Την Κέρκυρα τη συνδέουν οι περισσότεροι με το Πάσχα, τις περίφημες κανατιές και τα ιταλικής τεχνοτροπίας κτίρια και τα καλντερίμια της. Για μας, που η τύχη το έφερε να έχουμε ένα πολύ μικρό εξοχικό στην παραλία στο Μπαρμπάτι, είναι από τα αγαπημένα μας μέρη και απ` όσο διαπιστώνω θα είναι το μέρος που θα αποσυρθούμε σε κανά δυο δεκαετίες από τώρα με την Μαρίλυ μου για να κάνουμε τις θερινές διακοπές. Στις επόμενες γραμμές θα επιχειρήσω να σκιαγραφήσω για ποιο λόγο πρέπει να θυσιάσει κανείς ένα διήμερο στο νησί αυτό, πέρα από την περίοδο του Πάσχα.
Δεν θα αναλώσω πάνω από μερικές γραμμές για να θυμίσω ότι στην Κέρκυρα θα βρει κανείς το πανέμορφο Αχίλλειον θέρετρο της Αυστριακής αυτοκρατορικής οικογένειας, τα θερινά ανάκτορα της τ. βασιλικής οικογένειας της Ελλάδος, ο κήπος των οποίων αποτελούσε ένα στολίδι και τώρα είναι εντελώς απαξιωμένος, όπως οτιδήποτε αναλαμβάνει να συντηρήσει το Δημόσιο, το περίφημο παλαιό φρούριο (Fortezza Vecchia) που έχτισαν οι ενετοί και μέσα από το οποίο υπερασπίστηκε ο Πρώσος στρατάρχης Σουλεμβούργος (von Schulenburg) την ανεξαρτησία του νησιού από τους Οθωμανούς, το νέο φρούριο στον λόφο του Αγίου Μάρκου και πολλά άλλα μικρά και όμορφα δημιουργήματα που κοσμούν ένα από τα ιστορικότερα νησιά του τόπου μας με μεγάλη παράδοση. Σε αυτή την παράδοση και το γεγονός ότι ως νησί αποτέλεσε ένα σταυροδρόμι πολιτισμών οφείλεται και η πολύ υψηλού επιπέδου κουζίνα που μπορεί κανείς να δοκιμάσει όταν μείνει για 2-3 μέρες.
Η πόλη της Κέρκυρας έχει κατακλυστεί από πολυποίκιλες
κουζίνες ιταλικής και μεσογειακής επιρροής.
Σ` αυτές ανάμεσα ξεχωρίζει κατά τη γνώμη μου το, εντυπωσιακό από κάθε άποψη, Βενετσιάνικο Πηγάδι (ένα αστέρι FNL), το οποίο αποτελεί φέτος τη βασική -και μόνη- κορυφαία γαστρονομική επιλογή για όποιον βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Ο χώρος είναι από μόνος του μαγευτικός, γύρω από ένα παλιό μαρμάρινο ενετικό πηγάδι, στολισμένος με κόκκινες βουκαμβίλιες οι οποίες κρέμονται πάνω από τα τραπέζια, ενώ απέναντι αχνοφαίνεται ο ξεθωριασμένος πορφυρός τοίχος της εκκλησίας της Παναγίας της Κρεμαστής στον οποίο πάνω τρεμοπαίζει η φλόγα ενός ανέσπερου μανουαλιού. Σε αυτό το μαγευτικό περιβάλλον, οι δημιουργίες του Γιάννη Βλάχου (ιδιοκτήτη και chef στο βενετσιάνικο Πηγάδι) δεν έχουν όμοιές τους και η λίστα κρασιών είναι κατ´ ελάχιστον εντυπωσιακή, με πληθώρα επιλογών και από ξένους αμπελώνες. Η σύνδεση της κουζίνας με τον εξωτερικό χώρο γίνεται με απόλυτη αρμονία και ηρεμία από τη σύζυγο του Γιάννη την γλυκιά κα Ειρήνη. Καθίστε αναπαυτικά στις fer forge πολυθρόνες, σε τραπέζια που έχουν ανανεωθεί φέτος με art de la table κεντητά τραπεζομάντηλα από τοπική καλλιτέχνη και απολαύστε οπωσδήποτε το κορυφαίο ταρτάρ καραβίδας, τη fregola (ιταλικό ζυμαρικό που μοιάζει με χοντρό κουσκούς) με φρέσκια καλοκαιρινή μαύρη τρούφα και φρέσκες κανθερέλες, το μαύρο κριθαράκι με γαρίδες, μύδια και χτένια, το σιγομαγειρεμένο χοιρινό και πολλά άλλα πιάτα με μοριακές πινελιές. Εντυπωσιακό είναι το welcome με τα χειροποίητα ψωμάκια: βελούδινη κρέμα ταραμά με κάπνισμα σε ξύλο που αναδύεται μέσα από το γυάλινο σκέπασμα... Κλείστε τη βραδιά με δροσερό ταρτάρ καρπουζιού με βότκα και μοριακή μπάλα με φύλλο χρυσού και γέμιση γιαούρτι: απίθανη σύλληψη!
