Για του λόγου το αληθές, ήμουν εδώ και αρκετά χρόνια καλά διαβασμένος, για την σπουδαία πορεία του Μανόλη Παντελιδάκη. Πέρασε από τις Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο για να προχωρήσει στη Βακαλό και στο Παρίσι αργότερα, σπουδάζοντας σκηνογραφία. Από το Εθνικό, το θέατρο Τέχνης, τη Λυρική ,δίπλα σε κορυφαίους σκηνοθέτες, ηθοποιούς, χορογράφους και τραγουδιστές. Δεν έχουν νόημα τα ονόματα. Πείτε ένα στην τύχη και θα πέσετε μέσα. Αν υπήρχε ένας τρόπος να ενώσουμε τα σκηνικά που έχει υπογράψει όλα αυτά τα χρόνια θα χρειαζόμασταν άλλη μια Αθήνα. Κατάγεται από το Ρέθυμνο, ζει στην Αθήνα αλλά η καρδιά του είναι στη Σέριφο. Και το μυαλό του...πολύ συχνά στο φαγητό.
"Έχω μαγειρέψει αρκετά στα φοιτητικά μου χρόνια στη Γαλλία. Στο Παρίσι, τότε τουλάχιστον έτρωγες ή φτηνά και κακά ή ακριβά και καλά. Ως φοιτητής βέβαια, προτιμούσα να αγοράζω βιβλία από το να τρώω σε εστιατόρια. Εγώ σε αντίθεση με πολλούς φαντάζομαι, δεν έχω και παιδικές μνήμες από το φαγητό γιατί η μαμά μου δεν ήταν και η καλύτερη μαγείρισσα. Ούτε ακόμα είναι, δηλαδή. Έκανε όμως φοβερά πάρτυ που μας έχουν μείνει αξέχαστα.
Μεγάλωσα στα Εξάρχεια. Με όλο αυτό που σήμαινε στην μεταπολίτευση αυτή η περιοχή. Περάσαμε και μια μεγάλη φάση των ταβερνών εκεί. Με τα μεζεδάκια, τα κρεατάκια, ξέρετε, τα "μπιχλιμπίδια" που ακόμα και σήμερα αυτά νομίζω πως είναι η βάση αυτής της συνοικίας, γύρω από το φαγητό.
Δεν έχω καλή σχέση με τα μαγειρευτά. Ξέρω παρόλαυτά, να φτιάχνω γεμιστά, που μου αρέσουν πολύ. Μου τα έμαθε η φίλη μου, η Λίλη Αργυροπούλου. Οσκαρική μαγείρισσα. Η σχέση της με το φαγητό είναι σε επίπεδο ιστορίας, πως να σας το πω. Εκεί έφαγα για πρώτη φορά κρέας με μελιτζάνες και έκτοτε δεν τις βρήκα πουθενά εξίσου νόστιμες. Ένα φεγγάρι έφτιαχνα πίτες. Έχω κάποιες μονομανίες με τις συνταγές. Κολλάω κάπου και το εξαντλώ. Μακαρόνια τρώω μόνο το καλοκαίρι όταν έρχεται στην Σέριφο μια άλλη αγαπημένη μου φίλη, η Paola Navone. Βάζει σε μια βαλίτσα δυο t-shirt και τρία φορέματα και όλα τα υπόλοιπα είναι επικά ζυμαρικά από μικρούς παραγωγούς που βρίσκει η ίδια, αλλαντικά από αγρόκτημα με μαύρους χοίρους, ένα σωρό αριστουργήματα. Εδώ αγοράζει μόνο λάδι και κάποια λαχανικά. Ψαρεύουμε κιόλας. Είναι δίπλα τα σπίτια μας οπότε τα "τραπέζια", δίνουν και παίρνουν.
Έχω μεγάλη αδυναμία στο κοτόπουλο. Πρέπει νομίζω να με επικυρήξουν, γιατί έχω κάνει γενοκτονία. Από το ψητό του Βασιλόπουλου, μέχρι ένα πειραγμένο με ταντούρι ή κάποια spicy κινέζικη συνταγή με λαχανικά.
Δεν μου αρέσει με τίποτα το χοιρινό, το μοσχάρι το θεωρώ πολύ βαρετό κρέας, οπότε προσανατολίζομαι πιο πολύ στα λευκά. Ψάρι και κοτόπουλο. Πιστεύω πως οι μητέρες μας, με τις εμμονές που είχαν στο φαγητό και τις καλές πρώτες ύλες, μας δημιούργησαν μια φοβία. Ακόμα και τώρα δεν τολμάω να δοκιμάσω κιμά σε εστιατόριο. Όποιος έχει πολλά μυρωδικά με υποψιάζει, όποιος δεν έχει είναι άνοστος ως επί το πλείστον, οπότε καταλάβατε τι έχω πάθει. Το "μαμαδίστικο" φαγητό έκρυβε όλα τα ταμπού τους και ένα ψυχολογικό εκβιασμό του τύπου "μόνο αυτό είναι καλό γιατί το φτιάχνω εγώ που σε αγαπάω" και άλλα ανάλογα. Αφήστε που έμαθα όλα τα "άσχημα" πράγματα, τι να τρώω δηλαδή και τι όχι, στις οικογενειακές συγκεντρώσεις που νομίζω πως είχαν σχέση με τις αντιπάθιες ή τις συμπάθιες που γεννιόντουσαν.
