Πήγα με προσδοκίες και προετοιμασμένος να δοκιμάσω νόστιμες και –αν μη τι άλλο- αυθεντικές γεύσεις. Ο χώρος απλός, χωρίς προσωπικότητα αλλά πιο περιποιημένος από του –ιδίων συμφερόντων- Furin Kazan, σίγουρα δεν αποτελεί λόγο επίσκεψης και η –διακριτική ομολογώ- τηγανίλα με την οποία φιλοδώρησε τα ρούχα μας είναι μια ακόμη αντένδειξη. Η ιδέα όμως να δοκιμάσουμε αυθεντικό ιαπωνικό φαγητό και κορυφαίο σούσι σε προσιτές τιμές μου ήταν αρκετή.
Λάθος μου! Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Το Yamato είναι ένα ακόμη από αυτά τα «φτηνά» εστιατόρια που στην πραγματικότητα δεν είναι φτηνά, απλά μοιάζουν φτηνά. Άλλωστε να σας πω κάτι, καμιά τιμή δεν είναι αρκετά χαμηλή για να φας τόσο μέτρια. Εμείς τελικά πληρώσαμε €45 το άτομο για να πιούμε χύμα σάκε και να φάμε τόσο ώστε να φύγουμε ελαφρά πεινασμένοι…και –το σημαντικότερο- σφόδρα απογοητευμένοι!
Αλήθεια, να ρωτήσω κάτι; Είναι λίγα τα €12 ένα μικροσκοπικό κομμάτι σνίτσελ (εδώ το λένε Tonkatsu για να μην νομίσουμε ότι ήρθαμε σε κανένα συνοικιακό delivery) πασαλειμμένο με μια γλυκερή σάλτσα και συνοδευόμενο από ένα είδος flat ρώσικης (!) και στεγνό, τριμμένο λάχανο; Δεν νομίζω! Δοκίμασα ακόμη το salomon tataki, ωραίος σολομός που έπλεε σε μια κρεμώδη, άνευρη σάλτσα με «γεύση wasabi», τα πιπεράτα, παραβρασμένα yakisoba noodles με λαχανικά και κοτόπουλο και ένα θεόστεγνο χοιρινό με σος τζίντζερ που δεν θέλω να θυμάμαι και ξέχασα και πως το λένε. Η ουσία είναι πως ότι δοκίμασα ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτριο, χωρίς καμιά αίσθηση «ιαπωνικότητας». Ένα φαγητό χωρίς αρώματα, χωρίς τεχνική, ανούσιο. Ήλπιζα όμως ακόμη ότι το σούσι θα διασωζόταν. Δεύτερο λάθος μου! Το ρύζι στα μάκι και τα νιγκίρι ήταν το μόνο καλό στοιχείο. Το τύλιγμα των μάκι ήταν απλά αξιοπρεπές, οι γεύσεις τους αδιάφορες με ορισμένες εξαιρέσεις που ήταν κακές. Παράδειγμα τα μάκι με salomon skin που ήταν πνιγμένα στην μαγιονέζα και τα tempura maki που ήταν απλά χάλια (όπως άλλωστε και η ίδια η τεμπούρα, που ήταν άγευστη, νερουλή και η υφή της γαρίδας σχεδόν πολτώδης). Αυτό που όμως με απογοήτευσε ακόμη περισσότερο ήταν τα νιγκίρι. Η σφυρίδα ήταν λάθος κομμένη και το ψάρι ήταν γεμάτο νεύρα χωρίς αυτή την απολαυστική αίσθηση που έχεις με τα σωστά κομμένα νιγκίρι ή σασίμι που νιώθεις το ψάρι σχεδόν να λιώνει στο στόμα, ενώ το νιγκίρι με σκουμπρί… ήταν νιγκίρι με σκουμπρί παστό!
Ομολογώ ότι σε μια κρίση έλλειψης επαγγελματισμού έφυγα χωρίς να δοκιμάσω τα επιδόρπια. Άλλωστε η παρέα μου με αγριοκοίταζε, έτσι αναγκάστηκα να τους προτείνω να πάμε για γλυκό στο κοντινό Vezene μπας και μου συγχωρήσουν το παλτό.