Πείτε ένα σημαντικό όνομα της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας και είναι σίγουρο ότι ο Νίκος θα έχει συνεργαστεί μαζί του. Όχι τυχαία αφού οι στίχοι του ήρθαν για να σφραγίσουν την καρδιά και το μυαλό μας. Είναι υπεύθυνος για κάποιες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Άλκηστις Πρωτοψάλτη, της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, της Δήμητρας Γαλάνη, της Χάρις Αλεξίου του Γιώργου Νταλάρα και αν συνεχίζω να γράφω ονόματα, τραγούδια και συνεργασίες, μάλλον θα γράψω βιβλίο. Αυτόν τον καιρό γράφει τους στίχους για τον καινούργιο δίσκο της Γιώτας Νέγκα σε μουσική του νέου συνθέτη Νίκου Μερτζάνου, που, όπως λέει ο Νίκος, είναι μεγάλο ταλέντο. Ήδη έχουν κυκλοφορήσει τα τραγούδια «Βρες μου έναν άλλο» και «Οξυγόνο» και έρχονται και τα υπόλοιπα. Παράλληλα, ετοιμάζει έναν ολόκληρο δίσκο με τον Papercut, ένα πολύ ιδιαίτερο «πάντρεμα» των ατμοσφαιρικών - ηλεκτρονικών ήχων του και του στίχου του. Θα συμμετάσχουν περισσότερες από μία φωνές. Όπως μας αποκάλυψε μεταξύ των καλλιτεχνών που θα συμμετάσχουν θα είναι και η Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Στα «εκτός στίχου», όποτε νιώθει ότι έχει κάτι να πει, γράφει ένα άρθρο στο altsantiri.gr ενώ κάθε μέρα βρίσκεται στον ΜΕΝΤΑ 88 με πολλή όρεξη ως διευθυντής και παραγωγός του σταθμού. Με πολλή όρεξη όμως μας αποκάλυψε και τις πολύ ενδιαφέρουσες γαστρονομικές του συνήθειες που έχουν γεύση Μεσογείου και... σοκολάτας!
"H μέρα μου ξεκινάει συνήθως με γκρίνια γιατί θέλω μισή ώρα ύπνου ακόμα και, ύστερα, άλλη μισή. Από παιδί ήμουν νυχτερινός τύπος. Η πρώτη μου γαστριμαργική συνήθεια μόλις σηκωθώ είναι να φτιάξω ένα τοστ με γαλοπούλα - τυρί και γιαούρτι με σταφίδες. Αλλιώς τίποτα. Θα παραγγείλω στη δουλειά μία αραβική πίτα με κοτόπουλο και έναν χυμό ανάμικτο.
Αγαπημένο μου στέκι για brunch είναι το Paul στην Κηφισιά. Μου θυμίζει Παρίσι και... κλαίω! Παίρνω την υπέροχη crispy κρέπα με γαλοπούλα τυρί ή το mille-feuille σοκολάτα. Από φαγητά του δρόμου αγαπώ μια καντίνα σχεδόν πίσω από το Χίλτον, με ωραίο «βρώμικο» hot dog ψητό ή βραστό, βάζουν και σαλάτα με καρότο - λάχανο μέσα, ένα ποίημα!
Σ’ ένα εστιατόριο εκτιμώ το χαμόγελο των σερβιτόρων, την ευγένεια, τη διακριτικότητα, τα ωραία αρώματα στο χώρο και τις πεντακάθαρες τουαλέτες. Με θυμώνουν τα ακριβώς αντίθετα. Και οι μύγες! Αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το Menoo στη Νέα Ερυθραία που έχει γίνει αγαπημένο στέκι. Οι κρύες φακές με σολομό, τα μίνι ντολμαδάκια γιαλαντζι και τα γεμιστά τοματίνια είναι σαν να τρως γεύσεις στο πατρικό σου.
