Πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο από τις εκδόσεις Ίκαρος. Πρόκειται για το μυθιστόρημα «Το τέλος της πείνας» που το έγραψε «χωρίς καν να συνειδητοποιώ ότι γράφω ένα βιβλίο. Πρωτόγνωρο συναίσθημα να εκτίθεσαι έτσι παρότι λόγω της δουλειάς μου -είμαι δημοσιογράφος- η έκθεση είναι κομμάτι της καθημερινότητας μου. Όμως στη δημοσιογραφία είμαι το μέσο ενώ στην πεζογραφία είμαι το κείμενο», θα πει η Λίνα. Εργάζεται στο sitepopaganda.gr όπου διατηρεί εβδομαδιαία στήλη για σεξ και σχέσεις , θέμα που αν και μοιάζει ανάλαφρο «είναι εξαιρετικά δύσκολο γιατί έχει το κίνδυνο να γίνει “δεύτερο”». Παράλληλα, ασχολείται με το πολιτιστικό και ελεύθερο ρεπορτάζ ενώ αυτό που προτιμά είναι να κάνει είναι συνεντεύξεις γιατί όπως λέει δεν υπάρχει «τίποτα πιο ωραίο από μια συζήτηση με ενδιαφέροντες ανθρώπους». Κι ενώ συμβαίνουν τα παραπάνω, προσπαθεί να βρει τον χρόνο να ασχοληθεί ερασιτεχνικά με τη θεατρική περφόρμανς, «μια ενασχόληση που με έχει μάθει πολλά για εμένα αλλά και για την ομαδική δουλειά και τη συνεργασία». Μέσα σε όλα αυτά προστίθεται και η ιδιαίτερη σχέση της με το φαγητό που ξεκινάει πριν… το «τέλος της πείνας».
"Η μέρα ξεκινάει προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου να σηκωθεί από το κρεβάτι. Αυτό είναι το δύσκολο. Μετά παίρνω φόρα. Η πρώτη γαστριμαργική συνήθεια της ημέρας εξαρτάται από τη μέρα και τη διάθεση. Προσπαθώ να πίνω πολύ νερό το πρωί με το που ξυπνάω ενώ καφέ πίνω σπανιότατα. Μια περίοδο είχα κολλήσει με το ταχίνι με μέλι και έτρωγα κάθε πρωί μια-δυο φρυγανιές με ταχίνι και μέλι.
Επειδή όπως σας είπα σπάνια πίνω καφέ οπότε δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο στέκι. Ωστόσο μπορώ να σας μιλήσω για το πολύ ωραίο brunch, εκτός από απίθανο χώρο, που έχει το Monsieur Cannibale που είναι και πολύ πολύ κοντά στο σπίτι μου. Λιώνω για την ομελέτα στον ξυλόφουρνο αλλά και για το black croque του.
Ναι, είμαι φαν (και) του street food. Σουβλάκι ψηφίζω στο κέντρο τον Κώστα στην Πεντέλης και την προβατίνα του Hoocut. Στο Παγκράτι, που ναι σωστά καταλάβατε ότι είναι η γειτονιά μου, τον Χρήστο στην Υμηττού (και το πιο γρήγορο deliveryτου κόσμου όλου). Από βρώμικο όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην πλατεία Μαβίλη για την καντίνα που πια δεν είναι καντίνα αλλά τι να κάνουμε, σε αυτή τη ζωή δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Μας αρκεί όμως ένα ψητό με απ’ όλα.
Σε ένα εστιατόριο μου αρέσει η ευγένεια, τα νόστιμα πιάτα, το ανεπιτήδευτο περιβάλλον. Δεν μου αρέσει να μου συμπεριφέρονται με δουλικότητα και να είναι συνέχεια κάποιος από το κεφάλι μου, αυτό δεν είναι γρήγορο σέρβις αυτό είναι άβολο. Θεωρώ απαράδεκτο να μην υπάρχει τιμοκατάλογος. Έχω διάφορα μέρη για φαγητό που αγαπώ πολύ και τα προτιμώ συχνά. Δεν ξέρω αν μπαίνουν όλα στην κατηγορία εστιατόρια αλλά ας μη βάζουμε ταμπέλες. Ζητούμενο είναι το φαγητό. Λοιπόν ξεκινώ:
Ολύμπιον στην Αναπαύσεως στο Μετς γιατί δεν έχω φάει κάτι από εκεί και δεν μου άρεσε. Είναι οικονομικό, τα πιάτα είναι νοστιμότατα (σοφρίτο που είμαι και αυστηρή λόγω κερκυραϊκής ανατροφής, συκώτι στη σχάρα, φιλέτο κοτόπουλο στη σχάρα, πατατοσαλάτα) και το μωσαϊκό των ανθρώπων-θαμώνων του είναι τόσο ιδιαίτερο που κάθε φορά χαζεύεις είτε τους παππούδες που έχουν μαζευτεί για το ποδόσφαιρο, είτε τις παρέες που πέφτουν με τα μούτρα στα πιάτα και μετά κρατάνε τις κοιλιές τους, είτε ακόμη και μοναχικούς ανθρώπους που έχουν έρθει στο στέκι τους.
Κάκιας στη Σαλαμίνα γιατί λατρεύω τα θαλασσινά και ειδικά τα οστρακοειδή και πουθενά δεν μπορείς να βρεις τόσο καλή ποιότητα με τόσο καλή τιμή. Οικογένεια ψαράδων και 150 ετικέτες ούζου. Μη το δείτε ως κόπο, δείτε το ως εκδρομή άλλωστε το φαγητό θα σας ανταμείψει πλήρως.
