Το BarQue είναι χαρακτηριστικό opening των καιρών. Αν πριν μερικά χρόνια, ένας επιχειρηματίας σαν τον Δημήτρη Πασαλιάδη, με ένα τόσο πετυχημένο μυκονιάτικο μαγαζί στο βιογραφικό του, αποφάσιζε να ανοίξει ένα bar-restaurant στην Αθήνα τότε αυτό θα ήταν αναμφίβολα ακριβό, κοσμικό και με «ανήσυχη» κουζίνα. Στο 2011 της κρίσης όμως, ο Δημήτρης Πασαλιάδης έκανε –κατά την γνώμη μου- την απολύτως σωστή κίνηση!
Το BarQue είναι ακριβώς το είδος του μαγαζιού που χρειαζόταν. Θεωρώ το concept του πανέξυπνο και απολύτως στο πνεύμα των καιρών. Απλό, comfort food με ένα twist μοντερνιάς και με ελληνικά προϊόντα στο προσκήνιο, υπέροχα και ιδιαίτερα σκεύη σερβιρίσματος (τσεκάρετε το πριόνι στην σταβλίσια, τα μαντεμένια-ξύλινα πιάτα των κρεάτων, τις σούβλες των δύο ατόμων), πολύβουη, κεφάτη ατμόσφαιρα, μοντέρνα –αν και περιορισμένη- λίστα κρασιών με όλες τις trendy-must επιλογές, έξυπνο, απλό, ιδανικά «καθημερινό» και φιλόξενο ντεκόρ. Το BarQue είναι καταδικασμένο να γίνει επιτυχία και μπορώ πολύ εύκολα να το φανταστώ να ανοίγει και δεύτερο και τρίτο μαγαζί!
Έχω όμως και ορισμένες βασικές παρατηρήσεις πριν ακόμη περάσω σε αυτή καθεαυτή την κριτική των πιάτων. Το μενού μπορεί να αφήνει τον υποψιασμένο πελάτη να καταλάβει ότι εδώ έχει γίνει δουλειά στην επιλογή των κρεάτων. Δεν την προβάλλει όμως. Είναι κρίμα σε μια εποχή όπου το sourcing των υλικών είναι παγκόσμια τάση και η προβολή των ελληνικών προϊόντων εθνική προτεραιότητα, το συγκεκριμένο μενού να μην δηλώνει ευθαρσώς και φωναχτά την ακριβή προέλευση των κρεάτων του και να μην προβάλει την ιδέα του. Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με τις τιμές. Ένα εστιατόριο στημένο όπως το BarQue,θα έπρεπε να είναι λίγο φτηνότερο. Δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό, όμως τα περισσότερα πιάτα θα έπρεπε να έχουν λίγο πιο συγκρατημένες τιμές, ώστε ο μέσος όρος των €45-50 κατ’ άτομο να ήταν €35-40. Θα έπρεπε, τέλος, να αποφεύγονται και κάποια φάουλ όπως η χρέωση του φιλτραρισμένου και εμφιαλωμένου από το μαγαζί νερού!
Περνώντας στην δοκιμή των πιάτων, θα πω ότι το εστιατόριο, που επιμελείται ο πολύ καλός σεφ Νίκος Φωτιάδης, χρειάζεται ακόμη δουλειά για να αποδώσει σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Όμως το δυναμικό είναι σαφές και είναι πολύ λογικό να χρειάζεται λίγες μέρες προσαρμογής, άλλωστε είναι μόλις δυο εβδομάδες ανοιχτό!
Έχω ήδη πάει δυο φορές για να δοκιμάσω, στην προσπάθειά μου να μην το αδικήσω… αλλά και επειδή γενικά μου άρεσε το μαγαζί. Στο μενού υπάρχουν highlights όπως η νοστιμότατη στραπατσάδα με καγιανά ή αυτή η εξαιρετική γραβιέρα με καραμελωμένα φρούτα. Υπάρχουν πιάτα με εξαιρετικές ιδέες όπως αυτή η σαλάτα με το σασίμι του βούβαλου και το ντρέσινγκ που παραπέμπει ευθέως στην new style sashimi salad του Nobu ή το burger με κιμά από βουβάλι. Αυτό το τελευταίο όμως που την πρώτη φορά που πήγα ήταν εκπληκτικό και ιδανικά «κρεάτινο» και πυκνής νοστιμιάς, την δεύτερη ήταν αφράτο και ψωμένιο και έχανε την βαθιά γεύση του κρέατος. Πολύ καλό είναι το αρνίσιο καρέ, με ζουμερό, πεντανόστιμο κρέας και ωραίο, βελούδινο πουρέ. Η σταβλίσια μπριζόλα όμως, παρόλο το εξαιρετικό της σερβίρισμα, είναι λίγο στεγνή, ενώ και το μαριναρισμένο texas bbq δεν έχει την πλούσια γεύση που θα περίμενα, ενώ και τις δυο φορές έφτασε στο τραπέζι μάλλον κρύο. Επίσης κάτι πρέπει να γίνει ώστε να βελτιωθούν οι τηγανιτές πατάτες. Τέλος, μηλόπιτα και πορτοκαλόπιτα είναι μια χαρά (αν και το βαρύ παγωτό καϊμάκι δεν πάει με την μηλόπιτα όσο με τους λουκουμάδες), αλλά οι λουκουμάδες που την πρώτη φορά ήταν άψητοι και πολύ κακοί, την δεύτερη ήταν καμένοι και πολύ μέτριοι. Υπάρχει θέμα με το τηγάνι δηλαδή, to make a long story short.
Τελειώνοντας, θα επαναλάβω όμως. Το BarQue είναι ένα πανέξυπνα στημένο μαγαζί που θα συζητηθεί και είμαι βέβαιος ότι θα κάνει επιτυχία. Αν διορθώσει κάποιες αδυναμίες στην κουζίνα –που είμαι βέβαιος ότι θα το κάνει- και ρίξει λίγο τις τιμές του, τότε θα έχουμε σίγουρα ένα σπουδαίο success story!