Ένα όμορφο κορίτσι από την Αθήνα και καταγωγή από τη Σάμο μας κάνει υπερήφανους με το τεράστιο ταλέντο της και την υπέροχη φωνή της στη Γερμανία και για την ακρίβεια στο Ντίσελντορφ καθώς η Deutsche Oper am Rhein (η ΄Οπερα του Ντίσελντορφ) την επέλεξε ως μία από τις βασικές σοπράνο της. Αυτή την περίοδο κλείνει τη σεζόν στην Deutsche Oper am Rhein, με τις τελευταίες παραστάσεις "Don Carlos" του G.Verdi και "Die Zauberflote" W.A. Mozart και προετοιμάζεται για την έναρξη της επόμενης σεζόν. Καινούριες παραστάσεις, οι τελευταίες μουσικές πρόβες πριν το καλοκαίρι, καινούρια μέτρα για κοστούμια από Σεπτέμβριο, όλα ετοιμάζονται πυρετωδώς και ταυτόχρονα προμηνύουν το κλείσιμο για τις καλοκαιρινές διακοπές. Επίσης η Δήμητρα συμμετέχει σε δυο πολύ σημαντικές συναυλίες, μια με τη συμφωνική ορχήστρα και τη χορωδία της Deutsche Oper am Rhein, τραγουδώντας από το Hallelujah του αγαπημένου της Leonard Cohen ως το γνωστό Brindisi από την "Traviata" του G. Verdi, καθώς και στη μεγάλη συναυλία για την έναρξη του ποδηλατικού γύρου της Γαλλίας (Tour de France) που θα λάβει χώρα στο Ντίσελντορφ. Της ζητήσαμε λοιπόν να μας κάνει μία βόλτα στο δικό της γευστικό Ντίσελντορφ και εκείνη μας ταξίδεψε στο παραδοσιακό… αλλά και ταξιδιάρικο γαστρονομικό προφίλ της εντός και εκτός της γερμανικής πόλης.
"H μέρα μου ξεκινάει Με μουσική! Ακόμη και πριν τον καφέ ο οποίος για μένα είναι ιεροτελεστία, η πρώτη κίνηση της ημέρας είναι να βάλω μουσική ανάλογη με την πρώτη σκέψη της ημέρας. Μερικές φορές πριν καν σηκωθώ από το κρεβάτι, φροντίζω η μουσική να παίζει ήδη!Και μετά… μια γουλιά καφέ, από την αγαπημένη μου ιταλική μηχανή εσπρέσο "La Cimbali". `Επειτα, θα `λεγα κυριολεκτικά με το φλιτζάνι στο χέρι, ετοιμάζω το πρωινό μου που το θεωρώ το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας. Το αγαπημένο μου πρωινό συμπεριλαμβάνει μια φέτα πολύσπορο ψωμί, με τυρί Philadelphia, καπνιστό σολομό, κάπαρη, λίγο λεμόνι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Ενίοτε το αντικαθιστώ με μια φέτα φρυγανισμένου ψωμιού, με μοτσαρέλα Galbani, τομάτα και φρέσκο βασιλικό από τη γλάστρα που φρόντισα πρώτα πρώτα να προμηθευτώ εδώ στο Ντίσελντορφ, για λίγο άρωμα Ελλάδας. Ο φρεσκοστυμμένος χυμός, σαν μια πιο δροσερή γεύση, κλείνει πάντα το πρωινό μου` έτσι νιώθω να παίρνω την τελική ώθηση για να ξεκινήσει η ημέρα.
