"Πόδια τί σας χρειάζομαι, όταν έχω φτερά για να πετάω"; Είναι μια από τις αγαπημένες μου φράσεις της εκκεντρικής και δυναμικής Φρίντα Κάλο. Μια γυναίκα που αγαπούσε τη χώρα της όσο τίποτα και πλέον, ειδικά στον τόπο μας, κοσμεί κάθε μαγαζί που έχει σχέση με το Μεξικό. Θα μπορούσα να πω ότι μερικές φορές φτάνει στα πλαίσια της «κακοποίησης» αλλά ίσως γινόμουν λίγο αυστηρός και κακεντρεχής. Όπως και να έχει είναι μια πραγματικότητα και κάτι που το βλέπουμε εκεί έξω. Έτσι, κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα «μεξικάνικο» μαγαζί, πάω λίγο προκατειλημμένος.
Το ίδιο συνέβη και στην επίσκεψή μου στο Casa Azul –για τα τυπικά να σας πω ότι έτσι λέγεται και το σπίτι της Φρίντα και νυν μουσείο που βρίσκεται στην περιοχή Del Carmen, στην Πόλη του Μεξικού. Νόμιζα ότι θα βρω μια από «τα ίδια»: texmex πιάτα, μουσική σε λατινοαμερικάνικους ρυθμούς, και ποτά χωρίς χαρακτήρα με tequila και πολύ frozen Margarita. Όμως η πραγματικότητα ήταν άλλη και για μένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.
Το Casa Azul μπορεί να είναι πάνω στη φασαρία της Θηβών όμως μπαίνοντας μέσα σας ταξιδεύει σε μια χαλαρή hacienda. Έχει χρώμα, φολκλόρ στοιχεία –που δεν κουράζουν- μουσική που δεν αγαπά τους latin ρυθμούς, μια όμορφη πίσω αυλή και μια εξίσου ωραία βεράντα στον πρώτο όροφο. Σας βάζει αμέσως στο κλίμα. Έχει ανοίξει εδώ και ένα χρόνο χωρίς να κάνει πολύ θόρυβο, παρ’ όλα αυτά έχει «χτίσει» το κοινό του. Πίσω από την cocktails list θα συναντήσουμε τον Γιάννη Πλατανίτη. Έναν νεαρό και δραστήριο bartender με πολλή όρεξη, που αγαπά το ουίσκι. Για αρχή μου έδωσε να δοκιμάσω ένα aperitivo. Respiracion Rosa το ονομάζει και έχει ένα πολύ ανθικό και λουλουδένιο προφίλ. Το Prosecco το συμπληρώνει αρμονικά δίνοντάς του έναν πιο οινικό χαρακτήρα.
Στη συνέχεια δοκίμασα το Roja Maria, μια παραλλαγή του Bloody Mary. Γλυκό –blendάρει τη βότκα με κρασί Πόρτο- ελαφρώς καυτερό (όχι όσο θα το ήθελα) με ευχάριστη επίγευση από αγγούρι. Το κύμινο που προσθέτει τελευταία από πάνω, το κάνει πιο ενδιαφέρον τόσο στη μύτη όσο και στο στόμα. Το ίδιο γλυκό –ίσως και λίγο παραπάνω- ήταν και το επόμενο που γεύτηκα, το Bebida Azteca. Η τεκίλα συνδυάζεται με το Pedro Ximenez, μαζί με χυμό από ανανά και πορτοκάλι. Ευχάριστο και ευκολόπιοτο, που έκρυβε καλά τον αλκοολικό του χαρακτήρα. «Δεν θέλω να κάνω "επιθετικά" ποτά ακόμα. Είμαστε σε μια μεταβατική περίοδο και πάμε βήμα βήμα» θα μου πει ο Γιάννης. Και αντιλαμβάνομαι αυτό που λέει.
Δοκιμάζω επίσης και το Punto de Refencia. Τεκίλα και mezcal παίζουν μαζί με λικέρ από μπανάνα, λάιμ και λίγη βανίλια. Πιο έντονο, ελαφρώς όξινο και χωρίς πολλές γαρνιτούρες –λίγο μαύρο και καπνιστό αλάτι στο χείλος του ποτηριού. «Είναι για όσους τους αρέσει η Margarita και θέλουν κάτι διαφορετικό» θα μου αναφέρει. Το συγκεκριμένο θα μου άρεσε να είχε λίγο περισσότερο mezcal για να βγάζει ένα πιο καπνιστό προφίλ. Πράγμα που είχε το τελευταίο ποτό που ήπια, το Fumar Picante. Βασίζεται σε ένα blend από ουίσκι, λικέρ ανανά, λάιμ και βανίλια. Στιβαρό, με ισορροπημένη οξύτητα, όπου το ουίσκι δε χάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Σε γενικές γραμμές, τα ποτά που έχει ετοιμάσει ο Γιάννης, δεν είναι «επιθετικά» ούτε μονοδιάστατα. Έχουν ισορροπίες, πίνονται ευχάριστα, καλύπτουν όλα τα γούστα και δεν εντυπωσιάζουν με τις γαρνιτούρες τους –ευτυχώς. Την επόμενη φορά πάντως που θα πάω, θα πάρω μαζί τη Θάλεια Τσιχλάκη και τον Τάσο Μιτσελή για μεξικάνικο brunch και πολλά Bloody Mary.
Θηβών 143, Περιστέρι, τηλ. 2105716143