Είχα επιθυμήσει ένα (ή περισσότερα) bar-restaurant που θα έφερναν και πάλι πίσω την «αθωότητα» των early ‘90s στη γευστική τους πρόταση. Τότε που κανείς δεν περίμενε από ένα bar-restaurant κάτι παραπάνω από καλοφτιαγμένο comfort food! Βέβαια, εκείνη την εποχή ξεκινούσε η γαστρονομική επανάσταση δειλά-δειλά στην Αθήνα και όλο και περισσότεροι ένιωσαν την υποχρέωση να μετατρέψουν τα μαγαζιά τους σε γκουρμέ εστιατόρια.
Δεν έχω τίποτα με τον ευγενή αυτό στόχο, εκτός από το ότι φτάσαμε σε υπερβολές και ξαφνικά ο συνδυασμός burger και διασκέδαση από εκεί που ήταν ο κανόνας έγινε η δακτυλοδεικτούμενη εξαίρεση! Όμως όταν ο βασικός λόγος επίσκεψης είναι να ακούσεις μουσική και να χαζέψεις κόσμο που πίνει, φλερτάρει και χορεύει, τότε η υψηλή γαστρονομία δύσκολα κολλάει! Ιδιαίτερα όταν έχει και την ρετσινιά του δήθεν όπως είχε συνήθως η εκδοχή της «υψηλής γαστρονομίας» στα trendy bar-restaurants της περιόδου 1995-2005.
Όπως γράφαμε και αλλού όμως, η κρίση φέρνει ξανά στο προσκήνιο την απλότητα και την ανάγκη για προσιτές λύσεις. Από την άλλη, πραγματικά πιστεύω ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω και έτσι τα «απλά» που θα πετύχουν είναι εκείνα που πραγματικά εξασφαλίζουν ποιοτικές βάσεις και μοντέρνες πινελιές στα μενού και τα πιάτα τους. Το Street είναι μια τέτοια περίπτωση… Ή τουλάχιστον μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε τέτοια. Ο χώρος με τα ασπρόμαυρα πλακάκια, την μεγάλη μπάρα και τους ταμπά δερμάτινους καναπέδες έχει έναν αέρα που θυμίζει περισσότερο ευρωπαϊκό bistrot παρά American bar. Και παρόλο που αυτό μοιάζει οξύμωρο για ένα burger-bar, τελικά κερδίζει τις εντυπώσεις. Η μουσική είναι δυνατή από τις πρώτες βραδινές ώρες (αν και θα προτιμούσα το beat να ξεκινούσε λίγο αργότερα). Όμως εδώ θα μιλήσω κυρίως για την κουζίνα.
Το μενού είναι απλό, αλλά έχει διάφορα πράγματα που σε προκαλούν να τα δοκιμάσεις όπως αυτές οι τηγανιτές πατάτες με σος blue cheese (λίγο φαφατιασμένες μεν, αλλά τόσο νόστιμες) ή τα τραγανοτηγανισμένα κοτοπουλάκια με την μαγιονέζα ρόκας. Τα πιάτα έχουν μικρές πινελιές ενδιαφέροντος, όπως την αρωματική σος chimichurri στο αργεντίνικο burger. Θα μπορούσε όμως ο σεφ να προσθέσει κι άλλες τέτοιες πινελιές και να κάνει τα πιάτα ασυναγώνιστα στο είδος τους. Το βασικό θέμα εδώ είναι προφανώς τα burgers. Και είναι καλά, με ζουμερό, χοντροκομμένο κιμά που δίνει την σωστή κρεατένια αίσθηση. Θα ήθελα όμως να δω και μεγαλύτερη προσοχή στα ψωμάκια (το στάνταρ αδύνατο σημείο των burger στην Ελλάδα), αλλά και περισσότερα παιχνίδια τόσο με τα είδη του κρέατος που χρησιμοποιούνται όσο και με τις σάλτσες που τα ντύνουν. Αν μη τι άλλο, αυτό είναι ένα από τα δυνατά σημεία του Καραμολέγκου.
Συνολικά πάντως οι εντυπώσεις είναι θετικές, οι τιμές πραγματικά καλές και το νεαρό της ηλικίας του Street αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για την γευστική του εξέλιξη. Στα συν του τα καλά κοκτέιλ - δοκιμάστε οπωσδήποτε το Red Hot Chilli Pepper με τεκίλα και καυτερή πιπεριά- και τα ωραία επιδόρπια. Ε μην μου πείτε στα σοβαρά ότι θα περιμένατε κάτι παραπάνω από μια συμβατική λίστα κρασιών σε ένα τέτοιο μαγαζί, θα μπορούσε όμως τουλάχιστον να έχει δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στις επιλογές της μπύρας!