Τα χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθώ στην ηλικιακή φάση όπου θα μου διηγούνται παραμύθια για να κοιμηθώ ή ιστορίες για να εξάγω το ηθικό δίδαγμα. Αυτό που βλέπω όμως ακόμα και
σήμερα στην ηλικία που έχω φτάσει είναι ότι κάποια πράγματα εξελίσσονται σαν να
βγαίνουν από παραμύθια.
Θα `ναι δεν θα `ναι γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’90, τότε ζούσα ακόμα στο κέντρο της Αθήνας. Περνούσα συχνά απ’ την Λ. Αλεξάνδρας και έβλεπα κάτι να φτιάχνουν-χτίζουν, κοντά στην γωνία με την Πανόρμου, διαγώνια απέναντι που βρίσκεται σήμερα η στάση του Μετρό. Τότε το 1997, αυτό που γινόταν που δεν με άγγιζε ιδιαίτερα. Ήμουν μαθητής Λυκείου και τα ενδιαφέροντα μου ήταν άλλα. Κάποια στιγμή, είπαν γνωστοί, άνοιξε μια μπυραρία που φτιάχνει τις μπύρες της πίσω απ το μπαρ!! Επισκεφτήκαμε τον χώρο, η τότε παρέα, και θέλαμε να δοκιμάσουμε τις μπύρες που φτιάχνουν. Στον κατάλογο μας έκανε εντύπωση που δεν είχαν άλλες. Μας εξήγησαν ότι πουλάνε μόνο τις δικές τους μπύρες. Ήταν, όπως καταλάβατε η πρώτη μου επίσκεψη στο ζυθεστιατόριο της Craft στην Λ. Αλεξάνδρας. Το ζυθεστιατόριο της πρώτης ελληνικής μικροζυθοποιίας!
Ένας χορός ξεκινά όταν κάποιος αρχίζει να χορεύει στον ρυθμό της μουσικής. Η Craft ήταν ο πρώτος χορευτής που χόρεψε στον ρυθμό της μικροζυθοποιίας. Ακολούθησαν κι άλλοι. Και όσο οι χορευτές αυξάνονταν τόσο ανέβαινε και το επίπεδο. Ένα επίπεδο, που οδήγησε αρκετές απ’ τις ελληνικές μικροζυθοποιίες σε διεθνείς βραβεύσεις και αναγνωρίσεις, κάτι που κανείς δεν φανταζόταν, φανερά, το 1997.
Η πιο γνωστή με δυναμική παρουσία στον χώρο της μικροζυθοποιίας είναι η Septem. Ίσως η μικροζυθοποιία που έδειξε στην Αθήνα πώς να ξεφύγει απ τα κλασσικά εικονογραφημένα. Η μικροζυθοποιία που ήταν πιο κοντά στην πρωτεύουσα της χώρας, κέρδισε αμέσως φίλους. Λίγους αλλά εκλεκτούς. Διστακτικούς αλλά όχι απαξιωτικούς. Ένας απ’ αυτούς ήμουν και γω. Εκείνη την εποχή είχα αρχίσει να ασχολούμαι με το αντικείμενο. Είχα ξεκινήσει το ψάξιμο. Κάποια στιγμή, βρέθηκε μπροστά μου η Septem. Ιδέα δεν είχα τότε, που θα έφτανε η συγκεκριμένη μικροζυθοποιία. Όραμα όμως είχαν οι αφοί Παναγιώτου, οι ιδιοκτήτες της. Η Septem, ας μου επιτραπεί, έμαθε τους Έλληνες να πίνουν μπύρες με πιο έντονη την παρουσία του λυκίσκου και τις πίκρας του. Άλλαξε την γευστική παλέτα. Σήμερα η Septem θεωρείται η πιο γνωστή μικροζυθοποιία της χώρας μας.
Άξιος πρεσβευτής της χώρας μας
στο εξωτερικό είναι και η Κερκυραϊκή Μικροζυθοποιία. Με έδρα σήμερα στον
Αρίλλα, ο ιδιοκτήτης Σπύρος Καλούδης μαζί με την παρέα του ξεκίνησαν να
παράγουν μπύρα με ξένα μέσα. Αφού είδαν ότι είχαν την δυναμική που ήθελαν
επένδυσαν στο ζυθοποιείο της Κέρκυρας και σήμερα καλύπτουν σημεία, σε Κέρκυρα,
Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και σίγουρα αλλού. Με διακρίσεις σε συνταγές μπύρας
που στέλνει στο εξωτερικό, οι επενδύσεις τις μικροζυθοποιίας τόσο στην
υλικοτεχνική υποδομή όσο και στις ανθρώπινες σχέσεις την έχουν φέρει ανάμεσα στις
υπολογίσιμες δυνάμεις. Όταν μιλήσαμε με τον Σπύρο, θυμάμαι πως μου είπε ότι
είναι πάρα πολύ χαρούμενος που ο κόσμος αγαπά το προϊόν του. Βέβαια μέχρι πέρσι
τις μπύρες του τις βρίσκαμε πολύ δύσκολα στην Αθήνα. Λίγα σημεία τις είχαν.
Σ’ ένα από αυτά μια φορά, ζήτησε ο σερβιτόρος να τον εμπιστευτούμε και να δοκιμάσουμε μια καινούργια «πράσινη». Με τρελαίνει αυτή η ορολογία. Μας έφερε λοιπόν να δοκιμάσουμε την Ionian Pilsner. «Είναι φτιαγμένη στην Κέρκυρα. Θα σας αρέσει!» Πράγματι μας άρεσε και τον ρώτησα αν είχε και κάποιες άλλες απ’ την σειρά της Κερκυραϊκής. Είχε την «κόκκινη». Στο ίδιο μοτίβο, πράσινη-κόκκινη. Αντιλαμβάνεστε, όσοι δεν γνωρίζετε τις μπύρες, ότι μιλάμε για αντίστοιχο χρώμα στην ετικέτα της φιάλης ή την φιάλη και όχι την ίδια την μπύρα βέβαια. «Αυτές είναι φρέσκες, αν δεν τις πιείτε γρήγορα και τις αφήσετε έξω ώρα, θα χαλάσουν...» Μπορεί να μην αναφερόταν στις μπύρες με το όνομα ή σύμφωνα με το είδος, σίγουρα όμως είχε ευαισθητοποιηθεί όσο αφορά την διατήρησή τους, έχοντας και την δόση υπερβολής που μοιάζει αναπόφευκτη.
Οι ελληνικές μικροζυθοποιίες έχουν χαράξει μια ρότα προς την άνοδο. Κάθε μέρα που περνάει γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς. Αποκτούν μεγαλύτερη δημοτικότητα, διευρύνουν το κοινό τους. Κάποιες γίνονται αμέσως γνωστές και στην πρωτεύουσα. Σίγουρα όμως μέχρι να γίνουν η νέα τάση στην Αθήνα, αποκτούν φανατικούς υποστηρικτές στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Το παραμύθι συνεχίζεται και οι ιστορίες είναι πολλές, το ερώτημα που πάντα όμως κυριαρχεί είναι: Υπάρχει κακός λύκος και αν ναι πότε εμφανίζεται;