Έχω περάσει άπειρες φορές μπροστά από το γλυκύτατο Σερσέ Λα Φαμ στη συμβολή των οδών Μητροπόλεως και Πετράκη, αλλά χθες επιτέλους αξιώθηκα και κάθισα για φαγητό σε ένα από τα τραπέζια στο εσωτερικό του, με αποκλειστική αφορμή την Σταυριανή Ζερβακάκου, η οποία εδώ και κάποιο διάστημα επιμελείται το μενού. Στην Αθήνα μας σύστησε την ιδιοσυγκρασιακή και πολύ ενδιαφέρουσα μαγειρική της στο Annie’s Fine Cooking, οδηγώντας το μάλιστα και σε βράβευση με ένα αστέρι στα φετινά FNL Best Restaurant Awards 2022. Με μεγάλο πείσμα να βγάλει στο προσκήνιο μικρούς Έλληνες παραγωγούς και να καθρεφτίσει το terroir των προϊόντων τους στα πρωτότυπα πιάτα της, αυτή η αναμφίβολα ταλαντούχα μαγείρισσα από τη Μάνη, που έκανε το ντεμπούτο της στο ξενοδοχείο «Κυρίμαι», κατάφερε γρήγορα να συζητηθεί και στην πρωτεύουσα. Ήμουν περίεργος λοιπόν για το τι θα κάνει στο Σερσέ Λα Φαμ κι έτσι αποφάσισα να πάω για κριτική.
Κυριολεκτικά στο παρά πέντε η παρέα μου δε κατάφερε να έρθει κι έτσι μετά από αρκετό καιρό, κάθισα σε ένα εστιατόριο της Αθήνας μόνος μου για φαγητό. Όσο και να το έχω προσπαθήσει (σχετικά ανεπιτυχώς) στο παρελθόν, ιδιαιτέρως μετά τις καραντίνες μάλλον δεν θα συμφιλιωθώ ποτέ με αυτή την ιδέα της μοναχικότητας σε ένα εστιατόριο, σαν πίνακας του Edward Hopper. Γκουγκλάρετε το Nighthawks και θα καταλάβετε τι λέω. Παρόλα αυτά αν και τους ενημέρωσα επιτόπου για την αλλαγή, δεν υπήρξε από μέρους του σέρβις απολύτως καμία αμηχανία. Ούτε ενοχλήθηκαν που οι τρεις έγιναν μονάδα. Επίσης ματαίως περίμενα να ακούσω κάποιο μαργαριτάρι καθώς απαριθμούσα στον ευγενέστατο σερβιτόρο τα πιάτα που θα δοκίμαζα. Αυτό ξέρετε το προσμετρώ στα θετικά γιατί δεν είναι πάντα αυτονόητο, ενώ θα έπρεπε. Άκουσα βέβαια αργότερα, με άλλη αφορμή. Θα φτάσουμε κι εκεί.
Το Σερσέ Λα Φαμ έχει όντως αύρα παλιού αστικού καφενείου,
που επανέρχεται όμως αισθητικά στο σήμερα περισσότερο με στοιχεία από μπιστρό,
όπως οι πράσινες ταπετσαρίες στους τοίχους, το ξύλινο μπαρ, οι απλίκες, τα
κεριά στα μαρμάρινα τραπέζια και οι βελούδινοι καναπέδες του. Οπότε στο δίλλημα
μέσα ή έξω, το εσωτερικό κερδίζει κατά κράτος. Ακόμα και το soundtrack που
έπαιζε διασκευές από Αλεξίου και Γαλάνη μέχρι και Πέτρο Θεοτοκάτο, έδινε έξτρα
νοσταλγία στην ατμόσφαιρα. Στη κουζίνα του, τώρα, βρίσκεται ο Τάσος
Γιαννόπουλος, ενώ η Ζερβακάκου έχει φρεσκάρει μεν το μενού, χωρίς από όσο μου
εξήγησαν να έχει αλλάξει εντελώς τη δομή του. Υπήρξαν στιγμές που όντως
αισθάνθηκα ένα άγγιγμα από τη σεφ και κάποιες άλλες όμως που έψαχνα να βρω το
αποτύπωμα της. Μάλλον έπεσα και σε σπεσιαλιτέ από προηγούμενες σεζόν, που
μάλλον είχαν σουξέ και τις κράτησαν. Καθώς έφευγα έμαθα μάλιστα ότι υπάρχει και
μια έξτρα κάρτα με πιάτα ημέρας δια χειρός της Σταυριανής, την οποία υποθέτω
ότι για να μη μου την εμφανίσουν καθόλου ίσως ισχύει μόνο τα Σαββατοκύριακα.
Κρίμα γιατί μετά είδα στο site πως εκεί κρύβονται πολλά υποσχόμενα πιάτα της.
