Η κριτική αυτή δεν θα μπορούσε παρά να είναι χρωματισμένη από την εμπειρία της Βραζιλίας. Θα μου πείτε τι σχέση έχει μια κλασική ελληνική ψησταριά με το εξωτικό Rio de Janeiro; Κι όμως! Καταρχήν, επιστρέφοντας από το χειμωνιάτικο Ρίο (εντάξει, μην φανταστείτε 23-24 βαθμούς έχει) στην καυτή Αθήνα χρειαζόμουν απαραίτητα μια δροσερή έξοδο για να συνέλθω. Μοιραία η αναζήτηση στράφηκε στα βόρεια κι ένας φίλος μου μίλησε για «Το Χαγιάτι» μια ταβέρνα στο Κρυονέρι που βγάζει τραπέζια στο δάσος. Δεν χρειάστηκε και πολύ για να πάω. Και πράγματι το μέρος αποδείχθηκε δροσερότατο ακόμη και το καυτό βράδυ της Δευτέρας, της πιο ζεστής μέρας του φετινού καλοκαιριού. Το «Χαγιάτι» έχει μια συμπαθητική αυλή, αλλά βγάζει και τραπέζια σε μια εξέδρα απέναντι, σχεδόν μέσα στο δάσος.
Υποσχέθηκα όμως βραζιλιάνικο χρώμα στην κριτική. Δεν το ξεχνώ. Το τυπικό εστιατόριο της Βραζιλίας είναι η churascaria. Ψησταριά κοινώς. Εκεί, η έμφαση είναι στο ψητό κρέας που έρχεται σε διάφορα είδη και κοψίματα περασμένο σε σούβλες και επιτόπου σου κόβουν κομμάτια κατευθείαν από την σούβλα στο πιάτο. Τα κρέατά τους είναι πολύ καλής ποιότητας και τα ψήνουν πραγματικά εξαιρετικά…έρχονται όλο χυμούς και νοστιμιά στο τραπέζι. Εδώ λοιπόν βρίσκεται και το πρόβλημα στις 99 στις 100 ελληνικές ψησταριές (αλλά για να μην είμαι άδικος, και στο γούστο των 9 στους 10 Ελλήνων). Και από αυτή την άποψη ίσως είμαι σκληρότερος με το «Χαγιάτι» γιατί είχε την ατυχία να το δοκιμάσω δυο μέρες αφού έζησα μια εντυπωσιακή κρεατοφαγική εμπειρία στο Porcao Rio. Εξηγούμαι. Καταρχήν πρέπει να πω ότι το «Χαγιάτι» έχει πολύ καλό κρέας. Το μπιφτέκι του είναι στιβαρό, πληθωρικά κρεατένιο και ζουμερό. Εκεί που του βάλαμε όμως δύσκολα ήταν όταν παραγγείλαμε παϊδάκια από αρνάκι και από πρόβατο! Και πράγματι η ποιότητα του κρέατος ήταν εξαιρετική, δεν μύριζε καθόλου και ειδικά τα παϊδάκια από πρόβατο είχαν μια βαθιά νοστιμιά που σπάνια βρίσκεις. Εδώ όμως έρχεται το μεγάλο «αλλά»! Ήταν όλα τους ψημένα αλά ελληνικά. Κοινώς καμένα και στεγνά! Πραγματικά, με καλύτερο ψήσιμο θα μιλάγαμε για κορυφαία παϊδάκια. Κατά τα άλλα δοκιμάσαμε ωραία χωριάτικη, άψογες τηγανιτές πατάτες, λαδοπιωμένα τυροπιτάκια και ωραίες λαγανίτσες στον ξυλόφουρνο.
Τελειώνοντας το φαγητό μας, τα πιάτα με τα αποφάγια έμειναν ένα γεμάτο μισάωρο στο τραπέζι μας τηρώντας τις παραδόσεις της αθάνατης ελληνικής ταβέρνας! Η βραδιά όμως ήταν όμορφη και δροσερή, κύλησε με ωραίες συζητήσεις και μια γλυκόπικρη ανάμνηση του …Porcao!