Το αγαπημένο μου στέκι για καφέ, brunch, αλλά και αργότερα για ποτό, είναι το μποέμικο Zicke Bistro- ένα στέκι για όλες τις ώρες. Εκεί συναντώ όλους τους φίλους, και η ζεστή, μποέμικη ατμόσφαιρά του ποτέ δεν με απογοητεύει. Ακόμη κι αν δεν έχεις δώσει κάποιο ραντεβού εκεί, είναι πολύ πιθανό να βρεις φίλους και γνωστούς του καλλιτεχνικού χώρου, όλες τις ώρες της ημέρας. Κάθε εκατοστό των τοίχων του είναι διακοσμημένο με γνωστούς πίνακες ιμπρεσιονιστών και εξπρεσιονιστών ζωγράφων, με αφίσες κλασικών ταινιών, με πορτρέτα ηθοποιών και τραγουδιστών, έτσι, καθώς απολαμβάνω τον υπέροχο καφέ τους, είτε αργότερα, κάποιο κρασί από τη λίστα τους, είτε ένα κλασικά λατρεμένο Aperol Spritz το απόγευμα, η ματιά μου συντροφεύεται από οικείες, αγαπημένες κινηματογραφικές φιγούρες ακόμη κι όταν το επισκέπτομαι μόνη. Το μενού ενθουσιάζει με την ποικιλία του. `Ένα μεγάλο, ξεχωριστό μενού για "μικρό", για "μεγάλο", για "φρέσκο" πρωινό, για Vegetarian και για "πρωινό για δύο" με επιλογές για όλα τα γούστα, κλέβει την πρωινή παράσταση. Μούσλι, τοπικό γιαούρτι, αυγά, πρωινό αλα "Zicke", καθώς και τοπικές σπεσιαλιτέ για πρωινό, ικανοποιούν και τους πιό απαιτητικούς ουρανίσκους. Δεν αρκέστηκαν όμως μόνον εκεί- μεσογειακές γεύσεις καλύπτουν τις μεσημεριανές ώρες, από τόνο, ως τις πιό κλασικές ποικιλίες τυριών, ιταλικά αντιπάστι, μπρουσέτες και τάπας. Μεγάλες φρέσκες σαλάτες με κοτόπουλο ή κρύα ζυμαρικά παίρνουν τη σκυτάλη. Για τους πιό πεινασμένους, μια μικρή ποικιλία από φρέσκες μακαρονάδες θα σας αφήσει παραπάνω από ικανοποιημένους. Μεγάλος πρωταγωνιστής είναι το "σπιτικό" τους χούμους. Μην ξεχάσετε να ρωτήσετε για το γλυκό της ημέρας!
`Άλλο ένα αγαπημένο στέκι για καφέ και brunch με φίλους και συναδέλφους είναι το Bazaar Caffe, πολύ κεντρικό, (Heinrich-Heine-Allee) με κοσμοπολίτικη αλλά και φιλική ατμόσφαιρα μαζί. Αν και φαινομενικά κεντρικό, η πίσω αυλή που βλέπει σε μια μικρή κλειστή πλατεία, του προσδίδει μια μυστηριώδη αίγλη εξερεύνησης και το γεμίζει με θαμώνες όλων των γούστων. Ανάλογα την ώρα και την παρέα, προτιμώ αντίστοιχα είτε κάτι από το μενού για πρωινό, όπου κάποιος μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε 6 διαφορετικούς συνδυασμούς, είτε κάποια ποικιλία τοπικών αλλαντικών και τυριών είτε μία από τις εντυπωσιακές κρύες σαλάτες με κοτόπουλο ή ζυμαρικά, είτε μια επιλογή από τα χειροποίητα tapas. Για τους λάτρεις του τσαγιού, υπάρχει μεγάλη λίστα από ροφήματα με βάση το τσάι αλλά καί οι λάτρεις του καφέ δεν μένουν πίσω, καθώς εκεί θα βρουν μια μεγάλη ποικιλία, από εκλεκτούς κόκκους διαθέσιμη και για αγορά- πράγμα που κάνει όλο το μαγαζί να μοσχομυρίζει φρεσκοαλεσμένο καφέ.
Στην Ελλάδα φυσικά, το αγαπημένο μου φαγητό δρόμου είναι το σουβλάκι, συγκεκριμένα στο Ελληνικό όπου έμενα αγαπημένο μαγαζί όλων μας είναι "Οι Πίτες της Γεωργίας". Εδώ στο Ντίσελντορφ, το αντικατέστησα όπως μπορούσα με το τοπικό "Currywurst mit Pommes", δηλαδή λουκάνικα με σάλτσα κάρυ και τηγανιτές πατάτες πιάτο που αποτελεί τελετή μύησης στη γερμανική καθημερινότητα, και το οποίο μπορείς να το βρεις κυριολεκτικά παντού - από το εστιατόριο της `Όπερας ως την τελευταία γωνία της πόλης. Προσωπικό αγαπημένο μαγαζί είναι το "Curry Derendorf" στην Moltkestrasse, κοντά στο κέντρο της πόλης. Δυστυχώς εδώ το ελληνικό "street food" δεν είναι ίδιας ποιότητας με αυτό στην Ελλάδα λόγω διαφορετικών προμηθευτών, έτσι, το αποφεύγω. Το μπέργκερ έχει πλέον αναχθεί στην αγαπημένη μου γαστριμαργική "παρασπονδία", με αγαπημένο εστιατόριο το "Beef Brothers" στην παλιά πόλη του Ντίσελντορφ.
