Blond (con)fusion

Έτσι, θα σας μιλήσω για το my second best thing που είναι οι λιχουδιές. Πιάτα και εδέσματα για τα οποία μπορώ να γράψω σεντόνια ολόκληρα και που όταν τα τρώω γεμίζει η ψυχή μου μαζί με το στομάχι μου. Νοστιμιές που καθορίζουν το γαστρονομικό μου γίγνεσθαι και που τις βάζω πάνω και πέρα από κάθε gourmet πιάτο της γης μια που, κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα, άμα σου πετύχει το τηγανητό αυγό με την πατάτα τύφλα να έχει το φουά γκρά όσα αστέρια και να το... φωτίζουν.. Πάμε λοιπόν.

Στην πρώτη θέση, το έγραψα ήδη άλλωστε, είναι το πιάτο που μου φέρνει στο μυαλό τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων. Αυγά τηγανητά με πατάτες και τώρα που το λατρεμένο μυκονιάτικο Sea Satin δεν υπάρχει πια – γιατί Sea Satin χωρίς τον Μίμη είναι σαν ποδήλατο χωρίς τιμόνι, και γιατί όποιος δεν έχει δοκιμάσει αυγά με πατάτες της Ασημίνας δεν ξέρει τι εστί βερίκοκο - ευτυχώς που μπορώ να τα απολαμβάνω στην ιδανική τους – και πιο elaborate μορφή στο Base Grill.

Στο νούμερο δύο, και συνεχίζοντας πάντα στο θέμα αυγό, υπάρχουν τα eggs Benedict. Στην Αθήνα τα βρίσκω σε καλή βερσιόν μόνο στο Malconi’s αλλά ευτυχώς υπάρχει το λατρεμένο Λονδινάκι όπου φύονται σχεδόν παντού, ειδικά σε πρωινά και μεσημεριανά μενού, οπότε τους δίνω και καταλαβαίνουν. Με καλύτερα ever αυτά που έφαγα στο Cut του 54 Park Lane Hotel μετά από συμβουλή του πάντα to the point Globe Eater μας, Peter Stat.

Νούμερο τρία και ο Θεός έφτιαξε το burger. Και για καλή μου τύχη ο αγαπημένος μου Γιώργος Παπακώστας όχι μόνο μετέφερε την Νέο Υορκέζικη εμπειρία του επί του θέματος στην Γλυφάδα, στο The Burger Joint όπου τρώω το καλύτερο burger της πόλης, αλλά δημιούργησε το Hangover (φυσικά με αυγό) ειδικά για μένα δίνοντας του και έναν τόνο πιο πικάντικο με yummy spicy mayo. Στο Λονδίνο το καλύτερο burger το τρώω στο Meat Liquor και στο Byron ενώ στην Νέα Υόρκη για να αναφερθούμε και στην πηγή, το πιο αγαπημένο μου είναι αυτό του Shake Shack. Το μόνο του μειονέκτημα είναι οι ουρές που συχνά κάνουν τον γύρο του – μεγάλου- τετραγώνου.

Στο νούμερο τέσσερα έχω ένα γλυκό. Σπάνιο στην Ελλάδα και είναι κρίμα μια που η Ile Flottante είναι ένα όνειρο φτιαγμένο από απαλή μαρέγκα λουσμένη με σιρόπι καραμέλας, που πλέει νωχελικά σε μια «θάλασσα» από crème anglaise. Όταν ήμουν πιτσιρίκα, με πήγαινε ο μπαμπάς μου και την έτρωγα στο ξενοδοχείο Grand Chalet στην Πολιτεία. Μετά την έφτιαχνε ο Clauss στο Bajazzo και συνέχισε την παράδοση ο Μιχάλης στην Εδωδή αλλά την αρωματίζει με πικραμύγδαλο το οποίο δεν μου αρέσει καθόλου και έτσι χάνεται η μισή χαρά. Οπότε θα ελπίζω πως κάποια στιγμή θα πείσω τον Διονύση Αλέρτα, τον χαρισματικό chef patissier του Gaspar να την βάλει στο μενού του και μέχρι τότε, θα την τρώω όποτε βρίσκομαι στο Παρίσι, στο A la Biche au Bois.

Νούμερο πέντε και κάποια στιγμή στην ζωή μου ανακάλυψα τα cupcakes. Και ένας έρωτας γεννήθηκε μια που τα συγκεκριμένα χαριτωμένα γλυκάκια ταιριάζουν και στον χαρακτήρα που έχω εκτός από την γεύση μου έτσι λωλά και πολύχρωμα που είναι. Στην Αθήνα τα ευχαριστιέμαι μόνο στο Hamptons στην Κηφισιά αλλά στο Λονδίνο δεν παραλείπω ποτέ να περάσω μια βόλτα από το λατρεμένο Hummingbird ή από το Lola’s στο food hall του Selfridges.

