Μια πίτα με κιμά, που όμως δεν θα μοιάζει με κλασική κιμαδόπιτα, ήταν η ιδέα που γυρόφερνα στο μυαλό μου, τον τελευταίο καιρό. Και καθώς οι μέρες περνούσαν και φτάσαμε προ των πυλών των Χριστουγέννων, η ιδέα του να φτιάξει κανείς μια πίτα με γέμιση Χριστουγεννιάτικης γαλοπούλας, μου φάνηκε ακαταμάχητη. Ειδικά επειδή προσωπικά, στη κλασική Χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα, απολαμβάνω μόνο τη γέμιση. Όπως και ο μισός πληθυσμός της χώρας, που έχει αισθητήριο γεύσης, υποθέτω!
Δηλαδή, μια πίτα η οποία να μπορεί είτε να σερβιριστεί ως πρώτο πιάτο σε Χριστουγεννιάτικο τραπέζι που γλύτωσε τη γαλοπούλα ως κύριο πιάτο (οπότε θα λείψει η γέμισή της), ή να γίνει η πίτα με ό,τι περισσέψει απ’ τη γέμιση και τη γαλοπούλα, είτε (κυρίως) να αποτελέσει μια εκλεκτή, λιχουδιαστή ημίγλυκη πίτα για κάθε εποχή του χρόνου.
Και ως γνωστόν στο Cucina Caruso, όταν πάμε να φτιάξουμε μια συνταγή, συνήθως ετοιμάζουμε δύο ελαφρά διαφορετικές εκδοχές, για να είμαστε σίγουροι για το ποια είναι η καλύτερη. Το ίδιο κάναμε και εδώ, ετοιμάζοντας κατ’ αρχάς ένα μίγμα βάσης που είχε κιμά, πράσο, κρεμμύδι, γλυκό κρασί, σταφίδες, κουκουνάρι, κανέλα και φιστίκι, όλα στοιχεία που δίνουν μια γιορτινή και πληθωρική διάσταση στη γεύση. Σ’ αυτό το μίγμα προσθέσαμε και νυφάδες βρώμης για να απορροφήσουν όσα υγρά υπήρχαν και να συνδέσουν καλύτερα τις γεύσεις και την υφή της γέμισης.
Από εκεί και πέρα δοκιμάσαμε στη μια περίπτωση να προσθέσουμε κάστανα, μήλο και μέλι για να έχουμε μια ηθελημένα γλυκιά εκδοχή, και στην άλλη αποξηραμένα σύκα και ρόδι, χωρίς να προσθέσουμε κάποιο αμιγώς γλυκαντικό στοιχείο.
Η ζύμη που επιλέχτηκε για την γιορταστική πίτα κιμά, ήταν φύλλο κρούστας για πίτες απ’ τη Χρυσή Ζύμη βεβαίως, για να είναι πιο κομψό το αποτέλεσμα σε γεύση και υφή. Επίσης, χρησιμοποιήθηκε γνήσιο αγελαδινό βούτυρο ανάμεσα σε όλα τα φύλλα (και όχι ελαιόλαδο), για να βγουν πιο τραγανά και σαφώς πιο νόστιμα, ώστε να ταιριάζουν με το ημίγλυκο γέμισμα της συγκεκριμένης εορταστικής κιμαδόπιτας.
Αφού τη δοκιμάσαμε σπίτι, όπου μετά βίας συγκρατήθηκα να μην φάω πάνω από τρία κομμάτια, πήρα την επομένη μέρα και από τα δύο ταψιά, τα υπόλοιπα κομμάτια πίτας στο γραφείο. Τα 15 άτομα τουλάχιστον που τις γεύτηκαν, δήλωσαν, με δικά τους λόγια ο καθένας, ότι… έχουν εντυπωσιαστεί! Και ο 16ος, εγώ, σας διαβεβαιώνω ότι είχαν δίκιο! Καλά παιδιά και άξιοι συνάδελφοι…