Προτιμώ να καταλαβαίνω την καθαρότητα των υλών και με αυτή την έννοια δεν μου αρέσουν οι περίπλοκες συνταγές. Το αυγοτάραχο ας πούμε με τρελαίνει. Ακούω τους κάλυκές μου να χτυπάνε μόλις το δοκιμάζω. Το κορν μπιφ επίσης είναι από τα αγαπημένα junk όσο και να έχει δαιμονοποιηθεί στην Ελλάδα. Πρέπει να ήμουν ο μοναδικός στον στρατό που το έτρωγα. Η Εβραική κουζίνα είναι από τις αγαπημένες μου. Στο Πάρισι έχω δοκιμάσει πολλές συνταγές της αλλά ξεχωρίζω το συκώτι κοτόπουλου με τα κρεμμύδια. Επίσης δυστυχώς μπορώ να φάω τα πάντα ανάμμεσα σε δυο φέτες ψωμί. Θυμάμαι στο χωριό του παππού μου, τις επόμενες μέρες του Πάσχα, το κρύο αρνί μεσα σε μια μαξιλάρα, με άπειρα αλάτια, πιπέρια και το λίπος του φυσικά που εγώ το αφαιρούσα...σε σάντουιτς με το ψωμί που σας έλεγα. Ποίημα.
Στην Σέριφο, όταν θέλω να φάω μεγάλο ψάρι πάω με τη μία στην "Ταβέρνα της Καλής". Η Μπεμπίτσα επίσης, με τη κόρη της άνοιξαν στην χώρα ένα πανένορφο μικρό μεζεδοπωλείο στυλ τάπας. Στα αλήθεια δεν το ομολογούμε αλλά το fusion στην Ελλάδα είναι έντονο πια. Γιαυτό και το tapas είχε σουξέ στην χώρα μας. Ήρθε κοντά στα μεζεδάκια μας.
Επειδή τρώω κάθε μέρα έξω, με ενδιαφέρει περισσότερο το κλίμα σε ένα εστιατόριο και αυτό γιατί δεν καλύπτω μια βασική μου ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Μου αρέσουν πολύ τα restaurant bars, τα πιο ζωντανά meeting points. Μου είναι βαρετό να πάω για ψάρι στον καινούργιο Κόλλια ή για φαγητό σε ένα τύπου μπακάλικο και καλά της γειτονιάς που για μένα είναι ένα μάρκετιν που έχει φορεθεί πολύ και πλέον φθήνει. Αγαπώ τα "Prosopa" και το "Rock & Balls". Ή το Mama Roux. Μου αρέσει υπερβολικά το "Yellow" στην Κηφισιά. Ο ωραιότερος ψητός σολωμός που έχω δοκιμάσει ήταν εκεί. Και συγκλονιστική pizza. Οι σαλάτες τους, το brunch τους, όλα προσεγμένα σε ένα πολύ φιλικό και όμορφο περιβάλλον.
Στο Κολωνάκι δεν πηγαίνω συχνά αν και στην "Ράτκα", μάθαμε να τρώμε. Μάθαμε τι σημαίνει καλό και καθαρό σέρβις γιατι η ίδια η Ράτκα ήταν τόσο σχολαστική που μύριζε τους σερβιτόρους κάθε δέκα λεπτά. Μάθαμε τι σημαίνει να τρως δίπλα σε έναν πολιτικό, σε μια σταρ ή απλώς σε ένα ζευγάρι που της γυάλιζε στην πόρτα. Προσκυνώ Ράτκα. Με έχει μαρκάρει, τι να λέμε τώρα. Η Ζυράννα Ζατέλη στην πόρτα να σου λέει καλησπέρα για να μπεις.
Αν θέλω να φάω τεμπούρα για παράδειγμα, πηγαίνω εκεί, γιατί βαριέμαι τη διαδρομή μέχρι το Matsuhisa, όσο καλό και να είναι, που είναι δηλαδή. Το "Mini Size" στον Ταύρο είναι νομίζω το αγαπημένο μου. Έχει μια μαγική αυλή τώρα που καλοκαιριάζει. Εκεί τρώμε καταπληκτικά. Συχνάζουν και φίλοι μας ηθοποιοί, τραγουδιστές, συνάδελφοι, αγαπημένα μας πρόσωπα.
Αν εξαιρέσω τα αριστουργήματα του Fresh, όπως τα bitter βραχάκια του για παράδειγμα, τα γλυκά δεν μου λένε πολλά πράγματα. Και ο κουραμπιές μπορεί επίσης να με στείλει. Όχι ο οποιοσδήποτε. Ο κουραμπιές στο Λουτράκι, που κατεβαίναμε, τυλιγμένος σε ένα άσπρο χαρτάκι και στοιβαγμένος στο χάρτινο κουτί. Κουραμπιές Μουσείου, δηλαδή. Τα macaron είναι η χαρά της ζωής. Θέλω όλα τα χρώματα σε όλες τις γεύσεις και ένα ποτήρι ροζέ κρασί.