Στο οποίο food hall του Selfridges βρίσκω και το νούμερο έξι μου, τα Krispy Kream donuts. Μιλάμε για κανονικό εθισμό, κανείς δεν μπόρεσε να φάει ποτέ μόνο ένα, και εγώ τρώω εύκολα μια εξάδα στην καθισιά μου, τρία απλά glazed και τρία strawberry gloss. Yummy!!!

Νούμερο επτά και η ζωή με πάει κατά Δροσιά μεριά και συγκεκριμένα στα Πευκάκια για πεϊνιρλί γιεμουρταλί, δηλαδή με βούτυρο, κασέρι και αυγό. Η χαρά της χοληστερίνης και μια από τις κορυφαίες λιχουδιές ever, ειδικά όταν φτάνει στο τραπέζι καυτό και λαχταριστό με το βουτυράκι του να τσιτσιρίζει, και θέλω να κολυμπήσω μέσα του...

Στο νούμερο οκτώ βάζω μια κλασσική ελληνική σπεσιαλιτέ που όμως όσο νόστιμη είναι άλλο τόσο είναι και κακοπαθημένη. Μιλάω για το σουβλάκι με πίτα που εγώ προσωπικά το λατρεύω αλλά μετά από δοκιμές ετών έχω καταλήξει να το ευχαριστιέμαι πραγματικά μόνο στο Dirty Ginger, στο Γκάζι. Φτιαγμένο με κοντοσούβλι, και γαρνιρισμένο με τζατζίκι όσο πρέπει πικάντικο και τέλειες τηγανητές πατάτες, πιστεύω πως είναι το κορυφαίο της πόλης.

Νούμερο εννιά και πάμε μια βόλτα στην Ελβετία για φοντύ. Αυτό το κατσαρολάκι με το λιωμένο τυρί που βουτάς μέσα του μπουκιές ψωμάκι μου φέρνει πάντα στο μυαλό τον Asterix στην χώρα των Ελβετών και τον τύπο στο όργιο που έχανε την μπουκιά του και περίμενε όλο χαρά να τον πετάξουν στον πάτο της λίμνης. Και είναι κρίμα που τόσο που το αγαπώ, δεν έχω την ευκαιρία να το τρώω όσο συχνά θα ήθελα γιατί η Gruyeres δεν είναι από τους συχνούς ταξιδιωτικούς προορισμούς μου. Το φτιάχνουμε καμιά φορά στο σπίτι βέβαια και γίνεται τρελή πλάκα με την γνωστή παλιοπαρέα αλλά κακά τα ψέματα, σαν το moitie moitie που φτιάχνουν εκεί, δεν είναι με τίποτα.

Και να που φτάσαμε στο νούμερο δέκα. Και εδώ θα σας εκπλήξω και το ξέρω αλλά έτσι είμαι εγώ, ελαφρώς απρόβλεπτη. Γιατί μετά από όλα αυτά τα κάπως junky θα σας μιλήσω για το tipsy cake του βραβευμένου με αστέρι Michelin  Dinner by Heston στο Λονδίνο. Μέσα σε ένα πυρίμαχο σκεύος σου φέρνουν ένα ψημένο σε γάλα και καραμελωμένο brioche που συνοδεύεται από ψητό ανανά. ΟΚ, η περιγραφή μου χάνει εντελώς αλλά δεν υπάρχουν λέξεις για να σας μεταφέρω την εμπειρία. Πρέπει να την ζήσετε για να την καταλάβετε. Θα σας πω μόνο πως αν το σεξ ήταν τροφή θα ήταν αυτό το tipsy cake. Γιατί ακριβώς όπως και στο σεξ που μέχρι να φτάσει η ώρα της κορύφωσης και του τελικού αναστεναγμού crucial ρόλο παίζουν τα foreplay, στο Dinner οι ανανάδες που ψήνονται ολόκληροι γυρίζοντας νωχελικά σε μια κατασκευή φτιαγμένη ειδικά για το συγκεκριμένο εστιατόριο από την ωρολογοποιία  Ebel σε βάζουν από την πρώτη στιγμή στο παιχνίδι των αισθήσεων με ένα τρόπο τόσο απόλυτο που αυτή την στιγμή που σας γράφω ονειρεύομαι την επόμενη φορά που θα βυθίζω το κουτάλι μου μέσα σε αυτό το μαγικό γλυκό και κυριολεκτικά... ανατριχιάζω από προσμονή..

Αυτά τα νόστιμα λοιπόν και να σας ευχηθώ κι εγώ το 2013 να είναι μια χρονιά γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις, ξεσηκωτικές εμπειρίες και πολλά χαμόγελα. Και να θυμάστε πάντα πως τα καλύτερα είναι αυτά που θα ΄ρθουν..