Επίσης το Salumayo d’ Athenes στην Κηφισιά, με την απίθανη σαλάτα Cesare, που έχει και κοτόπουλο και αντζούγιες μέσα. Για κρέας το Kozy’s στα Μελίσσια και ο Τηλέμαχος στην Κάτω Κηφισιά. Για ψάρι η υπέροχη Νησιώτισσα προς Πεντέλη είναι η πρώτη επιλογή. Επίσης, ο Παπαδάκης της Αργυρώς Μπαρμπαρήγου στο Κολωνάκι, στο μικρό βεραντάκι - πεζοδρόμιο. Όλες οι γεύσεις εκεί θυμίζουν τα καλοκαίρια μου στην Πάρο.
Μία ακόμη επιλογή είναι το I Frati στην Κηφισιά. Συμπαθητικά πιάτα, πολύ κακό σέρβις, αλλά έρχεται το ωραιότερο προφιτερόλ στην Ελλάδα και τα ξεχνάς όλα. Δεν ξεχνάω ποτέ όμως να ψωνίζω αφού είναι κάτι που απολαμβάνω. Συνήθως θα με βρείτε στον Βασιλόπουλο στα Βριλήσσια ή στον Σκλαβενίτη επίσης στα Βριλήσσια ή όπου με στείλει η γυναίκα μου...
Παρολ’ αυτά το ψυγείο δεν έχει τίποτα από αυτά τα νόστιμα παχυντικά που θα ήθελα εγώ. Περιέχει ό,τι χρειάζονται η γυναίκα μου και η κόρη μου (γιαούρτια, ρυζόγαλο, γαλοπούλα, τυρί σε φέτες, χυμούς, λαχανικά, παρμεζάνα, γάλα). Όσο για το ντουλάπι με τα τρόφιμα εκεί θα βρείτε κριτσίνια, κουλουράκια, βουτήματα, καλαμπόκι σε κονσέρβα, μακαρόνια, μαύρες ταλιατέλες, ζυμαρικά ολικής άλεσης, καμιά σοκοφρέτα, ρυζογκοφρέτες με μαύρη σοκολάτα. Αν υπάρχουν και σοκολάτες, δεν μένουν για δεύτερη μέρα, δυστυχώς. Γιατί η σοκολάτα –και κυρίως το παγωτό σοκολάτα – είναι κάτι χωρίς το οποίο δεν μπορώ να ζήσω. Αυτή άλλωστε και μόνον αυτή ξέρει να με παρηγορεί στις δύσκολες ώρες του άγχους ή της στεναχώριας. Ειδικά το παγωτό χωνάκι Magnum σοκολάτα από το περίπτερο, το προφιτερόλ του Κωνσταντινίδη και τα τρουφάκια του Ανδριά...
Το κυρίως γεύμα μου είναι το βραδινό. Το μεσημεριανό στη δουλειά δεν βγαίνει.
Συχνά μαγειρεύει η γυναίκα μου - απλά, «μητρικά» και νόστιμα, ενώ τα σουβλάκια
(συχνά) και η πίτσα (σπάνια) είναι στις επιλογές για delivery. Ωστόσο υπάρχει
και το Gusto di Vino, στα Βριλήσσια, που είναι μεν εστιατόριο, αλλά κάνει και delivery.
Ιταλικό, με ωραίες καθαρές γεύσεις και πολύ εξυπηρετικό προσωπικό. Παίρνω
συνήθως φιλέτο με πατάτα ψητή, ταλιάτα με ρόκα ή ταλιατέλες ολικής άλεσης με
λαχανικά. Συνήθως δεν πίνω τίποτα εκτός από νερό (τι ξενέρωτος!) αλλά στο
τσακίρ κέφι θα πιώ και μία σανγκρία. Γιατί
είναι που μ’ αρέσει η μεσογειακή κουζίνα. Ιδίως η ελληνική και η ισπανική. Δεν νομίζω
ότι έχω φάει πουθενά ωραιότερα απ’ ό,τι στη χώρα μας και στην Ισπανία. Όλα τα
άλλα (γαλλική κουζίνα, κινέζικο, σούσι κλπ) τα αντιμετωπίζω μόνο ως ωραίες
εξαιρέσεις. Δεν θα μπορούσα να τα τρώω κάθε μέρα. Πέρασα και μία φάση, πριν από
καμιά δεκαπενταετία, που ήθελα να δοκιμάζω νέες γεύσεις και εξεζητημένα πιάτα.