Άργουρα στις Τζιτζιφιές γιατί όπως είπα λατρεύω τα θαλασσινά και εκεί νομίζεις ότι βρίσκεσαι στον θαλάσσιο παράδεισο. Δώστε μου ιώδιο και πάρτε μου την ψυχή. Ο Νίκος Μιχαήλ μεγαλουργεί, οι πρώτες ύλες αλλά και ο λιτός τρόπος που τις διαχειρίζεται είναι αξιοθαύμαστα.
Ειδικόν στον Πειραιά γιατί είναι μπακαλοταβέρνα. Είναι, δεν το παίζει. Μπαίνεις μέσα και νιώθεις ότι βρίσκεσαι ένα μέρος που νοσταλγούσες ενώ δεν το έχεις ζήσει ποτέ. Το φαγητό είναι τίμιο, ως οφείλει σε μια μπακαλοταβέρνα. Το Ειδικόν το λες και εμπειρία.
Το Colibri πίσω από το Καλλιμάρμαρο είναι το στέκι μου και ένα από τα deliveryμου Εκεί που πάω γιατί νιώθω άνετα, γιατί έχω χτίσει αναμνήσεις και γιατί έχω πιάτα που τα θεωρώ εγγύηση όπως τα ζυμαρικά με σολομό και το hamburgerκοτόπουλο με κάρυ.
Τελευταία, ανακάλυψα το Gaku στην Απόλλωνος, για εξαιρετικό value for money σούσι (Spicy Salmon Teriyaki, Shrimp Tempura, Soft Shell Crab). Θα πάω ξανά σύντομα.
Νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω τρώγοντας μόνο θαλασσινά. Λατρεύω ό,τι έχει γεύση ιωδίου. Δεν σιχαίνομαι κάτι απλώς αποφεύγω το αρνί, εκτός κι αν είναι εξαιρετικά μαγειρεμένο/ψημένο. Νομίζω ότι θα δοκίμαζα να φάω τα πάντα εκτός από έντομα. Αγαπημένο μου delivery όπως σας είπα είναι το Colibri αλλά και ο Χρήστος στην Υμηττού. Α, και όταν υπάρχει όρεξη για σούσι Kazoku στην Καισαριανή.
Ποιο είναι το αγαπημένο μου φαγητό και με ποιο τραγούδι θα το συνόδευα; Μμμμ! Γαστρονομικό όργιο με αχινούς, οστρακοειδή και αλκοόλ. Και από πίσω να παίζει το I ‘m alive του Johnny Thunder και παρόμοια ακούσματα. Ε, και μετά θα φάω το αγαπημένο μου γλυκό, ένα ωραιότατο τιραμισού.
Εχω σκεφτεί ότι αυτό που δε μου αρέσει στον τρόπο που διαμορφώνεται η γαστρονομία είναι όταν μια τάση ισοπεδώνει τα πάντα. Έτσι χάνεται η μοναδικότητα των γεύσεων και η ταυτότητα ενός εστιατορίου που παρασύρεται από το ρεύμα αντί να προτείνει αυτό που ξέρει και μπορεί να προσφέρει καλά ή να πρωτοτυπήσει ανεξαρτήτως του γενικού ρεύματος.
Από ποτά είμαι των Dry Μartini, Αpple Μartini, Μargarita και old fashioned από τα βασικά κοκτέιλ. Προτιμώ τζιν και ρούμι αλλά λίγο πολύ πίνω σχεδόν τα πάντα, αναλόγως την εποχή . Προτιμώ τις μαύρες μπίρες ή την κερκυραϊκή την κόκκινη και μου αρέσουν τα καλά κρασιά (αν και όχι σχετική με το άθλημα).
Ποτό είναι και η πρώτη αγαπημένη παιδική γευστική ανάμνηση που μου έρχεται στο μυαλό: λεμονάδα. Όταν ήμουν μικρή έπινα τόνους και όταν μου ρωτούσαν ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό απαντούσα «λεμονάδα». Και η σπιτική πίτσα της μαμάς μου. Νομίζω ότι αν μου φτιάξει ξανά θα βάλω τα κλάματα με την πρώτη μπουκιά γιατί θα νιώσω πάλι 10 χρονών.
Φέτος επέστρεψα στον τόπο των παιδικών μου αναμνήσεων και της καταγωγής μου, την Κέρκυρα, για διακοπές. Το αγαπημένο μου εστιατόριο στο νησί είναι ο Αμπελώνας όπου μια μανιάτισσα, η Βασιλική Καρούνου, έχει ανακαλύψει όλους τους ξεχασμένους γαστρονομικούς θησαυρούς του νησιού και τους μαγειρεύει υπέροχα. Αγαπημένο μου πιάτο το ριζότο με κανκιόφολες (οι λεγόμενες και αγκινάρες της Ιερουσαλήμ).
Μου αρέσει να δοκιμάζω νέες γεύσεις. Είμαι δεκτική στους ιδιαίτερους συνδυασμούς αλλά χρειάζομαι περισσότερη «εκπαίδευση». Μακάρι να μπορούσα να ξοδεύω περισσότερα για καλό φαγητό.
Αγνοώ αν ο σκηνοθέτης Paolo Sorrentino αγαπά το καλό φαγητό αλλά έχω αδυναμία στην ιταλική κουζίνα και στο ιταλικό κρασί και γι’ αυτό θα ήθελα να φάω παρέα μαζί του. Θα ήταν μια ιδανική αφορμή για να τον γνωρίσω από κοντά. "