Σε άτυχη στιγμή πετύχαμε φέτος το –γενικά- πολλά υποσχόμενο (ένα
αστέρι FNL) Pomo d`oro. Άστοχες αλλαγές στο μενού,
όπως η μελιτζάνα πολτός με καπνιστό μετσοβόνε και λάδι (αντί φρέσκιας) τρούφας
και κάποια μανιτάρια εντελώς καμένα και ασύνδετα, το λαυράκι με κρούστα άψητων
αμυγδάλων γεμιστό με tapenade και συνδυασμένο με παραλλαγή ίχνους pesto και ένα
υποτονικό coulis, αποτελεί μια μάλλον άγευστη επιλογή, το γεμιστό καλαμάρι
είναι άνευρο χωρίς καμία απολύτως γεύση, ενώ η ελιά είναι πανταχού παρούσα σε
όλα τα πιάτα. Δεν θα αναφερθώ στη λίστα κρασιών που 4 χρόνια τώρα είναι συνεχώς
υπό δημιουργία και πάντα ανανεώνεται (από βδομάδα όμως...). Το service κακό: σε
βραδιά με τέσσερα ως πέντε τραπέζια, χρειάστηκε να περιμένουμε 1 ώρα και 45
λεπτά για να έρθει το κύριο πιάτο, σε σημείο που αναρωτηθήκαμε μήπως έπρεπε να
έχουμε φύγει.
Το νεοαφιχθέν στην πόλη Nolita έχει επαρκώς και εύστοχα σχολιαστεί από τη Θάλεια, διαφοροποιείται ελαφρώς από το Αθηναϊκό πρότυπο διατηρώντας ορισμένα πολύ θετικά (βλ. Scotch egg με καρμπονάρα), αλλά και αστοχίες (κατά τη γνώμη μου το cacio e pepe με lime και αυγοτάραχο...).
Κορυφαία, επίσης, εστιατόρια βρίσκονται εκτός πόλης και αυτά
πρέπει δίχως άλλο να τα επισκεφτεί κανείς που θα μείνει δυο μέρες στο νησί:
αναφέρομαι στο εμβληματικό Etrusco (τρία
αστέρια FNL) που είναι
ό,τι καλύτερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα σε επίπεδο ελληνικής υψηλής
γαστρονομικής κουζίνας και το παραθαλάσσιο εστιατόριο της κας Τούλας. Η αναφορά και στα δυο αυτά δεν
ισότιμη. Είναι όμως δυο ξεχωριστά μέρη που θα απολαύσει κανείς όλα τα αρώματα
και τις γεύσεις του νησιού σε περιβάλλον εξαιρετικό, με ποιότητα και με άποψη.
Θα βρει κορυφαίες ετικέτες κρασιών, ελληνικών και ξένων αμπελώνων, δημιουργικές
γεύσεις, φαντασία και κομψότητα που ταιριάζουν σε ένα νησί με τέτοια ιστορία.
Στο Εtrusco ξεχώρισα το καλύτερο, ίσως, στην Ευρώπη turnedo rossini με μοριακό foie gras και μαύρη τρούφα, την μαγική θαλασσινή συμφωνία για την οποία παραπέμπω σε προηγούμενο άρθρο του Πάνου, ενώ η παστιτσάδα με κόκορα σε μοντέρνα εκδοχή, και το αέρινο μπουρδέτο με τριλογία ψαριών απλά δεν έχουν όμοια.
Στην Τούλα (ένα αστέρι FNL) στην μικρή παραλία του Αγνί πρέπει να δοκιμάσετε την κορυφαία αστακομακαρονάδα και τις γαρίδες της κας Τούλας που είναι μια σταθερή αξία, τον εμβληματικό μουσακά καραβίδας με bisque αστακού, ενώ φέτος μπορεί να δοκιμάσει κανείς για πρώτη φορά ένα κορυφαίο γαστρονομικό gazpacho πεπόνι με καραβίδα και ταρτάρ μάνγκο, και ένα εξαιρετικά χυλωμένο μαύρο (λόγω σουπιάς) κριθαρότο με ψητή σουπιά. Αλλάξτε γεύση με υδαρούς παγωμένους κύβους lime, και για τους λάτρεις του κρέατος το κορυφαίο Monolith έχει αναλάβει δράση: Ψήνει και καπνίζει συγκλονιστικά tomahawk και rib eyes... Τα γλυκά έχουν εξελιχθεί με πολλές νέες δημιουργίες. Ξεχώρισα το γλυκό που συνδυάζει όλη την Κέρκυρα με μοριακή τάση: mandorla rossa, κουμ κουατ, παγωτό κλπ σε μία άψογη παρουσίαση. Η λίστα κρασιών που επιμελείται προσωπικά ο Νίκος (ο γιος της κας Τούλας) είναι από τις πιο πλήρεις που μπορεί να βρει κανείς σήμερα στην Ελλάδα και όχι μόνο στο νησί.
Αν έχει κάνεις περισσότερες μέρες να διαθέσει στην Κέρκυρα, τότε θα βρει και άλλες γαστρονομικές προτάσεις, ίσως όχι τόσο δημιουργικές όπως οι παραπάνω, αλλά πάντως πολύ αυθεντικές: ξεχωρίζω την ταβέρνα του Μπέλλου (ένα αστέρι FNL) στις Μπενίτσες για το καλύτερο Bianco της Κέρκυρας και την καλύτερη ντοματοσαλάτα που έχετε φάει σε όλη την Ελλάδα, την ταβέρνα του Αλκίνοου στην παλιά Περίθεια -ένα ρομαντικό ερειπωμένο χωριό στην κορυφή του Παντοκράτορα- με ατραξιόν μια μικρή αλεπού που τρώει παϊδάκι προβατίνας από το χέρι του ιδιοκτήτη (!) και την ψαροταβέρνα στο λιμανάκι της Κουλούρας (βόρεια Κέρκυρα) στην οποία πρέπει να δοκιμάσετε το μαγειρευτό σε μεγάλες παραδοσιακές κατσαρόλες μπουρδέτο σκορπίνας σε καυτερή και ήπια εκδοχή.