Εδώ, στο FnL, αντιμετωπίσαμε το φαινόμενο Cookoovaya με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και μια πρώτη, πολύ θετική κριτική για το πολύ ενδιαφέρον αυτό εστιατόριο όπου συνυπάρχουν πέντε σεφ σε μια –ίσως και πρωτοφανή παγκοσμίως- δημιουργική κολεκτίβα!
Τα βασικά σημεία της κριτικής μου εξακολουθούν να ισχύουν και σήμερα, έξι μήνες μετά. Μέσα σε αυτούς τους μήνες έφαγα εδώ τέσσερις ή πέντε φορές και μοιραία υπήρχαν σκαμπανεβάσματα, πετυχημένα και λιγότερο πετυχημένα πιάτα. Ενώ μέχρι και χθες βράδυ που πήγα τελευταία φορά, το πρώτο μου δείπνο εδώ -την 2η μέρα λειτουργίας του εστιατορίου- ήταν το καλύτερο.
Το Cookoovaya έγινε trendy πριν καν ανοίξει και η αμετροεπής φιλολογία συναδέλφων που έγραψαν για αυτό, οι ενθουσιώδεις δηλώσεις των σεφ-επιχειρηματιών σε συνδυασμό με τον υπερφίαλο (επιτρέψτε μου τον χαρακτηρισμό) προσδιορισμό “wise cuisine” γέμισαν το –ανώριμο ακόμη και σήμερα- αθηναϊκό κοινό με τεράστιες προσδοκίες. Ο καθένας πρόβαλε λοιπόν τη δική του αντίληψη περί «καλού εστιατορίου» και περίμενε αυτό. Μοιραία, το εστιατόριο δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί απόλυτα στην προσδοκία και στο προσωπικό γούστο του καθενός. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι είναι πάντα της μόδας να γκρινιάζουμε για τα δημοφιλή και μοδάτα εστιατόρια πυροδότησαν και πολλά αρνητικά σχόλια που πολύ συχνά αδικούσαν το ομολογουμένως πολύ καλό και κυρίως πολύ ενδιαφέρον νέο εστιατόριο.
Προσωπικά πιστεύω ότι το Cookoovaya είναι ένα στοίχημα που αξίζει να κερδηθεί, να γίνει κλασικό και να αφήσει εποχή. Είναι ένα εγχείρημα που μπορεί να επαναπροσδιορίσει την ελληνική κουζίνα, να εκπαιδεύσει, να δημιουργήσει τάσεις και μόδες. Αλλά…
…αλλά χρειάζεται χρόνο. Και σήμερα, έξι μήνες μετά, πιστεύω πως χρειάζεται ακόμη περισσότερο χρόνο από ότι νόμιζα αρχικά. Όχι χρόνο για να βελτιώσει την κουζίνα του, αλλά χρόνο για να αποσαφηνίσει την κουζίνα του, το concept του, χρόνο για να γίνουν οι πέντε σεφ ένας. Χρόνο ώστε η ομαδική τους απόδοση να ανέλθει πάνω από τις επιμέρους, προσωπικές τους επιδόσεις του παρελθόντος. Προς το παρόν, τολμώ να πω ότι οι επιδόσεις της κολεκτίβας είναι ελαφρά κατώτερες των επιδόσεων του Καραθάνου στη Hytra, του Κοσκινά στο Αλάτσι ή των αδελφών Λιάκου στο Τραβόλτα.
Σε σχέση με το πρώτο μενού, το σημερινό είναι πιο φιλόδοξο, πιο δημιουργικό αλλά και πιο φλύαρο. Έχω την αίσθηση ότι με ορισμένα πιάτα τους απομακρύνονται κάπως από την αρχική ιδέα περί αληθινής, φαινομενικά απλής κουζίνας που στηρίζεται στην κορυφαία πρώτη ύλη (την οποία και αναδεικνύει) και στην πολύ καλή τεχνική (χάρη και στον state of the art εξοπλισμό τους).
Δοκιμάζοντας πιάτα ένιωσα την αγωνία πέντε δημιουργών να συνυπογράψουν μια δημιουργία. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, ίσως απλά να προβάλω κι εγώ τις δικές μου σκέψεις σε ότι δοκίμασα, όμως αυτή την αίσθηση αποκόμισα. Θα μείνω μόνο σε ένα πιάτο που πιστεύω ότι επιδεικνύει αυτό που υποστήριξα μόλις: σπαράγγια με καρπάτσιο βοδινό, μαγιονέζα, καπνιστό χέλι, κολοκυθάκια, αβοκάντο, μαύρο σουσάμι και ανθότυρο σε καταΐφι. Το –νοστιμότατο- αυτό πιάτο μου δίνει την εντύπωση ότι βασίστηκε σε μια κεντρική ιδέα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και μετά καθώς το συζητούσαν όλοι μαζί άρχισε ο καθένας να λέει τα δικά του: «ρε συ να βάλουμε και σουσάμι;», «και το αβοκάντο όμως θα του πηγαίνει», «και αυτά τα –τύπου- τυροπιτάκια δεν θα ήταν μια ωραία πινελιά;». Και μια και στις κολεκτίβες δεν υπάρχει αρχηγός να αποφασίσει, το πιάτο βγήκε με όλα τα παραπάνω μέσα του! Και έτσι χάθηκε η ευκαιρία ένα νόστιμο πιάτο να ανέλθει στην κατηγορία ενός σπουδαίου πιάτου! Όμως φίλοι μου, wise cuisine δεν είναι η πρόσθεση, είναι η αφαίρεση.
Αυτά είχα να πω. Αυτό δεν είναι ένα update στην πρώτη κριτική μου γιατί όπως είπα και στην αρχή, εξακολουθώ να την υποστηρίζω αλλά και επειδή δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα για μια updated συνολική κριτική. Το Cookoovaya χρειάζεται τουλάχιστον ένα ακόμη εξάμηνο για να μας δείξει την αληθινή δυναμική του. Δεν ξέρω αν θα το καταφέρουν, το εύχομαι και το ελπίζω όμως γιατί αξίζει στην Αθήνα ένα τέτοιο εστιατόριο αλλά και επειδή τους εκτιμώ και τους συμπαθώ ιδιαίτερα όλους τους.