Έχω γράψει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια για το ποσό πολύ ταλαιπωρείται δυστυχώς ακόμα και σήμερα η ιταλική κουζίνα στην Αθήνα από εξελληνισμένες εκδοχές της, από την προχειρότητα στην εκτέλεση και την κακή πρώτη ύλη. Μου δίνονται επίσης διάφορες αφορμές κατά καιρούς να το συγκεκριμενοποιώ και ίσως να γίνομαι πικρόχολος, αλλά παραέχει πάει μακριά κι αυτή η βαλίτσα με τα εστιατόρια που δυσφημίζουν με την ανεπάρκειά τους μια από τις απολαυστικότερες κουζίνες του κόσμου, που μπορεί να συγκινήσει από ένα πεντάχρονο μέχρι έναν ηλικιωμένο. Αν και εδώ που τα λέμε, σε ορισμένες περιπτώσεις το αποτέλεσμα στο πιάτο είναι τόσο αποκαρδιωτικό, που δεν αξίζει ούτε καν να το αναφέρεις έστω και επικριτικά. Το Brigante, όμως, ευτυχώς δεν ανήκει σε αυτή την πολυπληθή κατηγορία. Δεν θα σας πω ψέματα. Θα ήθελα πολύ να το είχα ξετρυπώσει μόνος μου, κάνοντας μια μεσημεριανή βόλτα στο κέντρο της πόλης, αλλά με πήγαν σχεδόν σηκωτό. Μετά από τόσα αλλεπάληλα χαστούκια σε ιταλικά της Αθήνας, μόλις πέφτει μια ανάλογη πρόταση στο τραπέζι έχω ήδη ετοιμάσει την κόκκινη κάρτα. Αν έχεις καεί από τον χυλό, φυσάς και το γιαούρτι. Το Brigante ξεκίνησε την πλεύση του-αν μετράω σωστά-το 2010, εκατό μέτρα πιο πάνω από εκεί που βρίσκεται πλέον ως ένα πολύ ποιοτικό street food μαγαζάκι, το οποίο όμως σέρβιρε εκτός από panini και καφέ, σωστή pizza και καλοφτιαγμένη pasta, σαλάτες και ωραίο gelato. Εκεί κέρδισε πάρα πολλούς θαμώνες οι οποίοι το ακολούθησαν όπως ήταν φυσικό και στο νέο του πόστο. Χώθηκε σε μια στοά της Ξενοφώντος, φορώντας ένα προκειμένω πιο εστιατορικά ρούχα που έχουν τα χρώματα της τρατορίας.
Το μακρόστενο εσωτερικό του είναι μια σταλιά, νιώθεις όμως μια ανθρωπιά και μια θέρμη που ταιριάζει γάντι με την απλότητα της κουζίνας του. Έχουν βγάλει και στην στοά κάποια τραπέζια αλλά σε περίπτωση που δεν καπνίζετε για να τα προτιμήσετε, το μέσα έχει άλλη χάρη. Ιδιοκτήτης και σεφ είναι ο Κώστας Γαρυφάλλου που γεννήθηκε στην Μελβούρνη αλλά δούλεψε για χρόνια στο Ρίμινι και στη Νάπολη. Το αντιλαμβάνεσαι από την μαργαρίτα του ότι έμαθε να μαγειρεύει σαν Ιταλός. Η πίτσα βγαίνει με λεπτή και τραγανή ζύμη, έχει σωστή υγρασία, ενώ οι συνθέσεις των υλικών μεταξύ τους είναι αρμονικές. Μη φανταστείτε ότι πρόκειται για την κορυφαία πίτσα που κυκλοφορεί στην πρωτεύουσα. Είναι όμως πολύ αξιοπρεπής και μακράν καλύτερη από πολλές άλλες που τις χρυσοπληρώνεις και αυτομοστράρονται ως κορυφαίες, ενώ η θέση τους είναι στα σκουπίδια. Από τις σαλάτες αυτή με το νόστιμο roast beef σε παχιές φέτες την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα αν και της έλειπε το αλάτι, ενώ η carbonara του με φρέσκα ζυμαρικά που είχαν άψογο βράσιμο, παρότι αρκετά στεγνή είχε μια φοβερή νοστιμιά, που με έκανε να σκέφτομαι τι όνειρο που θα ήταν αν δεν έπινε όλη τη «σάλτσα» της. Πολύ ικανοποιητική είναι και η μπολονέζ, στο κιμά της οποίας διαπιστώνεις το νοιάξιμο του μάγειρα για τα υλικά. Καλύτερο όλων, βέβαια, αποδείχτηκε το πιάτο ημέρας: ένας εξαιρετικά νόστιμος τόνος σε άψογο medium rare, όπως ακριβώς τον ζητήσαμε, με λεπτοκομμένες φέτες αβοκάντο, μια πυκνή λεμονάτη sauce και baby πατάτες.
Δυστυχώς όταν πήγαμε το τιραμισού που μου το παίνεψε η παρέα μου ήταν στο απουσιολόγιο, όποτε αρκεστήκαμε με τα αξιοπρεπή παγωτά τους. Το πακέτο κάνουν δελεαστικότερο οι πολύ φιλικές τιμές. Όταν μετά βίας ξεπερνάς για ένα τόσο νόστιμο συνολάκι τα €20 το άτομο, πας και ξαναπάς. Έχετε όμως υπόψιν σας ότι στις 22:30 μ.μ. το Brigante κατεβάζει ρολά. Κι αύριο μέρα είναι.
| 0 - 4 | 4.5 - 5 | 5.5 | 6 - 6.5 | 7 - 7.5 | 8 - 8.5 | 9 - 10 |
| Κακό | Μέτριο | Αποδεκτό | Καλό | Πολύ Καλό | Εξαιρετικό | Άριστο |
| *«βελάκι-σύμβολο»: το βελάκι προς τα πάνω, δεξιά από τον βαθμό, αν εμφανίζεται, συμβολίζει εστιατόριο που είναι κοντά στο να ανέβει το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι. | ||||||