Καταλαβαίνω πως είναι ακόμη η αρχή, αλλά ίσως χρειάζεται η ίδια να επέμβει
καθοριστικότερα στο μενού για να γίνει πιο «ζουμερή» η πρόταση του
εστιατορίου. Μια τέτοια μαγείρισσα την βγάζεις μπροστά. Επίσης αφιερώνεις μισή
ώρα για να πεις στο σέρβις δυο λόγια για τη σεφ, ούτως ώστε να αποφεύγονται
οβίδες όπως «τα πιάτα μας επιμελείται η Σταυριανή που αν είχατε δει, μαγείρεψε
στο Master Chef ένα φοβερό πιάτο με μύδια.» Το είπε πολύ καλοπροαίρετα και για
να την τιμήσει, αλλά η Ζερβακάκου έκανε σημαντικότερα πράγματα από αυτό στη
πορεία της κι εγώ πλέον δεν βλέπω Master Chef. Πέρα από την πλάκα θέλει λίγη
προσοχή, αν στοχεύουν πάντα στο να αλλάξουν πίστα.
Σε γενικές μια χαρά έφαγα στο Σερσέ Λα Φαμ. Κι αν το 6 με το χαρακτηριστικό βελάκι που δηλώνει ότι το εστιατόριο είναι μια ανάσα από το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι, φαίνεται κάπως αυστηρό, να σας πω ότι καθώς η ίδια θα μπαίνει πιο πολύ στο παιχνίδι, το 6.5 θα έρθει σύντομα. Ενώ δεν αποκλείω καθόλου να δούμε κάποια στιγμή στο μέλλον το εστιατόριο να φλερτάρει ακόμη και με αστέρι στην ελληνική παραδοσιακή κουζίνα στα FNL Best Restaurant Awards. Γιατί αυτά τα ντολμαδάκια με το πανέμορφο τύλιγμα και την μυρωδάτη, κλασικότατη γέμιση από ρύζι (και κουκουνάρι) ή το θεσπέσια ψημένο σκουμπρί από τη Λήμνο που δεν ήθελα να τελειώσει έχουν θέση σε ένα high end καφένειο που παίζει στη πρώτη γραμμή. Μαζί τους και η μυρωδάτη χωριάτικη με αποφλοιωμένες, δροσερές ντομάτες, τραγανό αγγούρι από τη Κνωσσό, ξυδάτες ελιές Χαλκιδικής, δροσερό γιαούρτι και ένα μπαστουνάκι από φέτα Καλαβρύτων. Το άρτυμα της με ελαιόλαδο, παλαιωμένο ξύδι και μυρωδικά ήταν καλό, αν και για να είμαι ειλικρινής το ότι δεν περισσεύει σχεδόν σταγόνα λαδιού στο πιάτο χωρίς να χάνει όμως στο παραμικρό την υγρασία της, είναι μεν καλοδεχούμενο, όμως θα στεναχωρήσει σίγουρα όσους θέλουν να κάνουν έστω μια μικρή βουτιά στα ζουμιά της.
Τα τηγανητά κεφτεδάκια από την άλλη μου φάνηκαν απλώς οκ.
Δεν κράτησαν μεν καθόλου λάδι και όντως θύμιζαν χωριό, όπου ορισμένες γιαγιάδες
τα αφήναν στη φωτιά μέχρι να γίνουν πέτρα, αλλά αυτά εδώ ούτε μυρωδάτα ήταν,
ούτε ζουμερά, ούτε ιδιαιτέρως νόστιμα. Στον αντίποδα τα πολιτικά σουτζουκάκια
τους αποδείχτηκαν γλυκοφάγωτα και καλοφτιαγμένα. Επίσης όμως ήταν λίγο στεγνά.
Όσοι έχετε δοκιμάσει γαλατόπιτα στη Μάνη τότε η συγκεκριμένη σίγουρα θα σας φέρει τετ
α τετ με την ανάμνηση, αλλά και το λαχταριστό κωκ τους είναι αφρός.
Η λίστα κρασιών δεν λέει απολύτως τίποτα και χρειάζεται επειγόντως ένα ζωντάνεμα. Αλλά θα κλείσω με κάτι που μου φάνηκε θαυμάσιο: το πρωινό τους είναι ένας συναισθηματικός χάρτης της ελληνικής επαρχίας με πρώτες ύλες μικρών παραγωγών που σερβίρονται σε δίσκο για ένα ή δυο άτομα. Από Κερκυραϊκό Χοιρινό Νούµπουλο και Ταχίνι Κυργιών Δράµας μέχρι Πετιµέζι από τα Χανιά, Κουλούρι Θεσσαλονίκης κ.α. Κάτι έχει ξεκινήσει εδώ, έχει δυναμική και μακάρι να μη μείνει στη μέση.