Είμαι κρεατοφάγος και μάλιστα φανατικός και το Base Grill είναι ένα φαινόμενο της εποχής, γι’ αυτό και το διάλεξα σαν πρώτη κριτική του FNL. Γεμάτο καθημερινά, θέλεις τρεις και τέσσερις μέρες για να κλείσεις τραπέζι, ενώ ο «ρουφιάνος» Foursquare στο κινητό μου χτυπά όλη την ώρα με διάφορους φίλους και γνωστούς να κάνουν “check-in” εκεί μεσημέρι και βράδυ.
Η πορεία του προς την διασημότητα ξεκίνησε πριν 1-2 χρόνια όταν οι διάφοροι συνάδελφοι –και εγώ μαζί- ξεκινήσαμε να το ακούμε ως φήμη, σαν μύθο...κάπως έτσι ακούστηκε στα δικά μου αφτιά τουλάχιστον!
«Ένα φοβερό κρεατάδικο στο Μπουρνάζι!». Αυτό πρωτάκουσα. «Καααλά!», κάγχασα αρχικά. Κανόνισα όμως να πάω και η παρέα μου το αντιμετώπισε σαν μια γευστικό-ταξιδιωτική περιπέτεια. Είχαμε άδικο, ως προς το ταξιδιωτικό κομμάτι καταρχήν. Η αλήθεια είναι ότι το βρίσκεις πολύ εύκολα και στην πραγματικότητα δεν είναι καν μακριά από τα βόρεια που ξεκινήσαμε εμείς. Από τότε (πέρσι δηλαδή) έχω πάει 4-5 φορές με πιο πρόσφατη την Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου.
«Γιατί αυτός ο χαμός με το Base Grill; Είναι πραγματικά τόσο καλό και τόσο φτηνό;», με ρωτάνε φίλοι που δεν έχουν πάει ακόμη αλλά το ακούν συνεχώς να συζητιέται. Ομολογώ ότι αναρωτιέμαι κι εγώ. Σίγουρα δεν είναι τόσο φτηνό, όταν μάλιστα σερβίρει ουρά βοδινή στα €18 θα έλεγα ότι σε κάποιες περιπτώσεις είναι έως και τσιμπημένο. Και χωρίς να θέλω να φανώ κακός, δεν είναι ούτε τόσο καλό. Σίγουρα τρως ωραία εκεί, άλλωστε έχω πάει τόσες φορές (κι άλλες τόσες δεν έχω βρει τραπέζι), δεν είναι όμως και κάτι τόσο ξεχωριστό. Μέχρι την τελευταία φορά που πήγα μάλιστα, είχα πολλές ενστάσεις ως προς το φαγητό και το σέρβις. Αυτή την τελευταία Παρασκευή όμως έφαγα μια σπαλομπριζόλα βοδινή που ήταν απλά συγκλονιστική, με βαθιά, πολύπλοκη γεύση, έξοχο ψήσιμο, τρυφερή και ζουμερή σάρκα! Ένα από τα ωραιότερα steaks που έχω φάει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, εφάμιλλη των καλύτερων που έχω δοκιμάσει στον Τηλέμαχο και στον Κρητικό (στην Κάντζα) και τολμώ να πω εξίσου καλή με τα αμερικάνικα steaks που έχω φάει στο Milos. Για αυτή την σπαλομπριζόλα θα μπορούσα να πηγαίνω δυο φορές την βδομάδα, όπως βέβαια και για τα διάσημα πια αβγά με πατάτες (τέσσερα αβγά μάτια που στα σπάνε στο τραπέζι πάνω σε μια μεγάλη «τηγανίτα» από λεπτοκομμένες πατάτες). Δεν είναι όμως όλα έτσι, ούτε όλα τόσο καλά. Η χοιρινή μπριζόλα που παράγγειλα μια φορά ήταν ξερή, οι τηγανιτές πατάτες είναι συνήθως καλές αλλά συχνά έρχονται κρύες ή απλά την λάθος στιγμή, τα γλυκά είναι απλά απαράδεκτα, σε βαθμό ενοχλητικό μάλιστα, και το σέρβις έχει πάντα σκαμπανεβάσματα. Η δυσκολία να διαχειριστούν τόσο κόσμο και τόσους «επώνυμους» είναι προφανής ακόμη και σήμερα! Δεν αρνούμαι ότι οι προθέσεις είναι συνήθως καλές (αν σε ξέρουν τουλάχιστον και δεν σε καθίσουν στην Σιβηρία του μαγαζιού), όμως τα προβλήματα στον ρυθμό και τα ξεχασμένα πιάτα δεν λείπουν σχεδόν ποτέ.
Το Base Grill είναι ένα απλό, καλοβαλμένο μαγαζί στον διακοσμητικό ρυθμό της μοντέρνας ταβέρνας που έχει φορεθεί τόσο πολύ πια που νομίζω ότι μετά τον δωρικό και τον ιωνικό ρυθμό είναι η επόμενη συνεισφορά της χώρας μας στην παγκόσμια αρχιτεκτονική. Έχει καταφέρει να αποκτήσει την φήμη του καλού και φτηνού που σε συνδυασμό με την διεύθυνσή του, στο Μπουρνάζι, φαίνεται να μιλά, στην ταλαιπωρημένη από την κρίση, ψυχή ενός κοινού που μέχρι πέρσι πήγαινε μόνο Κηφισιά, Κολωνάκι και παραλία τα καλοκαίρια. Ταυτόχρονα όμως έχει καταφέρει να μην χάσει το παραδοσιακό κοινό της περιοχής του και τελικά δημιουργεί ένα ενδιαφέρον μίγμα κόσμου. Ο Σπύρος και ο Βαγγέλης Λιάκος, οι δημιουργοί του, είναι σαφές ότι ξέρουν το κρέας, ότι έχουν μεράκι και πάθος και σε ορισμένες από τις προτάσεις τους υποκλίνομαι, είναι όμως εξίσου σαφές ότι το μαγαζί είναι άνισο και ότι όλος αυτός ο ντόρος γύρω από το όνομά του δεν δικαιολογείται απόλυτα, ούτε από την τελική ποιότητα, ούτε βέβαια από τις τιμές αφού τελικά πληρώνεις γύρω στα €50 το άτομο (με όλα μέσα) χωρίς μάλιστα να έχεις πρόσβαση και σε κανένα κρασί της προκοπής μια και η λίστα του είναι υποτυπώδης (έχει πολλές μπύρες ωστόσο). Αν όμως το ερώτημα που τίθεται είναι «να πάω ή όχι;» την απάντηση την έδωσα από την αρχή όταν έγραψα ότι έχω πάει πέντε φορές κι έχω προσπαθήσει άλλες τόσες.