Ο χρόνος τις καθημερινές πιέζει, έτσι συνήθως παίρνω το μεσημεριανό μου παρέα με συναδέλφους και φίλους στο εστιατόριο της `Όπερας, ανάμεσα σε πρόβες. Τα Σαββατοκύριακα μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω πιο περίπλοκες ελληνικές γεύσεις, κάποιο ψητό φούρνου ή κάποια πίτα με σπιτικό φύλλο. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, εάν έχω χρόνο να μαγειρέψω, θα φτιάξω κάτι γρήγορο αλλά γεμάτο θρεπτική αξία για να ανταπεξέλθω στους ρυθμούς της δουλειάς. `Όπως μια από τις αγαπημένες μου συνταγές με ψητό φιλέτο σολομού με σουσάμι, γλυκοπατάτες, αβοκάντο, μαύρα φασόλια, καλαμπόκι και κρεμμύδι.
Πρώτα ο σολομός, μαρινάρεται με δενδρολίβανο, βασιλικό και μαντζουράνα. `Έπειτα προσθέτω το σουσάμι, αλάτι και πιπέρι. Ψήνω σε προ θερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς για περίπου 25 λεπτά, προσθέτοντας λίγο νερό σε πυρίμαχο σκεύος και μια φέτα λεμόνι πάνω από κάθε φιλέτο. `Όση ώρα ψήνεται το φιλέτο σολομού, βράζω τις γλυκοπατάτες, το καλαμπόκι, και τα μαύρα φασόλια. Σερβίρω κόβοντας τις γλυκοπατάτες, το κρεμμύδι σε ψιλές φέτες (προαιρετικό), το αβοκάντο, και προσθέτοντας το καλαμπόκι και τα μαύρα φασόλια. Μαζί με τον σολομό, το πιάτο είναι έτοιμο. Πάντα προσθέτω έξτρα φρεσκοτριμμένο πιπέρι καθώς και (προαιρετικά) λίγη κρέμα μπαλσάμικου. Πρόκειται για ένα γρήγορο και πολύ υγιεινό πιάτο που βοηθάει σε μια απαιτητική ημέρα. Είναι μια συνταγή που ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα, γι` αυτό και την κάνω συχνά ελπίζοντας να μην τη βαρεθώ σύντομα!
Τα ψώνια της εβδομάδας είναι από το Rewe. Πρόκειται για ένα σουπερμάρκετ με φρέσκα προϊόντα, μεγάλη ποικιλία σε βιολογικά φρούτα και λαχανικά, τα οποία προτιμώ πάντα, αλλά και ποικιλία σε εισαγόμενα προϊόντα, όπως γαλλικά, ιταλικά και ελληνικά τυριά.
Το ψυγείο μου περιέχει συνήθως κρύο νερό, διάφορα τυριά ανάλογα την όρεξη, παγωμένο λευκό κρασί ή παγωμένο λικέρ μαστίχα, και πολλά φρούτα! `Όλα τα άλλα εναλλάσσονται...
Όσο για το ντουλάπι με τα τρόφιμα, εκεί θα βρείτε μακαρόνια διαφόρων ειδών (παπαρδέλες, ταλιατέλες, πέννες) -απαραιτήτως- και κριτσίνια είναι κάτι που δεν λείπει ποτέ. `Όλα τα άλλα, και πάλι εναλλάσσονται, ανάλογα την όρεξη! Αυτό που δεν διαπραγματεύομαι και χωρίς το οποίο δεν μπορώ να ζήσω είναι ο καφές μου από την μηχανή "La Cimbali" είναι η γεύση που αγαπώ τελευταία και δεν θέλω να αποχωριστώ!
