνιστό χάλι του Βαγγέλη Γείτονα, το φρέσκο Τηνιακό λουκάνικο από τον Γιάννη Κρητικό κ. α. Μέχρι και ελληνικό χαβιάρι από τη φάρμα Thesauri έχει ο μπαχτσές. Η έμφαση που δίνουν σε αυτά τα προϊόντα διατρέχει όλο το μενού και είναι αξιοσημείωτη. Το μοναδικό πιάτο που δε μου είπε απολύτως τίποτα ήταν μια εντελώς αδιάφορη μοσχαρίσια μπριζόλα που πέρασε από το τραπέζι και...δεν ακούμπησε, αλλά ήδη είχα κάνει με το ψωμί που σερβίρουν από το «Τρομερό Παιδί» τα μακροβούτια στη κερατένια (από πιπεριές κέρατα Φλωρίνης) σάλτσα που συνοδεύει τα αρνίσια γλυκάδια, όποτε κράτησα αυτή την ανάμνηση πριν τα γλυκά τα οποία θα σας έλεγα να μη φύγετε από το μαγαζί αν δε τα δοκιμάσετε. Την επόμενη φορά θα τους ρωτήσω αν μπορώ να πάρω και δυο-τρία κομμάτια από τη γαλατόπιτα tres leches για το σπίτι. Αξιόλογη και η λίστα κρασιών και αποσταγμάτων με αρκετές ενδιαφέρουσες basic  επιλογές, αν και αυτό το φαγητό θα σήκωνε ενδεχομένως μελλοντικά και μια παραπανίσια αναζήτηση σε αυτό το πεδίο. 

Η Κλίμακα της Βαθμολογίας