Διόλου περίεργο, αν αναλογιστεί κανείς, ότι η οικογένεια, εκτός από τον παραδοσιακό φούρνο, διαθέτει και έναν βιολογικό αμπελώνα, ένα οινοποιείο και μία κάβα. Εγώ τον γνώρισα πριν από κάποια χρόνια από ένα ηλικιωμένο άνθρωπο, που έμενε στην Αγία Μαρίνα και που κάθε φορά που ερχόταν στην Αθήνα έφερνε μαζί του, για να προσφέρει, τα μουστοκούλουρα. Με περηφάνια, ως κάτι πολύ σπουδαίο. Μπορεί όμως τα μουστοκούλουρα να συγκεντρώνουν αρκετούς από τους προβολείς επάνω τους, -και δικαίως κατά τη γνώμη μου- αλλά και τα κρασοκουλουρα που δοκίμασα, άνετα διεκδικούν μία ισότιμη θέση στο βάθρο κάτω από τα φώτα των προβολέων.
Φτιαγμένα με αλεύρι σίτου, εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, κρασί, ζάχαρη, σουσάμι και κανέλα, είναι πάρα πολύ νόστιμα, βγάζοντας ακριβώς τη γεύση των συστατικών τους. Τραγανά όσο πρέπει, αλλά και ελαφριά ταυτόχρονα, υπό την έννοια ότι γίνονται σκόνη και εξαφανίζονται μέσα στο στόμα. Το μόνο μειονέκτημα για μένα είναι, ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να φας μόνο ένα, το δεύτερο είναι must. Το έναυσμα για την παρουσίαση τους δόθηκε, όταν σε μία στιγμή “ κάτι γλυκό” αποφάσισα να φτιάξω ένα άτυπο cheesecake- trifle. Τα θρυμμάτισα εύκολα με τα χέρια, έριξα λίγο σιρόπι μαυροδάφνης και τα ανακάτεψα. Τα έβαλα σε ένα ποτήρι και από πάνω πρόσθεσα τυρί κρέμα, ελαφρά χτυπημένο με ένα πιρούνι. Δεν είχα γλυκό του κουταλιού και για αυτό αποφάσισα να χρησιμοποιήσω μία μαρμελάδα carrot cake της Mr Jukes. Happy Days όπως θα έλεγε και ο γνωστός Άγγλος τηλεπερσόνα. Γιατί τα καλά υλικά κάνουν τα καλύτερα γλυκά.
Τα βρήκα στα Ελληνικά Καλούδια Χατζηχρήστου 8 Αθήνα