Το αγαπημένο μου εστιατόριο στο Ντίσελντορφ είναι το Schwan, στην παλιά πόλη. Συγκεκριμένα, ήταν το πρώτο εστιατόριο στο οποίο έφαγα όταν ήρθα στο Ντίσελντορφ κι έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις εκεί. Πιστεύω ότι ένα εστιατόριο δεν είναι μόνο το φαγητό ή η ατμόσφαιρα και η εξυπηρέτηση, αλλά και η παρέα με την οποία το επισκέπτεσαι. Έχω πάει εκεί με την οικογένειά μου, με στενούς φίλους, με συναδέλφους, και πάντα αποτελεί την καλύτερη επιλογή. Πάντα παραγγέλνω το αγαπημένο μου Manhattan Burger με χειροποίητο μπιφτέκι και σπιτικές τηγανιτές πατάτες. Το συνοδεύω πάντοτε με τη σπιτική τους λεμονάδα. Η υπέροχη θέα στον Ρήνο είναι ένα ακόμη μεγάλο ατού. Τους καλοκαιρινούς μήνες, τα τραπέζια έξω στην μεγάλη πλατεία μπροστά από το εστιατόριο είναι η αγαπημένη μου ανάσα της πόλης. `Ένα αληθινά ατμοσφαιρικό εστιατόριο, με όχι αυστηρά γερμανικό στυλ, κλασικό και μοντέρνο ταυτόχρονα, για φαγητό, αλλά και για καφέ, για τα καταπληκτικά σπιτικά γλυκά τους, ή ακόμη και για ένα δροσιστικό ποτό, με κάθε παρέα, για κάθε ώρα, και με ένα μεγάλο μενού για όλους τους ουρανίσκους!
`Έχοντας υπάρξει και η ίδια, για πολύ μικρό διάστημα βέβαια, σερβιτόρα σε εστιατόριο δεν ανέχομαι την αγένεια σε καμία περίπτωση. Μπορεί να μου χαλάσει τη διάθεση, τη μέρα, τη νύχτα, τα πάντα. Δεν θα πω κάτι, για να μην χαλάσω τη διάθεση της παρέας, αλλά θα σιγοβράζω έως ότου φύγω από το εστιατόριο με μόνο σκοπό να μην επιστρέψω ποτέ ξανά.
Το αγαπημένο μου ντελίβερι στο Ντίσελντορφ είναι από το εστιατόριο Tokyo Lounge. Πρόκειται για ένα αρκετά διαδεδομένο εστιατόριο για σούσι στην Ευρώπη και είχα την τύχη να το ανακαλύψω από τις πρώτες μου ημέρες εδώ! Στο Ντισελντορφ βρίσκεται μια από τις μεγαλύτερες και πιο δραστήριες κοινότητες Ιαπώνων στον κόσμο, οπότε συστήνω ανεπιφύλακτα όλα τα εστιατόρια σούσι εδώ! Το μενού που επιλέγω πάντα είναι ένας συνδυασμός nigiri sushi, temaki sushi και sashimi με βάση τον σολομό, που είναι αγαπημένη μου γεύση. Κορυφαία μου επιλογή που δε λείπει από καμία παραγγελία είναι επίσης το igura gunkan sushi, με χαβιάρι σολομού και τα california inside-out rolls. Κάθε Τετάρτη εφοδιάζονται με φρέσκο σολομό, οπότε, στο τέλος κάποιας δύσκολης Τετάρτης το Tokyo Lounge είναι αγαπημένη επιλογή.
Ό,τι και να λέω πάντως η αγαπημένη μου κουζίνα είναι η ελληνική. Επειδή μου έλειψε αφάνταστα κι επειδή είναι άρρηκτα συνδεμένη με αγαπημένες αναμνήσεις. Αν μάλιστα έπρεπε αυτή την περίοδο να συνδυάσω κάποιο φαγητό με μουσική, θα διάλεγα παραδοσιακές τηγανίτες Σάμου με μυζήθρα, σ` ένα δροσερό νησιώτικο πανηγύρι με νησιώτικο βιολί κι ένα νυχτερινό μελτέμι. `Ίσως επειδή αυτό μου έχει λείψει περισσότερο.