Έχω καταλήξει στην απλότητα, που δεν χρειάζεται δέκα σως για να αποκτήσει
γεύση.
Για του λόγου μου το αληθές αγαπημένο μου φαγητό είναι τα καλαμαράκια γεμιστά με ρύζι και το ιδανικό μου σάουντρακ για να τα απολαύσω θα ήταν να παίζουν παλιά λαϊκά από πίσω - παλιός Νταλάρας, Πουλόπουλος, Κουμιώτη- σαν να είμαστε σε ένα ταβερνάκι στο Αιγαίο.
Γυρνώντας πίσω το χρόνο η πρώτη παιδική γευστική ανάμνηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι η γιαγιά μου -Μικρασιάτισσα- να μαγειρεύει μικρά, σφιχτοτυλιγμένα ντολμαδάκια (γιαπράκια τα έλεγε) και να τα σερβίρει με γιαούρτι. Είναι μνήμη, είναι οικογένεια, είναι καταγωγή, είναι τα πάντα.
Μετά από το ταξίδι στο χρόνο θα σας πάω και ένα ταξίδι στην Πάρο εκεί που πάω κάθε χρόνο διακοπές και βρίσκω από τις ωραιότερες κουζίνες της Ελλάδας. Αναφέρω ενδεικτικά κάποια στέκια. Το καφενεδάκι «Παλιά Αγορά», ο Barbarossa και η Ματζουράνα στη Νάουσα, η Τράτα και η Ταβέρνα Πάρος στην Παροικιά, το Αρόδο στον Κριό, ο Κλαρίνος στις Λεύκες, το νοτιοϊταλικό Buon Vento κοντά στη Μάρπησσα, το Θαλάμι στον Αμπελά...
Και από τις Κυκλάδες στην Ισπανία, τον αγαπημένο μου γαστρονομικό προορισμό του εξωτερικού. Η Ισπανία διατηρεί μία απλότητα στο φαγητό, οι γεύσεις κουβαλούν μνήμη. Σημαντικό ατού τα λαχανικά που κρατούν το άρωμά τους, οι υπέροχες ελιές και το λάδι που είναι «ξανθό» και ελαφρύ. Συν τα μοναδικά κρασιά της βέβαια. Αγαπημένα μου εστιατόρια εκεί είναι το αρχαιότερο εστιατόριο του κόσμου το «Sobrino de botin» στη Μαδρίτη, το «7 portes» στη Βαρκελώνη για παέγια και μαύρο ρύζι με θαλασσινά και το «Taverna del Alabardero» στη Σεβίλλη.
Ωστόσο η τελευταία μου μέρα επάνω στη γη θα ήθελα να είναι σε μία σχεδία πάνω στον Νείλο, στο Ασουάν, με τις φελούκες με τα λευκά τους πανιά γύρω γύρω... Όσο για το γεύμα του μελλοθάνατου θα ήθελα στην αρχή ένα πιάτο αλλαντικών και τυριών από τη Γαλλία (δεν παραγγέλνω καθόλου συχνά, αλλά τώρα αυτό μου ήρθε), για κυρίως πιάτο μία παέγια ανάμικτη (θαλασσινά - κρεατικά) από τη Βαλένθια και για επιδόρπιο προφιτερόλ όπως το κάνουν στο Παρίσι, το σου γεμισμένο με παγωτό βανίλια και περιχυμένο με ζεστή παχύρευστη σοκολάτα. Αλλά το βασικό είναι ότι θα ήθελα εκεί την Έφη και την Κατερίνα. Όμως θα είχε πολλή θλίψη αυτό το γεύμα. Δεν ξέρω αν θα ξεχώριζαν οι γεύσεις από τα δάκρυα."