Ανεβαίνοντας την Λεωφόρο Πεντέλης, στα Μελίσσια είναι αδύνατον να μην προσέξεις το Aventador Prime Meat House, είναι ένα εντυπωσιακό πέτρινο κτίριο με κρεοπωλείο, εστιατόριο, cafe, παιδική χαρά, roof garden κλπ! Έκπληξη και απορία είναι οι πρώτες εντυπώσεις.
Ο έμπειρος σεφ Γιάννης Στανίτσας υπογράφει το μενού και την
επιμέλεια του The Cellar House, του εστιατορίου αυτού του …ναού του κρέατος. Ο
χώρος είναι τεράστιος, ρουστίκ, λίγο «δραματικός» και φορτωμένος με αυτές τις υπερμεγέθεις
τοιχογραφίες ταύρων και άλλων σχετικών, κινείται σε αισθητική κάπου ανάμεσα σε
μοντέρνα χασαποταβέρνα τύπου Βάρης και νοτιοαμερικάνικου steak house. Είναι γεγονός
ότι το μενού έχει ενδιαφέρον και προκαλεί κάθε φίλο του κρέατος να δοκιμάσει
διάφορα. Μεγάλη ποικιλία σε κοπές και προελεύσεις, αλλά και αρκετά «μαγειρευτά»
πιάτα και νοστιμιές για το ξεκίνημα. Το όλο σύνολο προδίδεται όμως στις εκτελέσεις
και κυρίως στην ουσία που είναι αυτά καθεαυτά τα κρέατα.
Θα ξεκινήσω από τα δύο καλύτερα πιάτα της βραδιάς. Η σαλάτα Aventador με τρυφερά φύλλα σπανακιού και ρόκας, σπαράγγια, χαμόν και ντρέσινγκ γκοργκοντζόλα ήταν πληθωρική και δροσιστική ταυτόχρονα, νόστιμη και χορταστική. Πολύ καλό και σωστά βρασμένο-χυλωμένο το ριζότο με Πορτ και φουαγκρά. Νόστιμο ήταν και το λουκάνικο από τρία κρέατα που όμως ήρθε κρύο (υπήρχε γενικά ένα θεματάκι με τις θερμοκρασίες) όπως και το ταλαγάνι σαγανάκι με σταφίδες που ήθελε περισσότερο ψήσιμο για να αποκτήσει την σωστή υφή. Δοκίμασα επίσης τον αρνίσιο μουσακά με κρέμα γραβιέρας. Δεν του έλειπε η γεύση -πώς θα μπορούσε άλλωστε- ήταν όμως ένα συνονθύλευμα των υλικών του χωρίς αυτή τη διαστρωμάτωση γεύσεων και υφών που δίνουν σε αυτό το εμβληματικό πιάτο την ουσία του.
Στην συνέχεια πήραμε τρία διαφορετικά κρέατα: χοιρινά μπριζολάκια, t-bone steak (δικής τους ωρίμανσης από ελληνικό μοσχάρι πιστεύω) και πικάνια από αμερικάνικο Black Angus (υποθέτω). Τα χοιρινά μπριζολάκια ήταν απολύτως στεγνά και άνοστα, το t-bone ήταν ζουμερό, ψημένο medium-well (το είχαμε ζητήσει medium αλλά οκ) του έλειπε όμως το γευστικό βάθος και η πολυπλοκότητα. Τέλος η πικάνια ήρθε well done (και βάλε), την επιστρέψαμε πίσω ώστε να ψηθεί μέτρια όπως τη ζητήσαμε, ήρθε τελικά medium-rare (ακόμη καλύτερα) ήταν όμως μέτρια και σε γεύση-άρωμα. Οι τηγανιτές πατάτες που τα συνόδευαν ήταν οκ, όμως οι σάλτσες café de Paris & Bearnaise ήταν απλά ανούσιες.
Πριν κλείσω να πω ότι σέρβις και λίστα κρασιών είναι αξιοπρεπή, θα σας διηγηθώ όμως ένα συμβάν που μαρτυρά τη διάθεση εντυπωσιασμού εις βάρος της ουσίας. Η λίστα περιλαμβάνει αρκετά ενδιαφέροντα ερυθρά κρασιά από διάφορες χώρες με τιμές από τα €25 έως τα €100 περίπου, ξαφνικά όμως εμφανίζεται και ένα ξεκάρφωτο Petrus 2010 στα €4,600! Ήταν αδύνατον να αντισταθεί ένας φίλος και ρώτησε αν το κρασί είναι διαθέσιμο. Ο αμήχανος σερβιτόρος απομακρύνθηκε για να ρωτήσει και στην συνέχεια επέστρεψε ο «υπεύθυνος» με την εξής αμίμητη ατάκα: «Ποιο κρασάκι είπαμε ότι θέλετε;» για να μας πει στην συνέχεια ότι το συγκεκριμένο είναι διαθέσιμο μόνο με προπαραγγελία.
Το κρέας έχει εξελιχθεί σε μια από τις σημαντικότερες τάσεις στην ελληνική εστιατορική σκηνή και υπάρχουν πλέον εξαιρετικές προσπάθειες σε πολλά επίπεδα, μοιραία λοιπόν οι απαιτήσεις μεγαλώνουν και όταν βρίσκεσαι σε έναν τόσο εντυπωσιακό χώρο αφιερωμένο στο κρέας, τέτοιες αστοχίες χτυπάνε ακόμη περισσότερο.