Και αν ήταν να διαλέξω ανάμεσα σε διάσημους, ζώντες και μη, φίλους ή όχι, πρώτη στο μυαλό μου έρχεται η Μαρία Κάλλας, η ζωή της, η περσόνα της, η καριέρα της, και το εντελώς μη αναμενόμενο βιβλίο της με τις συνταγές μαγειρικής... Σίγουρα θα ήταν η πρώτη που θα καλούσα να γνωρίσω, να μιλήσουμε και να φάμε, ωστόσο, επειδή είμαι της σχολής "όταν τρώμε δε μιλάμε" ειδικά αν είναι τα αγαπημένα μου φαγητά, νομίζω θα προτιμούσα να τα μοιραστώ με κάποιον που έχω μεγάλη οικειότητα για να το απολαύσω περισσότερο. Σίγουρα κάποιον από τον στενό μου κύκλο, που με καταλαβαίνει ακόμη κι όταν τρώω απλώς χωρίς καν να μιλάω. Αυτή είναι η ιδανική παρέα.
Και το ιδανικό comfort food, χειμώνα καλοκαίρι είναι μια ωραία σούπα. Μανιταρόσουπα ή σούπα γλυκιάς κολοκύθας το χειμώνα, και μια πιο δροσερή το καλοκαίρι. Εκτός και αν μιλάμε για τα κεφτεδάκια της γιαγιάς Αντωνίας με πατάτες τηγανιτές. Ειλικρινές, διαχρονικό και απλό και η πιο όμορφη δική μου παιδική ανάμνηση. Νομίζω ότι πολλοί θα συμφωνήσουν, για το πιάτο αυτό, αλλάζοντας το όνομα της γιαγιάς φυσικά...
Για βραδινό προτιμώ να τρώω κάτι ελαφρύ στο σπίτι, με χαλαρώνει και με βοηθάει να ρίξω τους ρυθμούς της ημέρας προκειμένου να κοιμηθώ σχετικά νωρίς- ένα ελαφρύ βραδινό και ένας σωστός ύπνος είναι αλληλένδετος με την απόδοση στη δουλειά μου, περισσότερο ίσως από άλλους ανθρώπους. Εκτός εάν γιορτάζουμε κάποια πρεμιέρα ή τελευταία παράσταση, οπότε το δείπνο μετά την παράσταση που ακολουθείται από πάρτι, είναι θεσμός!
Αγαπώ πολύ το κρασί του νησιού μου, το Vin Doux Σάμου. Το πίνω με ένα παγάκι και ένα φύλλο δυόσμου. Αγαπώ επίσης πολύ το παγωμένο λικέρ μαστίχα Skinos, και εκτιμώ ανάλογα όλα τα καλά κρασιά, με ιδιαίτερη αδυναμία στο KANENAS.
Και τώρα ας μιλήσουμε για γλυκά. Το αγαπημένο μου είναι το καλύτερο, γνήσιο, πάντα φρέσκο ιταλικό παγωτό της πόλης φυσικά, λίγα μόλις βήματα από το σπίτι μου, στο κέντρο της παλιάς πόλης, το οποίο έχει πάντα απ` έξω μια τεράστια ουρά από πελάτες όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων! Πρόκειται για το "Eis-Cafe Pia" στην Kasernenstrasse 1. Μπόνους tip: εάν τους μιλήσεις στα ιταλικά επιβραβεύεσαι με μια έξτρα μπάλα παγωτό της επιλογής σου, ή ενίοτε, ακόμη και με ένα ολόκληρο κερασμένο παγωτό! Εμπειρία!
Κάθε καλοκαίρι σίγουρα θα επισκεφτώ το νησί μου, τη Σάμο. Σε τοπικές σπεσιαλιτέ μέσα από παραδόσεις έχουν αναχθεί οι ρεβυθοκεφτέδες και οι τηγανίτες με μυζήθρα τριμμένη, αυτές είναι και οι γεύσεις που αδημονώ να συναντήσω. Από τα αγαπημένα μου εστιατόρια στο Πυθαγόρειο Σάμου είναι το εστιατόριο "Μαϊστράλι" στο λιμάνι Πυθαγορείου το οποίο προτιμώ για όλα τα φρέσκα θαλασσινά του πιάτα μηδενός εξαιρουμένου!
Kαι αφού μιλάμε για ταξίδια, δεν θα ξεχάσω ποτέ μια συγκεκριμένη κρέπ Σουζέτ που είχα φάει στη Μονμάρτη μια άνοιξη που την είχα επισκεφτεί, έχουν περάσει χρόνια, και κρατώ ακόμη την κάρτα μην τυχόν ξεχάσω την κρεπερί "Creperie Broceliande", καθώς και το ριζότο με μανιτάρια στο "Al Valentino" στο Μιλάνο με τη φανταστική ατμόσφαιρα.
Αυτό που με ενθουσιάζει και με καθησυχάζει θα έλεγα ταυτόχρονα στις τάσεις της γαστρονομίας και της ζαχαροπλαστικής πάντα και ανά τον κόσμο, είναι ότι για κάθε σεφ που ασχολείται με την πιο πειραματική πλευρά της γαστρονομίας, με την μοριακή κουζίνα και ζαχαροπλαστική ή οτιδήποτε πειραματικό και μοντέρνο διαμορφώνεται στην παγκόσμια γαστρονομική σκηνή, υπάρχει ένας σεφ που ασχολείται με την παραδοσιακή πλευρά της γαστρονομίας. Την ώρα που κάποιος σεφ αυτοσχεδιάζει και πειραματίζεται σε μια κουζίνα κάπου με μια συνταγή, υπάρχει κάποιος άλλος σεφ σε μια άλλη κουζίνα που ασχολείται με την διατήρηση παραδοσιακότερων συνταγών. Με εξιτάρει εξίσου το αποτέλεσμα και των δυο, και θαυμάζω πολύ αυτό τον "άγραφο" κατά κάποιον τρόπο κανόνα. Είναι μια μορφή υψηλής τέχνης και η γαστρονομία. Και σε κάθε μορφή τέχνης ανά την ιστορία της, υπάρχει σε όλα μια ισορροπία. Θαυμάζω εξίσου αυτή τη γαστριμαργική ισορροπία, όπως θα θαύμαζα έναν πίνακα του κλασικισμού κι έναν σουρεαλιστικό πίνακα. Η ελληνική εστιατορική σκηνή πάλι είναι για μένα σαν το κιαροσκούρο (chiaroscuro) των Ιταλών ζωγράφων του 17ου αιώνα.
Κάποια εστιατόρια μένουν στο σκοτάδι ρίχνοντας την προβολή σε πιο φρέσκες ιδέες, και αντίστοιχα οι φρέσκες ιδέες μας θυμίζουν ότι δεν θα υπήρχαν, αν δεν υπήρχε αυτή η μεγάλη όχι τόσο φωτισμένη πια παράδοση στην Ελλάδα. Κι εδώ η ισορροπία είναι το κλειδί. Το παλιό συνυπάρχει με το καινούριο, το παραδοσιακό με το μοντέρνο. Είμαστε ένας λαός που αλλάζει γνώμη γρήγορα, δεν είμαστε κλειστοί, δεν είμαστε πεισματάρηδες, θα καλωσορίσουμε το καινούριο αλλά θα κρατήσουμε και το παλιό, το γνώριμο σε όλες τις πτυχές της ζωής, και στο φαγητό μας. `Όλη αυτή η νοοτροπία αποτυπώνεται στην ελληνική εστιατορική σκηνή. Συνυπάρχουμε και εναλλασσόμαστε μέσα σε όλα αυτά τα εστιατόρια, επηρεαζόμαστε από το πιάτο του διπλανού τραπεζιού χωρίς να κοιτάμε μόνο μέσα στο δικό μας, έχουμε γνώμη για τα πάντα, πάντα και παντού και μάλιστα δεν θα διστάσουμε να την πούμε. Αυτά τα χαρακτηριστικά του `Έλληνα και της Ελληνίδας, πρέπει το κάθε εστιατόριο να τα αγκαλιάσει και να τα προβάλλει, φέρνοντας φρέσκες ιδέες, χωρίς να ξεχνά πού τις απευθύνει. Γιατί στο τέλος της ημέρας, η ελληνική εστιατορική σκηνή έχει τον ισχυρότερο αντίπαλο, την κουζίνα στο σπίτι καθενός μας, συνταγές γενεών στα τετράδιά μας, λιγότερα χρήματα από ποτέ στο πορτοφόλι μας και την μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ να χορτάσουμε. "